Ogen als smaragd

XI. Vonken

Alexa bedankte de smid en draaide op haar hiel om terug te lopen. De koelte van de avond was fijn in haar gezicht, na de hitte van het vuur. De man had er zonder geld voor te vragen een schede bij gegeven, een cadeautje, voor het vechten voor de vrijheid van het land.
Ze haalde hem uit de schede en draaide hem een paar keer om in haar hand. Hij was prachtig gemaakt. Het bronzen blad glom in het licht van de ondergaande zon. Het havikshoofd aan de onderkant was een mooi detail en gaf iets sierlijks, maar krachtigs. Het was het mooiste zwaard dat ze ooit had gezien. Vroeger had haar vader haar leren vechten met zijn eigen zwaard, die ook door een echte vakman was gemaakt, maar deze was anders. Hij voelde anders. Misschien was het alleen omdat hij nu van haar was, maar dit zwaard was als een verlengstuk van haar arm, hij zwaaide soepel en licht door de lucht, maar was sterk.
Alexa stopte het zwaard weer terug in de schede, die nu half over haar kapmessen hing. Mikhail leunde op haar schouder, zijn adem warm op haar wang. "Kom, we gaan terug naar Ross en Terrence," zei hij. "Ze zullen het plan nu wel uitgewerkt hebben."
Alexa knikte en haalde Mikhail's elleboog van haar schouder.
"En," begon hij toen ze over de met goud overgoten straten liepen, "ben je zenuwachtig?"
"Waarover?" vroeg Alexa.
"Over het plan, de koning? Zeg me niet dat Alexa Ambrose geen angst kent."
"En waarom zou ik angst moeten hebben?"
"Iedereen is bang ergens voor. En daarbij," voegde hij toe, "wat je gaat doen is niet zomaar iets. Je zal in het zelfde paleis binnendringen waar de Koning zelf woont."
Alexa haalde haar schouders op, maar het was waar. Ze was ontzettend zenuwachtig over het plan. Ze was bang. Ze was bang haar zusje en vader nooit meer te zien als het mislukte. Ze was bang dat het mislukte.
Maar dat zou ze niet laten merken. Nee. Ze ging dit doen. Moest dit doen. Ze zou niet bang zijn. Voor haar moeder. Voor de overwonnen landen. Voor Mikhail, voor zijn ouders.
"Ik heb geen angst," zei ze zacht. "Alles wat ik wil is de Koning onder de koude grond zien met een grafsteen erboven."
Mikhail knikte en grijnsde. "Daar is het meisje dat ik altijd al heb gekend."

Ze kropen door het luik naar beneden en keken naar de grote ebbenhouten tafel, maar Ross en Terrence zaten er niet meer. Alexa liep, gevolgd door Mikhail, naar een kleiner kamertje aan het einde van de gang die aan de hoofdkamer zat, het 'kantoor' van Ross, hoe hij het zelf graag noemde. In werkelijkheid stonden er alleen een groot kastanjehouten bureau en drie brede stoelen, één achter het bureau, en de andere twee ervoor. Ze klopte aan. Ross deed open en lachte naar haar, maar hij liet zijn tanden amper zien. Als hij lachte werden zijn grijsblauwe ogen wat lichter, zijn blonde, krullende haar wat levendiger. Hij gebaarde dat ze binnen konden komen en moesten zitten. Zelf ging Ross op de stoel achter zijn bureau zitten. Het kantoor had een donker interieur, mede door het feit dat er geen ramen inzaten aangezien ze onder een pakhuis zaten. Aan de linkermuur hing een klein schilderij, waar ze Ross vaag in kon herkennen, samen met een klein jongetje en een vrouw. Het moest z'n familie zijn. Maar hij woonde in de Qynn, en ging zelden ergens heen, alleen om een frisse neus te halen, maar brood en andere waren haalden anderen voor hem. Zou hij ze ook hebben verloren door de Koning? Ze focuste haar aandacht weer op Ross.
Hij vouwde zijn handen in en uit elkaar, en legde ze vervolgens neer op het houten bureaublad. Hij leek wat zenuwachtig, maar waarom?
"Terrence en ik hebben alles verder uitgedacht. Het plan zou nu waterdicht moeten zijn, maar als je nog een verandering aan zou willen brengen, zeg het dan vooral."
Alexa merkte op dat hij het woord 'zou' gebruikte. Waarom is hij zenuwachtig? Ross sprak verder. "Jij zal dus, zoals je weet, als Gwendolyn Waylen het paleis inkomen. Je bent het huis uitgezet door je vader die vond dat je te veel van zijn geld aan kleding uitgaf. Ze zullen zo'n mooi meisje als jij nooit weigeren en zullen je bij het hof laten wonen."
"En hoe kom ik aan wapens?" onderbrak ze hem.
"We zullen ze in je jurk verstoppen. Ik weet niet of we je je zwaard kunnen verbergen, daar zullen we nog iets op moeten verzinnen." Alexa knikte, een beetje teleurgesteld dat haar zwaard misschien niet meekon. "Mikhail zal meegaan als wachter, niet samen, dat wekt te veel achterdocht. Hij zal elke nacht, tenzij afgesproken van niet, je een sein in je kamer geven als je kunt. Zodra je dat sein krijgt glip je je kamer uit en zal je een deel van de wachters uitschakelen. Als het paleis in rep en roer is door de aanvallen, komt Mikhail terug om het de rest van de vrijheidsstrijders te vertellen. We glippen, met jou hulp, binnen en zullen ons naar de koning begeven. De rest kun je invullen."
Hij gaf haar een grijns. Alexa grijnsde terug, maar zei toen: "En wanneer zal het plan van start gaan? Ik wil afscheid kunnen nemen van mijn zusje en vader."
"We willen het liefst zo snel mogelijk beginnen." Hij dacht even na. "Twee dagen," zei hij toen. "Twee dagen om je klaar te maken en afscheid te nemen, de dag erna zetten we jullie op een rijtuig naar de hoofdstad Aradis."
Hij gaf een klein lachje en wees naar de deur. Mikhail en Alexa liepen het kantoortje uit en gingen aan de grote tafel zitten. Drie dagen vanaf morgen zouden ze vertrekken. Wat moest ze meenemen? Hoe moest ze haar wapens verbergen in haar jurk? Alexa legde haar hoofd op tafel en zuchtte diep. Waarom was het allemaal zo ingewikkeld? Ze voelde een warme hand op haar rug. Ze wist dat het Mikhail was, dus deed ze geen moeite op te kijken. "Het komt allemaal goed," sprak hij. Zijn stem was om de een of andere reden geruststellend. "Ik weet het, maar het is allemaal zo snel," zei Alexa. Haar stem klonk gedempt door de tafel. "Ik moet in twee dagen afscheid nemen van vader, Celise, en dan nog inpakken! Hoe kan ik weten wat ik mee moet nemen en-"
"Alexa." Ze hield op met praten, zich realiserend dat ze aan het ratelen was. Ze tilde haar hoofd weer op en keek Mikhail aan.
"Alexa," zei hij weer, "als we nu eerst gaan eten? Dan kan je daarna weer verder peinzen." Hij glimlachte. Het lachje wat haar warm deed worden van binnen. Nee stop.
Ze lachte terug, al was hij niet helemaal gemeend.

Na het eten was Alexa te moe om nog naar huis te lopen, en ze kreeg door Ross een bed aangeboden in de Qynn. Ze was hem er dankbaar voor en kroop gelijk onder de wol. Gedachtes vlogen heen en weer in haar hoofd. Twee dagen om in te pakken. Ze zou Gwendolyn Waylen heten. Elke nacht zou ze wachters ontmantelen, nog zo'n ding, hoe moest ze dat nou doen? Ze kon jagen en vechten als nodig, maar kon ze zomaar nietsvermoedende mannen neerhalen?
Ze moest wel. De Qynn rekende nu op haar. Ze haatte William voor zijn stomme idee. Hij wist dat ze zou falen en uit de Qynn zou worden gegooid. Of erger.
Nee, het ging lukken.
De deur ging langzaam open en een straal licht van de gang viel over de vloer. Een lang gestalte kwam binnen en ging op de rand van haar bed zitten. "Ben je nog wakker?" Fluisterde de stem. Het was Mikhail. Ze glimlachte naar hem, al kon hij dat niet zien. "Ja," antwoordde ze zacht. "Ik kan niet in slaap komen." Ze zuchtte en zei toen: "Wat als het allemaal niet lukt?" Mikhail pakte haar hand en kneep er zachtjes in. "Het gaat je lukken. Jij bent Alexa Ambrose. Je hebt mij verslagen met zwaardvechten, wat ik nog steeds erg gênant vind. Een paar wachters uitschakelen lukt je wel." Ze kneep terug.
"Maar, ik heb nooit gewone mensen om zeep geholpen!" Ze vermeide het woord doden. "William wist dat ik het niet aan zou kunnen. Hij had er op gewacht om mij bij de Qynn weg te halen. Ik kan het gewoon niet."
"Verdomme Alexa!" Mikhail fluister-schreeuwde nu. "Dit is niet het meisje waar ik al jaren verliefd op ben! Je kan het wél." Alexa liet zijn hand los. Hij was verliefd op haar? Hoe lang al? "Mikhail-" begon ze, maar verder kon ze niet praten. Mikhail boog voorover. Alexa's hart klopte als een maloot. Zijn haar kietelde haar voorhoofd. Ze sloot haar ogen. Mikhail's lippen waren zacht en warm op de hare, en hij rook nog steeds naar het vuur bij de smid. Hij legde zijn hand onder haar hoofd en bracht haar wat omhoog. Vonkjes leken zich door haar hele lichaam te verspreiden en warmte vulde haar buik. Ze dacht even nergens anders meer aan. Alleen zij en Mikhail. Voor haar part, kon dit moment voor eeuwig duren.