Ogen als smaragd

XXV. Geheimen met een plakje cake

Mikhail had net ontbeten met de Crysa's, en stond nu in een kleine ruimte vol met wapens en andere trainingsinstrumenten, waar hij aan het sparren was met Catos. De zaal kon niet groter zijn dan tien bij tien meter. Nadat ze die nacht Mikhail's spullen hadden gehaald, de vriendelijke herbergier hadden betaald, en vervolgens terug waren gekeerd, was Mikhail onmiddellijk in slaap gevallen op het aan hem toegewezen bed. Hij had echter niet veel slaap gehad. Inmiddels was hij erachter gekomen dat deze kleine groep vrijheidsstrijders ongelooflijk stipt was, en niet aan uitslapen deed.
Maar Natuurlijk.

Mikhail kon zijn ogen amper openhouden terwijl hij de ene klap na de andere van Catos' zwaard probeerde te ontwijken. Zelf had hij bijna geen kracht zijn eigen zwaard zo te hanteren dat er een goede klap uit voortkwam; elke keer miste hij de Crysa ruim, en stuntelde voorover.
"Wat is er met jou aan de hand?" vroeg Catos hem door zijn slagen heen. Een dun laagje zweet stond op zijn gezicht. Mooi. Dan was Mikhail op zijn minst nog een zo behoorlijke tegenstander dat Catos zich degelijk moest inspannen.
Al kon dat wellicht ook komen door de intense, klamme hitte in de kleine trainingszaal.
"Ik ben gewend," hijgde Mikhail terwijl hij de slagen van Catos blokkeerde met zijn zwaard, "iets langer door te slapen."
Catos lachte. Het gekletter van ijzer op ijzer was voor een tijd het enige geluid in de ruimte, naast het gehijg van de twee jongemannen.
"Zolang je hier verblijft, zul je je moeten aanpassen aan onze normen," sprak Catos toen. Met een onverwacht snelle beweging sloeg hij Mikhail's zwaard uit zijn handen en duwde hem op de grond. Hij zette de punt van zijn eigen zwaard tegen Mikhail's keel.
"En je zult je aan moeten passen aan onze trainingsmethoden. Als je met ons traint, vergeet je alles wat je ooit hebt geleerd en doe je hoe wij je zeggen." Mikhail probeerde half te knikken, of een gebaar te maken dat hij dit begreep, zo goed en zo kwaad het ging met het zwaard op een mogelijk dodelijke afstand van zijn keel. Hij nam niet eens meer de moeite zijn zwaard opnieuw op te rapen, en gaf zich gewonnen. Hij was hier veel te moe voor. De Crysa haalde het zwaard van de jongeman af, stopte hem terug in zijn schede, en hield een hand uit naar Mikhail, die hem pakte en omhoog rees. Mikhail streek de kreukels uit zijn blouse.
"Zou jij misschien vanavond meewillen, naar het Paleis?" vroeg Catos. "Dan kun je de vragen stellen aan onze informant die je graag beantwoord wilt."
"Mmmhm," mompelde Mikhail bij wijze van antwoord. Hij wreef over zijn elleboog die, toen hij omver geduwd werd, als eerste de grond raakte. Hij was akelig blauw.
Maar het was wel degelijk interessant, en mogelijk ook nuttig, de trainingsmethoden van de Crysa's aan te moeten nemen. Het leek hem niet onwaarschijnlijk dat zij compleet andere methoden aanleerden dan Mikhail had gedaan bij de Qynn.
"Je went nog wel," zei Catos, neerkijkend op Mikhail's zere elleboog, "hier, bij ons."
Mikhail keek hem even aan. Catos was iets kleiner dan hijzelf.
"Ik ben alleen niet van plan lang te blijven," vermeldde hij.
"Waarom niet, als ik vragen mag?"
"Ik moet naar Alexa."
"En hoe was je dat van plan?"
"Het plan was te infiltreren als wachter, en dan-" Maar Catos schudde zijn hoofd.
"Het gaat niet lukken."
"Vertel," sprak Mikhail nieuwsgierig.
Wat kon mogelijk de rede zijn, dat Catos er zo negatief tegenaan keek?
"Wij hebben het zelf ook geprobeerd. Tevergeefs. Ze nemen in het Paleis lang niet iedereen aan. Vertel ze een valse naam, valse achtergrond- hoe gedetailleerd ook- ze komen erachter."
Catos leek zijn focus kort te leggen op iets ver weg, maar kwam weer terug.
"We waren ooit met één meer."
Een korte stilte viel, die Mikhail na een tijdje onderbrak.
"Wat is er gebeurd?"
"We waren het zat om steeds slechts ondergronds te moeten werken, dus besloten we één van ons als wachter naar het Paleis te sturen. Alles hadden wij uitgestippeld tot in de kleinste details; over zijn achtergrond en persoonlijkheid, zijn afkomst en welzijn. Het leek volledig goed te gaan, totdat hij verraden werd door een spion van de Koning.
We weten nog steeds niet wie hem verraden heeft."
Catos' blik verduisterde.
Mikhail verwerkte het verhaal.
"Wat is er met hem gebeurd?"
"Geëxecuteerd." Catos spuugde het woord op de grond.
"Oh."
In stilte verlieten de twee de trainingszaal.
Het was bij nader inzien, na het horen van Catos' verhaal, toch beter Alexa te blijven spreken via de informant van de Crysa's, Sofia. Dat zou voor Alexa ook een stuk veiliger zijn.
En dan zou hij zolang het nodig was bij de groep rebellen in kunnen trekken.
Wellicht dat dat het beste was, voor zowel Alexa, als Mikhail zelf.