Ogen als smaragd

XX. Vallen en opstaan

De zon was nog niet op. Mikhail werd wakker door een licht geklop op zijn deur. Hij wreef in zijn ogen. Het geklop hield aan. Zuchtend stapte hij zijn bed uit, en opende de deur. Krakend ging hij open. In de deuropening stond de oude herbergier, met een envelop in zijn rimpelige handen. Hij lachte naar Mikhail en overhandigde hem de brief.
"Ik kon het niet laten wachten denk ik," zei hij. Vervolgens liep hij weer weg en Mikhail sloot de deur. De envelop was bestempeld met het embleem van het Koninklijk Paleis. Zijn hart bonkte. Als er in stond dat hij niet mocht rekruteren, was het afgelopen. Dan zou het plan in het water vallen. Dan zou Alexa niets kunnen doen. Dan zou Alexa wellicht opgepakt worden. Naar de galgen.
Met trillende handen doorbrak hij het zegel, en vouwde de brief open. Zijn ogen gleden over het papier.

Het was leeg.
Een blank papier, verzegeld met het embleem van de Koning.
Mikhail sloeg hard met zijn hand tegen de muur. Zo hard dat hij een kreun van pijn liet ontsnappen. Vervolgens zakte hij moedeloos in elkaar.
Alexa moet daar weg. Alexa moet daar weg. Alexa moet daar weg.
Als Mikhail er niet was om haar veilig haar kamers uit te laten, zou ze gevaar lopen. Hij wist heus wel dat Alexa sterk was, goed in vechten en onzichtbaar blijven. Misschien wel beter dan hijzelf, als hij het moest toegeven.
Maar hij zou haar niet aan haar lot overlaten. Dan viel het plan maar in het water. Alexa moest daar weg.
Zonder de moeite te nemen zijn kleding van de vorige dag, die hij vannacht had aangehouden, te veranderen naar schone kleding, schoot hij in zijn schoenen, pakte zijn zwaard en bond hem op zijn rug. Hij vloog meteen de deur uit, legde enkele zilverstukken neer op de balie van de herberg, en snelde naar het Paleis.
Alexa moet daar weg.
Boze kooplieden schreeuwden Mikhail na toen hij in volle vaart langs de marktkramen rende en er per ongeluk goederen vanaf gooide. Er zou niets met Alexa gebeuren. Niets met haar mogen gebeuren. Anders zou Mikhail het hem zijn hele leven verwijten. Waarom had hij haar ook laten gaan?
Als hij haar had afgeraden niet te gaan, en haar vader had overtuigd haar het te verbieden, had Alexa hem voor de rest van zijn leven veracht, hij kende haar er goed genoeg voor om dat te weten. Maar ze was veilig geweest. En dat Alexa veilig was, dat was voor Mikhail het belangrijkste, al zou ze hem nooit meer willen zien. De poorten van het immense bouwwerk van een paleis kwamen in zicht. Zweet glom op Mikhail's voorhoofd. Z'n haren dansen op en neer voor zijn ogen bij elke stap die hij zette.
Nog honderd meter.
Twee wachters kwamen in zicht. Ze moesten hem zien komen aanrennen, want hun zwaarden waren getrokken.
Vijftig.
Het kon Mikhail niets schelen dat ze hem de weg probeerden te versperren. Hij zou langs hen komen, wat er ook gebeurde.
Tien.
De wachters schreeuwden iets, maar Mikhail besteedde er geen aandacht aan.
Alexa moet daar weg.
De wachters kwamen op hem af, maar hij ontweek ze met gemak. Één van hen zwaaide zijn zwaard op hem af, en Mikhail dook in een hurkhouding op de grond. Hij zwaaide zijn been uit wat de wachter op de grond deed vallen. Mikhail sprong weer op en sloeg met het heft van zijn zwaard tegen de slaap van de overgebleven wachter, die als een lappenpop op de grond zakte.
Mikhail keek de omgeving rond; enkele geschrokken burgers, maar geen andere wachters.
Soepel klom hij over de poort en kwam met een zachte landing aan de andere kant terecht. Hij rende verder naar de hoofdingang, half struikelend over zijn eigen voeten. Ook daar stonden wachters, vijf dit keer, maar Mikhail snelde langs hen heen naar binnen. De wachters bleven verstomd staan. De hal was immens. Kroonluchters zo groot als kleine boerenhuisjes, een witte, marmeren vloer waarin hij zijn spiegelbeeld haast kon zien.
Voetstappen achter hem. Drie- vier man. Het kon hem allemaal niet schelen. Maar toen Mikhail zich omdraaide om de wachters onder ogen te komen, merkte hij dat ze langs hem heen renden.
Voordat hij zichzelf ook maar kon afvragen waar ze heen gingen, werd de vraag al beantwoord.
"Houd haar nu tegen!" Lichte voetstappen snelden over de marmeren vloer, gevolgd door zware.
Mikhail bleef verstijfd staan.
Alexa.
Alexa. In pikzwarte kleding, messen op haar heupen en zwaard op haar rug gebonden. Een kleine, glimmende dolk stak een deel uit haar donkerbruine, leren laarzen.
Mikhail's ogen ontmoetten die van Alexa. Ze gaf hem een grijns waar hij de rillingen van kreeg, en stopte met rennen. Mikhail's benen kwamen weer in beweging.
Waarom blijft ze staan?
"Alexa, wegwezen!"
Maar Alexa verroerde zich niet. De wachters, zes, kwamen dichterbij. Mikhail was nu bijna bij haar. Als ze de wachters wisten uit te schakelen zouden ze direct een herberg opzoeken, en nog dezelfde dag met een rijtuig, of voor Mikhail's part op een hooiwagen terug naar Kahlem gaan. Hij trok zijn zwaard. Alexa deed hetzelfde.
De wachters stonden nu om haar heen. Mikhail dwong zijn benen nog harder te rennen. De hal was enorm. Hij leek niet dichter bij Alexa te komen. Nog steeds stond ze daar, roerloos, met een verwilderde grijns op haar bloedmooie gezicht. Ze leek er van te genieten. De wachters haalden uit.
Alexa ontweek ze, en sloeg terug. Razendsnel. Ze was een waas van rood en zwart en zilver. Wachters gingen neer en-
Een doffe klap klonk door de galmende hal.
Het meisje waar Mikhail zijn hart aan had gegeven, zakte bewusteloos op de grond.