Η χροιά του σκοταδιού σου

Παραλήρημα μέθης

-"Σ'ευχαριστώ για όλα."
-"Μπα! Έμαθες να λες κι ευχαριστώ;"
-"Με συγχωρείς αν είπα κάτι που δεν έπρεπε."
-"Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Έχεις πει άλλα κι άλλα, αυτό είναι το λιγότερο."
-"Για πόσο θα μου πετάς μπιχτές; Σου ζήτησα πόσες φορές συγγνώμη."
-"Αυτό ακριβώς. Πόσες φορές έχεις ζητήσει συγγνώμη αφού κάνεις τη μαλακία; Επαναλαμβάνεσαι. Ακόμα κι αν σε συγχορήσω θα κάνεις πάλι καινούργια μαλακία. Το έχεις αποδείξει."
-"Σε παρακαλώ δεν..."
-"Σταμάτα! Αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι η αχαριστία σου. Με μια λέξη πετάς στα σκουπίδια ό,τι βοήθεια σου πρόσφερα. Και πίστεψέ με δεν είχα κανένα λόγο να σε βοηθήσω! Κανονικά θα έπρεπε να σ'αφήσω να ξεφτυλίζεσαι όπως έκανες εσύ σ'εμένα για να δεις πως είναι."
-"Μη γίνεσαι τόσο σκληρός μαζί μου!"
-"Μπα! Τώρα με θεωρείς σκληρό;" λέει γελώντας. Κάθε λέξη του ξεχυλίζει ειρωνία. "Δεν είμαι ρομαντικός τώρα;" δεν αντέχω να με ειρωνεύεται.
-"Σκάσε!"φωνάζω τελείως αυθόρμητα. Ουπς! Μάλλον έκανα πολύ χειρότερα τα πράγματα. Το βλέμμα του αγριεύει επικίνδυνα. Ο θυμός εκπέμπεται από όλο του το κορμί στον αέρα. Κάνει την ατμόσφαιρα πιο βαριά απ'ότι ήταν.
-"Φύγε αμέσως! Πάρε τα πράγματά σου και φύγε! Αρκετά σε κρατήσαμε εδώ! Συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να σας προσφέρουμε ικανοποιητικές υπηρεσίες μεγαλειοτάτη! Αλλά στο σπίτι μας δεν συνηθίζουμε να κρατάμε αχάριστους!" θυμός και ειρωνία. Ό,τι μετατρέπει αυτά τα άλλοτε πανέμορφα μάτια στο πιο αποκρουστικό θέαμα! Με λίγες γρήγορες κινήσεις αρπάζει τα πράγματά μου και μου τα πετάει θυμομένα στο κρεβάτι. Κλείνει με δύναμη την πόρτα πίσω του και τον ακούω να βρίζει καθώς απομακρύνεται. Εκνευρισμένη από τη συμπεριφορά του σηκώνομαι για να φορέσω τα ρούχα μου. Αυτός ο άνθρωπος δεν παίρνει από λόγια!
Ωστόσο όλες αυτές τις ώρες είχα αμελήσει κάτι πολύ σημαντικό. Τι να κάνουν και κάτι γονείς που έχω στο σπίτι; Και τους έχω ξεχάσει τελείως. Παίρνω το τσαντάκι μου από το κρεβάτι και κοιτώ τις κλήσεις. Ωχ! Μ'έχει πάρει πόσες φορές η μάνα μου. Πως τα κουκουλώνω τώρα; Χμμμ η κλασσική δικαιολογία ξέμεινα από μπαταρία. Πολυφορεμένη αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο να της πω που δεν της απαντούσα. Χρειάζομαι όμως και κάλυψη για το που πέρασα το βράδυ. Στέλνω μύνημα στη Μαρία. Ελπίζω να το δει σύντομα... Δεν έχω χρόνο. Πρέπει να φύγω από δω μέσα! Ο θεός με λυπήθηκε! Απαντά: "Όχι δεν με πήρε τηλέφωνο η μάνα σου. Μπορώ να σε καλύψω. Πες ότι κοιμήθηκες σπίτι μου.". Τώρα για τα υπόλοιπα κάτι θα σκεφτώ εκείνη τη στιγμή.
Φορώ όπως να'ναι τα ρούχα μου και αρπάζω άτσαλα τα τσαντάκι μου από το κρεβάτι. Κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Είμαι ανεπιθύμητη εδώ μέσα! Βγαίνω απ'το δωμάτιο και κατευθύνομαι προς την έξοδο. Βλέπω τη μαμά του Βαγγέλη να συγυρίζει στο σαλόνι. "Που πας κορίτσι μου;" με ρωτά. "Πρέπει να φύγω" της απαντώ. "Δεν θες να κάτσεις να φας μαζί μας;" μου προτείνη η καλοσυνάτη κυρία. "Όχι βιάζομαι. Ευχαριστώ για όλα!" της λέω και της χαρίζω ένα πλατύ χαμόγελο. Εκείνη ανταποδίδει. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω προσεκτικά στο διάδρομο. Ψαχουλεύω λίγο στο τσαντάκι μου για να βρω τα κλειδιά μου. Χώνω πιο βαθιά το χέρι μου... Δεν μπορεί! Δεν βρίσκω τίποτα! Αποκλείεται να τα ξέχασα! Μάλλον θα... Μου έπεσαν σπίτι του! Και τώρα πρέπει να πάω πάλι εκεί πέρα να ψάξω! Χτυπώ διακριτικά την βαριά, ξύλινη πόρτα και αμέσως εμφανίζεται από πίσω της η μορφή της μητέρας του. Περνάω μέσα αναστατωμένη. "Συγγνώμνη που ενοχλώ ξανά αλλά έχω την εντύπωση ότι ξέχασα κάτι." δικαιολογώ την παρουσία μου. "Δεν ενοχλείς κορίτσι μου." απαντά εκείνη καλοσυνάτα. "Ο Βαγγέλης;" ρωτώ εγώ. "Στο δωμάτιό του είναι" απαντά. Την ευχαριστώ με χαμόγελο και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο του.
Αρχικά, καθώς πλησιάζω η πόρτα μου φαίνεται κλειστή. Ωχ! Θα με βρίσει που τον ενοχλώ πάλι! Πλησιάζω περισσότερο και ετοιμάζομαι διστακτικά να χτυπήσω. Ώμως παρατηρώ ότι είναι μισάνοιχτη. Μία μικρή χαραμάδα επιτρέπει να διαρρέει προς τα έξω ο ήχος της φωνής του. Μιλά στο τηλέφωνο; Αν τον διακόψω θα με διαολοστήλει! Παρ'όλο που βιάζομαι θα περιμένω να τελειώσει και μετά θα μπω να ψάξω για τα κλειδιά μου.
Ρίχνω μια ματιά απ'τη χαραμάδα. Βλέπω αρχικά τη σιλουέτα του. Κάθεται στο κρεβάτι στο σημείο που καθόταν δίπλα μου όταν ήμουν ξαπλωμένη. Έπειτα παρατηρώ τα χέρια του. Δεν κρατάει όμως κινητό. Ψάχνω με το βλέμμα μου να εντοπίσω μήπως υπάρχει κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Δυσκολεύομαι να δω πίσω από τα στενά περιθώρια της χαραμάδας. Ζορίζω περισσότερο τα μάτια μου. Κι όμως! Δεν υπάρχει κανείς άλλος σ'αυτό το δωμάτιο, τουλάχιστον δεν φαίνεται. Μονολογεί κι όλας τώρα; Χαχαχα. Νομίζω χρειάζεται ψυχίατρο. Είναι τελείως βλαμμένος!
Κοντοστέκομαι για να ακούσω τι λέει. Πλάκα θα'χει να απαγγέλει κανένα ποίημα. Όμως αυτό που ακούω είναι ακόμα πιο γελοίο. Μάλλον δεν του αρκεί να βρίζει όλους τους άλλους, αυτοβρίζεται κιόλας! Χτυπάει το χέρι του στο στρώμα και βρίζει τον εαυτό του. Ψυχολογικά...
"Μαλάκα Βαγγέλη. Μαλάκα, μαλάκα, μαλάκα! Κόπανε! Πόσο μαλάκας!"
Έχει και πλούσιο λεξιλόγιο... Χαχαχα. Κάθομαι και τον παρατηρώ προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου. Έτσι και καταλάβει ότι κρυφακούω θα με σκοτώσει...
"Ηλίθιε! Είχα την ευκαιρία και... Γαμώτο! Πόσο τη θέλω! Άλλος στη θέση μου θα την εκμεταλλεύονταν! Θα πέρναγε καλά! Κι εγώ τη σεβάστηκα!"
Ιιιιι τι λέει το γουρούνι! Για μένα! Μια φορά στη ζωή του φέρθηκε σαν κύριος και τώρα το μετάνιωσε!
"Γαμώτο τη θέλω! Είναι τόσο όμορφη! Είχα την ευκαιρία να της μιλήσω κι εγώ την έδιωξα! Της φέρθηκα σαν μαλάκας! Είμαι μαλάκας! Μπράβο μου! Έτσι όπως τα'κανα τώρα... Χέσε μέσα!"
Μάλλον εγώ έχω μείνει μαλάκας μ'αυτά που ακούω. Δεν ξέρω αν πρέπει και πως να αντιδράσω. Συνεχίζω να ακούω.
"Είχα την ευκαιρία μου και την πέταξα! Της φέρθηκα χάλια! Την έδιωξα! Βλάκα! Καλά τα κατάφερες τώρα... Ούτε να σε δει δεν θέλει. Ξέχνα την τώρα. Γαμώτο!"
Έχω σοκαριστεί λίγο αυτή τη στιγμή. Δεν μπορεί να αναφέρεται σ'εμένα. Που δεν θέλει ούτε να με βλέπει! Πριν λίγα λεπτά με έδιωξε με τις κλωτσιές! Πριν λίγα λεπτά ένιωσα τόση απέχθεια γι'αυτόν τον οξύθυμο, ψυχανώμαλο, αγενέστατο... Που μόλις παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος που φέρθηκε μια φορά εντάξει! Και τώρα τον μισω; Μάλλον... Τον αντιπαθώ; Θα έπρεπε να είμαι δυσαρεστημένη μ'αυτά που ακούω αλλά... Είμαι; Μήπως τελικά... Αυτή τη στιγμή μου φαίνεται κάπως γλυκούλης... ΜΕΛΙΝΑ! ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ!
Αμάν! Με είδε! Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Ωχ... Τι κάνουμε τώρα; Θα νευριάσει... Τι;Γιατί τον φοβάμαι; Εγώ πρέπει να νευριάζω. Πρέπει να μου δώσει κάποιες εξηγήσεις! Τυχαία τα άκουσα όλα αυτά άλλωστε.
Έρχεται προς το μέρος μου και ανοίγει την πόρτα. Εγώ μένω ακίνητη και τον παρατηρώ όλο απορία.
-"Χα! Τι θες εσύ εδώ;"
-" Εγώ ξέχασα τα κλειδιά μου και ήρθα να τα πάρω!"
-"Σ'έπιασα να κρυφακούς!" λέει φανερά εκνευρισμένος.
-"Τι; Εγώ..."
-"Αφού σε είδα! Μη μου λες ηλίθιες δικαιολογίες!" πόσο μου τη σπάει που δεν σ'αφήνει να μιλήσεις! Τι σπαστικός! Με έχει νευριάσει άπειρα. Φορτώνω...
-"Ααα να σου πω! Μου κάνεις και τον θυμωμένο! Απαιτώ τώρα να μου διευκρινίσεις μπροστά μου τι έλεγες πριν για μένα! Γιατί τα άκουσα όλα!" φωνάζω εξοργισμένη. Εκείνος τα χάνει αμέσως και μαζεύεται. Στο πρόσωπό του φαίνεται ολοκάθαρα η ντροπή. Με κοιτά με ένα γλυκό, ένοχο βλέμμα σαν τα παιδάκια όταν τα μαλώνουν. Πρέπει να αντισταθώ σ'αυτό.
-"Δεν έχει νόημα να κρύβομαι πια από σένα. Τα ξέρεις όλα ή μάλλον σχεδόν... Μάλλον άκουσες ό,τι ακριβώς δεν έπρεπε ν'ακούσεις. Δεν θέλω όμως να νομίζεις για μένα ότι είμαι ένας μαλάκας."
-"Τι εννοείς;"
-"Άσε με να σου εξηγήσω απ'την αρχή. Δεν έχει νόημα να στο παίζω άλλο σκληρός. Μπροστά σου είμαι ανίσχυρος. Κάθε σου βλέμμα με αφοπλίζει.. Και γι'αυτό μου έβγαινε ακριβώς το αντίθετο. Σου φερόμουν έτσι και σου πήγαινα κόντρα γιατί φοβόμουν. Δεν ήθελα να καταλάβεις... Από την πρώτη στιγμή που σε είδα στην καφετέρια, από τότε που τσακωθήκαμε στο σχολείο... Από τη μία ήθελα να σε πλακώσω στο ξύλο κι από την άλλη να σε πνύξω... Να σε πνύξω στα φιλιά! Πρώτη φορά ένιωθα έτσι για κάποια κι αυτό με φόβιζε. Και τελικά είχα δίκιο! Εκείνη η κοπέλα με την υπέροχη φωνή και τον υπέροχο χαρακτήρα που της έλεγα όλα μου τα μυστικά ήσουν εσύ! Και με πρόδωσες! Όλα ήταν ένα ψέμα, μια παγίδα για να σπάσεις πλάκα μαζί μου! Γιατί είναι αστείο να είσαι καλός κι εγώ είχα τόσο δίκιο που το έκρυβα! Αλήθεια σε μισούσα! Αλλά κάθε φορά που σε έβλεπα μου ξυπνούσες αυτό το πάθος... Κι όταν σε έβλεπα να χορεύεις και να τρίβεσαι πάνω σ'αυτόν τον μαλάκα θόλωσα! Δεν έβλεπα τίποτα άλλο μπροστά μου. Όσο κι αν προσπαθούσα να σε αγνοήσω και να περάσω καλά τόσο φούντωνα μέσα μου. Ήθελα να τον αρπάξω και να τον ξαπλώσω κάτω! Κι όταν είδα εσένα να πέφτεις λιπόθυμη στα χέρια μου τρομοκρατήθηκα! Τα έχασα στην ιδέα ότι έπαθες κάτι. Δεν μπορούσα να σε βλέπω έτσι! Γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί σου και νόμιζα ότι ήσουν κι εσύ..."
-"Από που ακριβώς το νόμιζες αυτό;"
-"Χτες το βράδυ... Σε φέρνω αναίσθητη στο σπίτι μου. Προσπαθώ με αγωνία να σε συνεφέρω. Σε πηγαίνω στο σαλόνι και σε ακουμπώ στον καναπέ. Δεν άντεχα να σε κουβαλήσω άλλο. Αφήνω τα πράγματά μου και ξαναέρχομαι για να σε πάω στο μπάνιο να σου ρίξω λίγο νερό να συνέρθεις. Με είχες τρομάξει έτσι όπως παρέμενες ασάλευτη. Προς μεγάλη μου έκπληξη, με χαρά διαπιστώνω όμως όταν πάω να σε σηκώσω πως αρχίζεις να συνέρχεσαι. Σε στηρίζω πάνω μου και παραπατώντας σε πηγαίνω μέχρι το κρεβάτι. Εσύ ίσα ίσα που είχες ανοίξει τα μάτια σου. Σου βγάζω το μπουφάν και τα παπούτσια αφού σε ξαπλώνω στο κρεβάτι. Έπειτα σκύβω χαρούμενος πάνω από το προσκεφάλι σου και σου λέω καληνύχτα. Αιφνιδιαστικά όμως μου βουτάς το κεφάλι και ενώνεις τα χείλη σου με τα δικά μου. Τα χάνω... Τραβιέμαι εσύ όμως με φέρνεις ξανά κοντά σου. "Βαγγέλη σε θέλω..." ψέλιζες μέσα στη μέθη σου. Ήξερα πως δεν έπρεπε. Ήξερα πως μιλούσε το ποτό. Ήξερα πως τα Σ'αγαπώ και τα Σε θέλω δεν ήταν καν για μένα. Μάλλον στη θέση μου ονειρευόσουν τον Άρη. Τραβήχτηκα πίσω. Σου γύρισα την πλάτη και έκανα να φύγω. Όμως με παρακαλούσες να μείνω. Γύρισα και σε είδα να προσπαθείς να ξεκουμπώσεις το φόρεμά σου. Επίτηδες τα έκανες όλα αυτά; Άνοιξα τη ντουλάπα και πήρα μία μπλούζα μου. Μέχρι να γυρίσω το είχες κατεβάσει ακόμα πιο πολύ Το τράβηξα για να βγει. Εσύ με τραβούσες για να με αγκαλιάσεις. Με έπιασες και με φίλησες στο στόμα ξανά. Ένας θεός ξέρει πως κρατήθηκα με αυτά που μου έκανες. Σου φόρεσα τη μπλούζα κι έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από κοντά σου."
Νιώθω εντελώς ξεφτυλισμένη! Τι ήταν αυτά που έκανα; Δεν θα ξαναπιώ ποτέ! Νερό! Μόνο!
-"Συγγνώμη..."γιατί μου ήρθε να του πω αυτο;
-"Συγγνώμη που με έκανες να πιστέψω ότι με θες;"
-"Ναι"
-"Δεν φταις εσύ. Εγώ ο ηλίθιος φταίω που τα πίστεψα. Σήμερα το πρωί ξεκίνησα με διάθεση να σου μιλήσω αλλά τελικα ο θυμός και ο εγωισμός μου δεν με άφησαν."
Παρατηρώ τα κλειδιά μου στο πάτωμα. Σκύβω και τα παίρνω.
-"Εγώ θα φύγω τώρα... Γεια σου Βαγγέλη" μόλις όμως κάνω ένα βήμα με αρπάζει από το μπράτσο και με σταματάει. Με εγκλοβίζει με τα δυο του χέρια και αναγκάζομαι να ακουμπήσω την πλάτη μου στον τοίχω. Το πρόσωπό του πλησιάζει όλο και πιο πολύ το δικό μου. Τα χάνω. Ακουμπά τα χείλη μου. Η αίσθησή του με ζαλίζει. Το φιλί του μοναδικό. Είναι σαν να με φιλά κάποιος για πρώτη φορά. Νιώθω τόσο ανάλαφρη. Σαν να απελευθερώνει κάθε πτυχή του εαυτού μου... "Ξέρεις τι ήθελα να σου κάνω; Τι θα σου έκανα αν ήσουν κάποια άλλη; Όμως εσύ με κάνεις καλό" μου ψυθιρίζει και παραδίνομαι ξανά στο φιλί του

To be cotinued... Ελπίζω να σας αρέσει. Αν σας άρεσε πατήστε το πορτοκαλί αστεράκι :-) . Ελπίζω να αναιβάσω τη συνέχεια σύντομα.