Η χροιά του σκοταδιού σου

Σε μισώ πολύ (α' μέρος)

Ανατριχιάζω καθώς ο ζεστός αέρας της ανάσας του χαϊδεύει το αυτί μου και η βραχνή φωνή του αγγίζει την ψυχή μου. Είμαι ανίσχυρη. Δεν μπορώ ν'αντισταθώ σ'αυτόν. Αυτός ελέγχει το μυαλό και το σώμα μου. Αυτός καθοδηγεί τα χείλη μου να υποκύπτουν σ'αυτό το φιλί. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.
Τι μου συμβαίνει; Τόση ώρα φέρομαι σαν υπνοτισμένη. Τι κάνω; Γιατί δεν αντιδρώ; Γιατί τον αφήνω να με φιλάει; Τι έπαθα; Με παρασέρνει για να πάρει τελικά αυτό που θέλει. Κι εγώ κοντεύω να του κάνω το χατίρι. Να ενδώσω! Χωρίς αντίσταση. Ξεφεύγω από τα μάγια του. Επανέρχομαι, ξυπνάω απότομα, αισθάνομαι τη λογική μου να με ταρακουνά!
Τα χέρια του χαϊδεύουν το πρόσωπό μου. Τα αρπάζω και τα ξεκολλώ από το δέρμα μου. Τον σπρώχνω προς τα πίσω. Γυρίζω την πλάτη για να φύγω. Μου πιάνει το χέρι για να με σταματήσει αλλά εγώ το τινάζω απότομα και το ελευθερώνω. Ανοίγω την πόρτα και τρέχω για να βγω από αυτό το σπίτι, να φύγω μακριά του!
Είμαι τόσο αναστατωμένη! Τι γίνεται; Δεν μπορώ να τα χονέψω όλα αυτά! Η καρδιά μου ακόμα χτυπά σαν τρελή. Η ανάσα μου ακόμα κοφτή από την ένταση του περασμένου φιλιού. Με φίλησε! Οι λέξεις που βγαίναν από το στόμα του ήταν δυνατές σαν χτυπήματα! Ό,τι έκρυβε μέσα του τόσο καιρό. Ό,τι δεν ήμουν εγώ έτοιμη ν'ακούσω. Κι άλλη μια φορά, ανίσχυρη μπροστά σ'αυτή τη μαύρη μαγεία που μου ασκεί, εγώ το έβαλα στα πόδια σαν κοριτσάκι! Γιατί είναι ένας κακός δαίμονας που πότε μεταμφιέζεται σε αγγελούδι και πότε σε αγρίμι με κοφτερά δόντια που σου ξεσκίζουν την ψυχή. Και με τρομάζει. Με αυτά τα μάτια ελέγχει το μυαλό και σε τρελαίνει! Μ'αυτό το άγγιγμα σου υποτάσσει το σώμα. Δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου. Το σοκ ήταν μεγάλο. Η δυναμή του κατασταλτηκή. Ποτέ δεν έχω ξανανιώσει αυτό το συναίσθημα να με κυριεύει. Από τη μια να νιώθω απέχθεια κι από την άλλη να χάνω τον έλεγχο μόλις με αγγίζει.
Ακουμπώ την πλάτη μου στην πόρτα του σπιτιού μου και προσπαθώ να συνέλθω από την ταχυπαλμία. Μένω έτσι για λίγα λεπτά. Ηρεμώ λίγο, σηκώνομαι, γυρίζω το κλειδί στην πόρτα και μπαίνω μέσα. Αντικρίζω την μητέρα μου που μόλις έχει προσέξει ότι μπήκα και με κοιτά εξαγριωμένη.
-"Καλώς την!" λέει ειρωνικά και σταυρώνει τα χέρια.
-"Γεια σου μαμά" της χαμογελώ για να την καλοπιάσω αλλά δεν πιάνει. Παραμένει το ίδιο αυστηρή.
-"Που ήσουν;" λέει ορθά κοφτά.
-"Στην Μαρία... Κοιμήθηκα σπίτι της."
-"Μάλιστα... Και γιατί δεν σήκωνες το τηλέφωνο;"
-"Δεν χτύπησε τηλέφωνο! Μάλλον έσβησε από μπαταρία."
-"Και δεν μπορούσες να με πάρεις από την Μαρία; Να με ενημερώσεις που είσαι;"
-"Να... Το ξέχασα..."
-"Ασ'τα αυτά! Λέξη δεν πιστεύω! Είμαι μάνα σου και ξέρω πολύ καλά πότε λες ψέματα και πότε αλήθεια! Πες τώρα που ήσουν αλλιώς θα'χουμε άσχημα ξεμπερδέματα!"
-"Στη Μαρία ήμουν σου είπα!" φωνάζω.
-"Μην μου υψώνεις εμένα τη φωνή! Είσαι πολύ μικρή ακόμη!"
-"Σε λίγους μήνες γίνομαι δεκαοχτώ και κάνω ό,τι θέλω και δεν θα σε ρωτάω!" λέω και φεύγω εκνευρισμένη.
-"Που πας; Δεν τελειώσαμε την κουβέντα μας μικρή!" μόνο κουβέντα δεν είναι αυτό! Μάλλον καυγάς! Κλείνω με δύναμη την πόρτα του δωματίου μου και κλειδώνομαι μέσα. Ύστερα από όλα αυτά που έγιναν το τελευταίο πράγμα που έχω όρεξη ν'ακούω είναι οι φωνές της μάνας μου! Δεν θέλω να κάτσω να της πω τι έγινε. Δεν θέλω κανέναν αυτή τη στιγμή. "Από δω και μπρος είσαι τιμωρία μικρή! Δεν πρόκειται να ξαναπάς μόνη σου πουθενά μέχρι να μιλήσεις! Σχολείο - φροντιστήριο - σπίτι!" την ακούω να φωνάζει από μέσα.
~το επόμενο πρωί~
Σκάσε επιτέλους σπαστικό ξυπνητήρι! Δοκίμασα να βάλω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια για να με ξυπνά ευχάριστα αλλά όποιο τραγούδι και να βάλω στο τέλος το μισώ μόνο και μόνο επειδή μου καταστρέφει τον πολύτιμο ύπνο. Τρίβω τα μάτια μου, σηκώνομαι και κλείνω το ξυπνητήρι. Νιώθω το κρύο στο δέρμα μου μόλις βγαίνω από τη γλυκιά ζεστασιά της κουβέρτας. Φορώ τις παντόφλες μου και βαριεστημένα κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Ανοίγω τη βρύση της μπανιέρας και μπαίνω μέσα. Το ζεστό νερό με χαλαρώνει προσφέροντάς μου ευχαρίστηση. Ένα ντους ήταν ό,τι έπρεπε. Νιώθω να ξαλαφρώνω, να καθαρίζω από τα υπολείμματα της προηγούμενης ημέρας. Τελειώνω και σκουπίζω το βρεγμένο δέρμα μου και βάζω μια πετσέτα στα μαλλιά μου. Έπειτα πλένω τα δόντια μου, στεγνώνω τα μαλλιά μου, φορώ το αγαπημένο μου δερμάτινο κολάν και το ζεστό άσπρο πλεχτό μου. Βάφομαι λίγο, βάζω τα βιβλία στην τσάντα μου, φορώ τα μποτάκια μου, παίρνω μπουφάν, τα πράγματά μου και φεύγω γρήγορα για το σχολείο.
Ουυυφ... Πάλι κατάφερα να αργήσω! Κι έχουμε κατεύθυνση πρώτη ώρα... Αυτή η ηλίθια καθηγήτρια θα μου βάλει απουσία πάλι. Επιταχύνω τον βηματισμό μου. Ας δω και τη θετική πλευρά. Πρωινή γυμναστική! Κοιτώ την ώρα. Το κουδούνι έχει χτυπήσει εδώ και δύο λεπτά. Κάνε πιο γρήγορα Μελίνα! Στην επόμενη γωνία είναι το σχολείο...
Μια μηχανή όμως σταματά ξαφνικά μπροστά μου και μου κλείνει τον δρόμο. Παραλίγω να με πατήσει ο βλάκας! Την ξέρω αυτή τη μηχανή... Ο αναβάτης βγάζει το κράνος του.
-"Πας καλά παιδάκι μου; Είσαι ηλίθιο; Θες να με σκοτώσεις!" του φωνάζω τρομαγμένη.
-"Έλα μαζί μου" λέει και μου γνέφει να αναίβω.
-"Hello! Έχουμε σχολείο! Κι έχω ήδη αργήσει. Μην με καθυστερείς κι άλλο!"
-"Δεν με νοιάζει! Έλα μαζί μου τώρα!" σοβαρολογεί. Θέλει να τον ακολουθήσω και δεν δέχεται αρνήσεις, φαίνεται. Το βλέμμα του επιτακτικό, γεμάτο ένταση, δεν του αρέσει να μην τον υπακούουν. Κι είναι αυτό που όταν με κοιτά δεν μπορώ παρά να κάνω ό,τι μου ζητά.
-"Φύγε! Έχω αργήσει δεν μπορώ να ασχοληθώ μαζί σου!" εεε όχι! Δεν θα σ'αφήσω να με κάνεις ό,τι θέλεις. Τον αγνοώ και φεύγω.
Δύο χέρια όμως με αρπάζουν βίαια και με σηκώνουν στον αέρα. Το ένα μου κλείνει το στόμα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκομαι με το ζόρι καθησμένη στη σέλα της μηχανής και πριν καλά καλά προλάβω να ισορροπήσω έχει ξεκινήσει και φεύγουμε. Αλήθεια αυτός ο άνθρωπος δεν παίρνει από όχι, δεν ξέρει να χάνει, δεν τα παρατά! Είναι θεότρελος!
Κρατιέμαι σφιχτά από πάνω του καθώς επιταχύνει όλο και πιο πολύ. Τρέχει πολύ. Δεν περίμενα βέβαια να οδηγά και πιο ήρεμα. Η αδρεναλίνη μου χτυπά κόκκινο. Βρίσκομαι πάνω σε μία μηχανή που σύμφωνα με το κοντέρ τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με έναν απρόβλεπτο οδηγό ,χωρίς να έχω ιδέα για το που με πηγαίνει. Νομίζω είναι ό,τι πιο παράξενο θα μπορούσε να μου συμβεί ένα πρωί καθώς πηγαίνω στο σχολείο...
-"Που πάμε;" φωνάζω δυνατά στο αυτί του.
-"Θα δεις..." λέει με μυστηριώδες τόνο στην φωνή του.

Χμμμ φυσικά και δεν σας ξέχασα! Ανέβασα όσο πιο σύντομα μπορούσα. Παρ'όλα αυτά λόγω του ότι είμαι αρκετά πιεσμένη ίσως καθυστερήσω λίγο να αναιβάσω επόμενο. Θα προσπαθήσω όμως να μπαίνουν τα κεφάλαια στην ώρα τους. So KEEP READING για να δούμε τι θα γίνει επιτέλους μ'αυτούς τους δύο. Πολύ μας παιδεύουν με τους εγωισμούς τους...