Η χροιά του σκοταδιού σου

Dangerous!

"Μπαμπά!" αναφωνεί καθώς αντικρίζει αυτόν... Αυτόν τον άνθρωπο που τον απαρνήθηκε, τον πλήγωσε, αδιαφορούσε για την ύπαρξή του τόσα χρόνια... Τώρα βρσκόταν ακριβώς μπροστά του και τον κοιτούσε μέσα στα μάτια... Τον κοιτούσε με ένα βλέμμα που δήλωνε συγκίνηση... Θα πρέπει να έχει πολύ θάρρος, θάρρος και θράσος για να τολμά να τον αντικρίζει κατάματα μετά από χρόνια απουσίας του ως πατέρας, να αντικρίζει τον γιο του σε αυτή την κατάσταση που ουσιαστικά ο ίδιος ευθύνεται για την κατάντια... Χωρίς τύψεις με αυτά τα υποκριτικά δάκρυα καλοσύνης!

Και οι δυο παρατηρούν ο ένας τον άλλο σιωπηλοί. Δύο πανομοιότυπα ζευγάρια σκούρα μάτια καρφώνονται. Δεν είναι στιγμή για λόγια. Τώρα τα μάτια ως παράθυρα της ψυχής μιλούν καλύτερα... Είναι και οι δυο έντονα φορτισμένοι με συναισθήματα. Δεν είναι εύκολο να αντιδράσουν, μένουν παγωμένοι, είναι τόσο παράλογο όλο αυτό. Πως μπορεί ο ένας να πλησιάσει τον άλλο; Τόσες σκέψεις γεννιούνται στο νου του καθενός, ένας καταιγισμός από πράγματα που τόσα χρόνια δεν έχουν ποτέ ειπωθεί τους καθηλώνουν. Από συναισθήματα ευχάριστα ή δυσάρεστα, από τύψεις, από εντυπώσεις, από παράπονα...

Τα σκούρα μάτια του Βαγγέλη δείχνουν ακόμα πιο σκούρα καθώς οι κατάμαυρες κόρες διαστέλονται από το θέαμα που προκαλεί σύγχιση και έκπληξη μαζί. Σαν να καθρεφτίζουν, να εξωτερικεύουν όλο το συνονθύλευμα αρνητικών συναισθημάτων, όλο το σκοτεινό κι απόκρυφο μέρος της ψυχής του. Αυτό που εύχεσαι να μην σου φανερώσει ποτέ, ό,τι φοβόμουν πάντα περισσότερο... Σαν την φουρτουνιασμένη θάλασσα το βράδυ έρχεται η θλίψη και η απέχθεια και η απογοήτευση και το παράπονο και ο θυμός και η οργή και τα γιατί, γιατί, γιατί... Ταράζουν τα μαύρα νερά και τα ανακατώνουν. Έτσι αντικρίζει τον πατέρα του καθηλωμένος, χωρίς να μιλά όμως στα μάτια του είναι ζωγραφισμένες οι λέξεις πόνος και οργη.

Κι ο πατέρας όμως έχει καταληφθεί από συγκίνηση. Στα δικά του μάτια υπάρχουν η ταπεινότητα, η ντροπή, το μετάνιωμα, το άγχος και οι τύψεις. Ξέρει πως τα σφάλματα του παρελθόντος δεν λύνονται τόσο εύκολα όμως ελπίζει... Έχει πραγματικά μετανιώσει και τα δάκρυα είναι αληθινά. Το ξέρω... Μόνος του πήρε την απόφαση να επανορθώσει. Μου άνοιξε πριν λίγους μήνες την καρδιά του...

-"Παιδί μου!" τον προσφωνεί εκείνος, αν έχει το δικαίωμα να τον φωνάζει πλέον έτσι... Ίσως πρέπει να παλέψει πολύ για να κατακτήσει αυτό το δικαίωμα. Προφέρει την λέξη με λαχτάρα. Ο Βαγγέλης δείχνει να ταράζετε στο άκουσμα αυτής της λέξης.
-"Φύγε! Μην με ξαναπείς έστι ποτέ! Δεν σε γνωρίζω!" γίνεται καταπέλτης, με μια απίστευτη σκληρότητα στην έκφρασή του.
-"Το ξέρω... Δεν περίμενα να με καλοδεχτείς μόλις με δεις. Καλά μου κάνεις όμως! Είμαι ασυγχώρητος... Δεν σου ζητάω τίποτα παραπάνω από λίγο χρόνο μαζί σου, να μιλήσουμε..." τον παρακαλά εκείνος.
-"Δεν μ'αρέσει να χάνω χρόνο! Δεν έχουμε τίποτα να πούμε εμείς οι δύο!"
-"Άκουσέ με πραγματικά έχω μετανιώσει! Όταν σε είδα άρρωστο..."
-"Τι; Με λυπήθηκες; Σε πήρε ο πόνος;" λέει και γελά ειρωνικά ενώ ο πατέρας του τον παρατητρεί ψύχραιμος. Είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος.
-"Μην νομίζεις ότι είμαι κανένας ευαίσθητος! Δεν συνηθίζω να λυπάμαι τους άλλους. Όταν έμαθα όμως πως η ζωή σου βρίσκεται σε κίνδυνο ταρακουνήθηκα. Οι τύψεις με κυρίευσαν. Εγώ ευθυνόμουν για τα πάντα, για την δυστυχία σου, σε έφερα στην ζωή και στην κατέστρεψα ταυτόχρονα, αν πάθαινες το αναπόφευκτο..." σταματά για λίγο αδυνατώντας να προφέρει την φράση... Ο Βαγγέλης αντιλαμβάνεται το υπονοούμενο σοκαρισμένος. "Εγώ θα σε είχα σκοτώσει!"
Σιωπηλοί μένουν ξανά για λίγα δευτερόλεπτα. Ο Βαγγέλης δεν δείχνει οργισμένος πια αλλά προβληματισμένος και σκεφτικός.
-"Είμαι ανένδοτος! Όλα τα λες από εγωισμό, επειδή δεν αντέχεις τις τύψεις!" αγριεύει πάλι την έκφρασή του ενώ η φωνή του ακούγεται τραχειά.
-"Αλήθεια αναγνώρισα το λάθος μου. Δεν με πειράζει αν δεν με πιστεύεις... Απλά βγήκα από αυτό τον παραλογισμό που βρισκόμουν τόσα χρόνια. Γιατί να αγαπάω μόνο το ένα απ'τα παιδιά μου εφόσον και τα δυο έχουν το ίδιο αίμα;" λέει με ψυχραιμία και σύνεση και κάνει να φύγει από το δωμάτιο.