Ogen als smaragd

VII. Training

Het was nog schemerig toen Alexa door de straten naar De Qynn liep. Haar zwarte cape maakte haar niet meer dan een schaduw, in het vroege daglicht over de straten schrijdend. De straten waren leeg, er klonken geen paardenhoeven of rammelende huifkarren. Het enige geluid was dat van haar voetstappen, die stilletjes weergalmden tussen de huizen. Zelfs de bakker was nog niet begonnen met zijn brood.
Een frisse windvlaag blies in haar bleke gezicht, en ze trok haar cape dichter om zich heen.
Haar kapmessen glommen in het grijze licht van de ochtend.

Alexa deed geen moeite te kloppen voordat ze door de deur van De Qynn naar binnen stapte. Ze deed de kap van haar cape af en keek rond. Stephen lag tussen een paar houten kisten te slapen. Mooie wacht.
Ze besloot om hem te laten slapen en liep naar het luik waar de kisten op stonden. Ze duwde ze met enige moeite opzij, opende het luik en kroop naar beneden. Een man stond onmiddellijk voor haar, en hield een glimmend zwaard aan haar keel. "Ook goedemorgen William," sprak ze met een grijns. Hij keek haar aan trok een moeilijk gezicht. Ze grijnsde nog breder. "Wat, bij Qynnith, doe je hier zo vroeg?" Hij had zijn zwaard laten zakken en stopte hem terug in de schede. Eigenlijk wist ze niet waarom ze hier zo vroeg naartoe was gekomen, dus zei ze maar: "Mag ik, als officieel lid van de Qynn, niet langskomen?" William zuchtte. "Als je voortaan maar klopt in het wijsje wat je, neem ik aan, nog wel kent van alle vorige keren," gromde hij. Oh, ze vond het heerlijk als hij chagrijnig was. En wellicht was het daarom dat ze hem als laatste druppel zacht op zijn wang klapte, met een oh, zo zoete glimlach, voordat ze langs hem heen struinde.
Hij had er een altijd al een hekel aan gehad als ze met Mikhail meekwam, en hij moest het nog meer haten dat ze zich nu bij ze had gevoegd. Ze grinnikte en draaide haar hoofd over haar schouder. "Zoals u wenst, koninklijke chagrijn."
Geïrriteerd liep hij weg, zonder nog iets te zeggen. Tevreden plofte ze neer op een van de ebbenhouten stoelen die om een grote tafel stonden en wreef de slaap, wat ze amper had gekregen, uit haar ogen. Ze zat bij De Qynn. Ze was een rebel, een vrijheidsstrijder. En ze zou het de Koning betaald zetten, voor alles wat hij had gedaan.
Ze keek rond. Afgezien van William, die vanuit een hoek van de hoofdkamer haar bestudeerde, was er niemand. Het verbaasde haar een beetje dat iedereen nog lag te slapen. Ze keek nog een keer vanuit haar ooghoek naar William, die haar nog steeds innam. Hun ogen ontmoetten elkaar, en Alexa gaf hem een lief lachje, wat hem met zijn ogen deed rollen. Even overwoog ze om Mikhail's kamer te zoeken, uit pure verveling, toen hij aan kwam slenteren. Zijn haar zat in de war en hij keek alsof hij nog niet helemaal wakker was. Erg charmant zag het er niet uit, hoewel hij nog steeds erg knap was, zelfs met zijn lichtbruine haren hangend voor zijn ogen. Hij had de blouse en broek van de vorige dag nog aan, die nu volledig verkreukeld waren. Achter hem aan kwam een jongere jongen van zestien aanlopen, Russel. Hij had geen shirt aan, alleen een lange onderbroek die tot zijn knieën kwam. Gewend aan meisjes zijn ze nog niet.

Alexa stond op van haar stoel en liep naar de twee jongens toe. "Charmant, die slaapkledij," grinnikte ze, "al hoop ik dat dit niet ons uniform wordt." Mikhail glimlachte naar haar, zijn ogen nog half dicht. Ze vroeg zich af of haar opmerking wel tot hem door was gedrongen. Russel echter, keek haar wat ongemakkelijk aan en tot Alexa's plezier werd zijn hoofd langzaam rood. Ze vroeg zich af hoe hij bij de Qynn was gekomen. Misschien net als Mikhail als wees?
"Goedemorgen Alexa," gaapte Mikhail. "Waarom zo vroeg hier?"
"Grappig, jij bent niet de eerste die het vraagt." Ze knikte met haar hoofd naar William die inmiddels op een van de grote, mosgroene leunstoelen was gaan zitten. Het was niet moeilijk te raden dat zijn humeur- wat al nooit goed was geweest- nu absoluut verpest was. Alexa voegde eraan toe, "Hoewel jij het een stuk aangenamer vroeg."
Mikhail grinnikte, gebaarde haar aan tafel te zitten en liep naar de keuken. Alexa haalde een vinger over het gladde, ebbenhouten tafelblad dat bij de stoelen paste. Er zaten een paar putjes in, waarschijnlijk gemaakt door iemand die tijdens een onenigheid zijn dolk of mes erin had gezet.
Enkele minuten later kwam Mikhail terug met een brood, borden en een kan waar hoogstwaarschijnlijk geitenmelk in zat, die hij op tafel zette. "Na het ontbijt gaan we trainen," sprak Mikhail, zonder op ingeving van Alexa te wachten. Hij sneed een paar plakken brood en legde er twee op Alexa's bord. "Daarna zal ik aan Ross vragen of we naar de smid kunnen gaan voor je zwaard."
Ze probeerde haar enthousiasme te onderdrukken. Ze had een arsenaal aan messen en dolken, was in bezit van twee vlijmscherpe kapmessen- maar een eigen zwaard, was iets wat ze met plezier aan haar wapencollectie toevoegde.

Na het ontbijt volgde Alexa Mikhail naar de trainingsruimte. Ze verbaasde zich erover dat er plaats voor was onder het oude pakhuis. Aan de rechterwand hingen wapens van werkmensen tot speren, en eronder stonden manden met bogen en pijlenkokers. Tegen de linkermuur stonden zakken stro, die, zo gokte Alexa, voor stootzakken moesten doorgaan. Helemaal tegen de achterste wand stonden doelwitten voor het werpen van messen, en schietschijven voor boogschieten. In het midden van de ruimte was een kleine, ronde arena gemaakt: zand, omcirkeld met krijt.
Mikhail liep naar de muur waar de wapens aan hingen, pakte twee houten zwaarden en vroeg, "Zin in een duel schone dame?"  Hij boog bij wijze van beleefdheid, en overhandigde haar het zwaard. Hij was licht en het halter had een stevige grip. Oh, ze kon niet wachten totdat ze haar eigen zwaard zou hebben- een echt zwaard.
"Maar natuurlijk, mijnheer." Ze lachte.
Mikhail en Alexa stonden op de houten vloer tegenover elkaar, zwaarden getrokken. Hij grijnsde naar haar en haalde uit naar haar linkerzij, een slag die zij zag aankomen en makkelijk kon tegenhouden. Ze duwde zijn zwaard terug en mikte op Mikhail's rechterknie. Hij ontweek. Het donkere hout van de oefenzwaarden was het enige dat ze nog zag. Het gekletter van hout op hout was het enige dat ze nog hoorde, het enige waar ze nog op focuste. Haar arm draaide en ving de klap op die op haar schouder was gemikt en ze draaide weg om een andere slag te ontwijken. Maar de derde slag kwam te snel en veroorzaakte nog geen wond, maar het zou een lelijke blauwe plek worden op haar bovenbeen. Ze kreunde en wreef over de pijnlijke plek; een afleiding die Mikhail gebruikte om nog eens uit te halen. Dit keer wist Alexa echter te ontwijken.
Ondertussen waren er drie vrijheidsstrijders, waaronder Russel, binnengekomen en bekeken het duel.
Het zweet stond op Alexa's voorhoofd. Mikhail was goed, maar zij was beter.
Ze zette haar pijn uit haar hoofd, bukte en plaatste zichzelf in een hurkhouding. Ze plantte haar handen op de vloer en haalde met haar rechterbeen uit naar Mikhail's voeten. Hij was neer voordat hij de klap had kunnen zien aankomen. Alexa sprong op en plaatste de punt van haar zwaard tegen Mikhail's borst.
Een paar mannen applaudisseerden.
Ze verwijderde haar zwaard van Mikhail's hart, stak een hand uit naar hem en hees hem omhoog.
"Knap staaltje zwaardvechten," sprak Mikhail, nog hijgend van het gevecht.
"Ik weet het," antwoordde Alexa. Hij stompte haar plagerig op de arm, en Alexa grijnsde.
En Mikhail maakte zich zorgen over haar veiligheid?