Η χροιά του σκοταδιού σου

Το μήλο της έριδας

Όλοι πλέον έχουμε γυρίσει και κοιτάμε τον Άρη περιμένοντας το ηφαίστειο με το όνομα Τζίμη να ξεσπάσει.
-"Τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί με κοιτάτε;" λέει ο Άρης και δαγκώνει αμήχανα τα χείλια του.
-"Εξαφανίσου τώρα από εδώ!" ο Τζίμη προσπαθεί να συγκρατήσει τον θυμό του αλλά η παρουσία του Άρη τον εξοργίζει. Γι'αυτό δεν ήθελα να ανακατευτεί!
-"Όπα ρε φίλε! Έκανα κάτι;"
-"Εσύ; Τίποτα... Σου το είπα!" σηκώνεται και έρχονται αντιμέτωποι. Τον δείχνει με το δάχτυλό του και τον σπρώχνει ελαφρά προς τα πίσω. Ωχ! Δεν μ'αρέσει αυτό..."Να προσέχεις πως θα φερθείς στην αδερφή μου! Άμα την πειράξεις την γάμησες! Σε εμπιστεύτηκα επειδή ήσουν κολλητός μου! Αλλά είσαι πολϋ μαλάκας!" φωνάζει εξοργισμένος στα μούτρα του Άρη κι αυτός έχει μαζευτεί και τον κοιτά φοβισμένος. Έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται γι'αυτό δεν μιλάει. Την έχει χεσμένη την φωλιά του! "Μίλα ρε αν είσαι άντρας! Πες την αλήθεια άμα έχεις τα κότσια!" τι θέλει και τον προκαλεί; Όρεξη έχει για καυγά ο αδερφός μου... Το ήξερα! Τι θέλω και του τα λέω! Ήμουν σίγουρη ότι θα έκανε έτσι.
-"Ναι λοιπόν! Έπαιξε κάτι με την Έλενα!" λέει εκνευρισμένος ο Άρης! Νευριάζει κιόλας... Πρωτού προλάβει να ολοκληρώσει την φράση του μία γροθιά προσγειώνεται στο πρόσωπό του. Ο Τζίμη έξαλλος από θυμό ετοιμάζεται να δώσει δεύτερο χτύπημα. Ο αδερφός μου δεν είναι επιθετικός χαρακτήρας. Είναι όμως οξύθυμος. Και στην περίπτωση του Άρη τα πράγματα είναι χειρότερα γιατί νιώθει προδομένος. Σπάνια ξεσπά αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται πραγματικά ανεξέλεγκτος!
Ευτυχώς ο Αλέξανδρος για μια φορά στην ζωή του είναι χρήσιμος. Πετάγεται αμέσως από την καρέκλα και συγκρατεί τον αδερφό μου. Από τα μπράτσα τον τραβά προς τα πίσω. "Ρε μαλάκα τι κάνεις!" του λέει για να τον επαναφέρει "ασ'τον!". "Όχι!" φωνάζει ο αδερφός μου προσπαθώντας να ελευθερωθεί. Ο Άρης βρίσκεται ακόμα απέναντι και τον κοιτάει. "Τι κοιτάς! Φύγε!" του φωνάζει ο Αλέξανδρος που με δυσκολία συγκρατεί τον Τζίμη. Εκείνος γυρίζει την πλάτη και το βάζει στα πόδια. Ο Τζίμη κάνει να τον κυνηγήσει αλλά ο Αλέξανδρος τον πιάνει και τον καθίζει στην καρέκλα. Του δίνει λίγο νερό για να ηρεμήσει, αφού το πρόσωπό του είναι αναψοκοκκινισμένο.
Εγώ παρακολουθώ αμέτοχη τόση ώρα. Αν και εγώ είμαι η αιτία για όσα έγιναν. Ο καυγάς προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στην παρέα. Τα κατάφερα να τους χαλάσω την έξοδο τελικά... Είχε δίκιο ο Τζίμη που δεν ήθελε να με πάρει μαζί. Ο αδερφός μου κάθεται αμίλητος πίνοντας το ποτό του με τα μούτρα κατσουφιασμένα. Η κοπέλα του ακριβώς απέναντι με κοιτά με ένα επικριτικό ύφος σαν να μου λέει ότι της κατέστρεψα την βραδιά. Ότι γίνομαι βάρος. Ίσως όντως να είμαι βάρος γιατί πάντα φέρνω μαζί μου μπελάδες! Σίγουρα το κλίμα απέναντι μου δεν είναι καθόλου ευνοϊκό. Δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβω ότι πρέπει να τους απαλλάξω από την ανεπιθύμητη παρουσία μου.
Σηκώνομαι από τον καναπέ και ισιώνω λίγο την φούστα μου. Παίρνω το τσαντάκι και το μπουφάν μου. Οι άλλοι με κοιτούν περίεργα. "Εγώ καλύτερα να φύγω σιγά σιγά" λέω. Ο Τζίμη με κρατά από το χέρι "Που πας; Δεν θα περιμένεις να σε γυρίσω εγώ;" ρωτάει. "Όχι! Θα πάρω ταξί. Αρκετά σας κατέστρεψα το βράδυ γι'απόψε." Περνούν λίγα δευτερόλεπτα... "Καληνύχτα" λέω με ένα παγωμένο χαμόγελο κοιτώντας την παρέα του αδερφού μου και κατευθύνομαι προς τα έξω.
Με δυσκολία καταφέρνω σπρώχνοντας να περάσω μέσα από το πλήθος που χορεύει. Βρίσκω την έξοδο και πηγαίνω προς αυτήν. Ο πορτιέρης μου ανοίγει την πόρτα και με καληνυχτίζει με σκοπό το μπουρμπουάρ αλλά δεν του δίνω σημασία. Η πόρτα κλείνει πίσω μου και η βαβούρα του κλαμπ ησυχάζει. Κοιτώ τριγύρω. Δεν υπάρχει κανείς. Αρχίζω να περπατώ ανοίγοντας ταυτόχρονα το τσαντάκι μου για να βγάλω το κινητό μου. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από τα τακούνια μου που πατούν στο τσιμέντο.
Τι στο..! Νιώθω κάτι να με ακουμπά. Σηκώνω το βλέμμα μου... "Αααα!" ένα χέρι με τραβά πίσω από κάτι καφάσια με ποτά. Χάνω την ισορροπία μου... Δύο χέρια με συγκρατούν. Το πρόσωπό μου έρχεται αντιμέτωπο με μία πολύ γνώριμη φυσιογνωμία.
-"Γαμώτο! Με κατατρόμαξες!" λέω αντικρίζοντας τον Άρη. "Τι θέλεις!"
-"Θέλω να ξεκαθαρίσουμε!"
-"Τώρα είναι πολύ αργά! Έπρεπε να το έχεις κάνει εκείνη τη στιγμή." λέω και κάνω να φύγω. Αυτή η συζήτηση δεν έχει λόγο να γίνεται!
-"Δείλιασα... Δεν μπόρεσα να σου μιλήσω τότε..."
-"Άσε μας ρε Άρη! Όλο το βράδυ με είχες γραμμένη!"
-"Δεν πειράζει... Εξάλλου βρήκες παρέα. Γιατί κι εμένα γραμμένο με είχες γενικά τον τελευταίο καιρό." ο τόνος της φωνής του γίνεται όλο και πιο ειρωνικός. Δεν μ'αρέσουν οι σπόντες που πετάει!
-"Μίλα ξεκάθαρα και μην αφήνεις υπονοούμενα!" λέω εκνευρισμένη.
-"Θέλω να πω ότι την μία με απέφευγες, την άλλη με κρατούσες σε "απόσταση"... Δεν είμαι χαζός! Το είχα καταλάβει ότι κάτι άλλο τρέχει. Δεν ήθελα να στο πω αλλά αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα... Ιδέα της Έλενας ήταν για να ζηλέψεις!"
-"Δεν πιστεύω λέξη Άρη! Όταν σας είδα να φιλιέστε τα είχαμε ήδη ξαναβρεί. Δεν υπήρχε λόγος να ζηλέψω!" φτηνές δικαιολογίες!
-"Οκ! Ακόμα κι αν έκανα κάτι με την Έλενα ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν ήμουν εγώ το πρόβλημα στην σχέση..." με κοιτά όλο υφάκι... "Το πρόβλημα λέγεται Βαγγέλης" λέει και σταυρώνει τα χέρια του. Που στο καλό έμαθε αυτός για τον Βαγγέλη! Δεν μ'αρέσει καθόλου όπως εξελίσσεται η συζήτηση...
-"Που ξέρεις τον Βαγγέλη;" ρωτώ γεμάτη έκπληξη στο πρόσωπο.
-"Δεν έχει σημασία... Όποιος ενδιαφέρεται μαθαίνει!"απαντά με το ίδιο ειρωνικό υφάκι. "Γι'αυτόν δεν με παράτησες; Σ'εμένα έκανες την δύσκολη και μ'αυτόν..." δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει. Τα υπονοούμενα που πετάει με εξοργίζουν όσο δεν πάει! Χωρίς να το σκεφτώ αφήνω το χέρι μου να του δώσει ένα δυνατό χαστούκι.
Σηκώνει ξανά το βλέμμα του και αγγίζει απαλά το μάγουλό του. Με κοιτά έντονα στα μάτια.
-"Εγώ μ'αυτόν δεν έκανα τίποτα όσο ήμασταν μαζί! Ακούς; Ήμουν απολύτως εντάξει!"
-"Ναι κι όταν ήσουν μεθυσμένη, που επέμενε να σε πάει σπίτι του..." ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του.
-"Δεν είναι όλοι σαν κι εσένα!" φωνάζω αγανακτησμένη με την γαϊδουριά του. Είναι απαράδεκτος! Ποτέ δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά.
Του ρίχνω ένα βλέμμα περιφρόνησης και κάνω να φύγω.