Η χροιά του σκοταδιού σου

Σε μισώ πολύ (β' μέρος)

Εδώ και αρκετή ώρα ταξιδεύουμε με την μηχανή του. Παρακαλώ να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται για να κατέβω επιτέλους από αυτή την σκοτώστρα! Οδηγεί σαν τρελός! Αναγκάζομαι να κρατηθώ σφιχτά από πάνω του..
Βρισκόμαστε κάπου στην Αθήνα, δεν ξέρω που ακριβώς. Γενικώς δεν προσανατολίζομαι εύκολα. Δεν ξέρω γιατί με έφερε εδώ. Όλα γύρω μοιάζουν με υποβαθμισμένο μέρος μιας μεγαλούπολης. Στην ουσία πρόκειται για φτωχογειτονιά. Κοιτώ τριγύρω τα παραμελημένα, καταθλιπτικά κτίρια, ασφικτικά κτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Χωρίς κάποιο κενό να επιτρέπει στο φως της ημέρας να φτάνει και να φωτίζει τους μαυρισμένους τοίχους τους. Εδώ κι εκεί βλέπεις κι από μερικά μισογκρεμισμένα χαμόσπιτα, με γραμμένους τοίχους και ξεφτισμένα χρώματα. Οι δρόμοι στενοί και βρώμικοι, η ατμόσφαιρα αποπνυκτική από τα καυσαέρια. Θα έλεγε κανείς πως βρίσκεται σε ανθρώπινο σκουπιδοτενεκέ. Μέσα σ'αυτό το βρώμικο μέρος, που κατοικείται από ανθρώπους, η ζωή πετά όσους δεν έχουν την δυνατότητα για κάτι καλύτερο. Ψυχοπλακώνομαι... Όχι ότι εμείς μένουμε σε κανένα πλούσιο μέρος αλλά σίγουρα πιο ανθρωπινό από αυτό το χάλι. Δεν ξέρω ποιο λόγο έχει που με έφερε εδώ...
Στρίβουμε σε ένα στενάκι. Η ταχύτητα κόβει. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα σταματάμε. Κατεβαίνω από τη μηχανή. Κατεβαίνει κι αυτός, την παρκάρει και βγάζει το κράνος του.
-"Πάμε" λέει και με τραβά από το χέρι. Εγώ αντιστέκομαι.
-"Που πάμε;"
-"Θα δεις!"
-"Δεν πάω πουθενά! Τι είναι εδώ; Γιατί ήρθαμε;"
-"Εδώ είναι τα λιμέρια μου!" απαντά με ενθουσιασμό.
-"Τι είναι! Απαιτώ να με γυρίσεις τώρα πίσω!"
-"Δεν έχεις να πας πουθενά! Ακολούθησέ με!" λέει και με τραβά με δύναμη από το χέρι αναγκάζοντάς με να ακολουθήσω.
-"Αυτό είναι απαγωγή! Δεν μπορείς να με πας πουθενά χωρίς τη θέλησή μου...!"
-"Βούλωστο επιτέλους!"αυτό ήταν! Τώρα είμαι έξω φρενών. Που νομίζει ότι μιλάει;
-"Πάρε με τώρα από αυτό το βρωμομέρος αλλιώς θα φωνάξω την αστυνομία!"
-"Δεν θα κάνεις τίποτα!" με αρπάζει και μου κλείνει βίαια το στόμα. "Και να μιλάς καλύτερα για τη γειτονιά που μεγάλωσα!"
Εγώ σωπαίνω. Γνέφω καταφατικά. Φοβάμαι. Έχει αγριέψει άσχημα. Τα μάτια του πετούν σπίθες. Δεν θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά. Αποφασίζω να μην ξαναμιλήσω. Σιωπηλά τον ακολουθώ.
Λίγα λεπτά αργότερα... Περπατάμε στο στενό πεζοδρόμιο. Ίσα ίσα χοράμε ο ένας δίπλα στον άλλο. Με κρατά στην αγκαλιά του. Δεν τολμώ να κουνηθώ. Έτσι κι αλλιώς αν μ'αφήσει θα πέσω. Προχοράμε αμίλητοι. Δεν βγάζω άχνα. Είναι τρελός! Τον φοβάμαι...
-"Σήμερα θα σε βγάλω έξω." λέει με απόλυτη σιγουριά. "Είτε θες είτε όχι! Σήμερα βγαίνεις μαζί μου!" λέει με υπερύφανο ύφος χωρίς να με κοιτάει. Κρατάει το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα του σταθερό και ψύχραιμο. Και όπως πάντα αλλαζονικός...
-"Εδώ έμενες;"εκφράζω την χαζή απορία μου.
-"Δεν σου αρέσει μικρή ε; Είναι πολύ παρακατιανά για σένα πριγκίπισσα!" λέει όλο ειρωνία.
-"Όχι για μένα αλλά για σένα πρίγκιπα!" να μην τον δουλέψω κι εγώ λίγο το παλιοψώνιο! "Δεν ταιριάζεις σε τέτοια γειτονιά εσύ."
-"Κι όμως εδώ ανήκω μικρή" μου τη σπάει αυτό το μικρή... "Ήθελα να δεις κάποια πράγματα για μένα σήμερα"
-"Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς έμαθα για σένα σήμερα;"
-"Έμαθες που μεγάλωσα. Μη βιάζεσαι μικρή θα μάθεις σιγά σιγά".
Σταματάμε μπροστά σε μια καφετέρια.
-"Αρκετά με τις βόλτες!"λέει και μου γνέφει να τον ακολουθήσω μέσα. Χωρίς αντίρηση κάνω ό,τι με προστάζει. "Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε" τι ακριβώς έχουμε να πούμε εμείς οι δύο; Μόνο αυτός μιλάει! Δεν μπορείς να συζητήσεις μαζί του. Κι όσο σκέφτομαι ότι...
Κάτι ακουμπά ξαφνικά το κορμί μου. Όχι πάλι αυτός ο ηλεκτρισμός! Το χέρι του περνά κτητικά γύρω από τη μέση μου. Σαν πολύ θάρρος δεν πήρε! Δεν μπορεί να νομίζει ότι είμαι δική του! Λες; Όχι όχι! Δεν γίνεται αυτό! Αυτός ο άνθρωπος νομίζει ότι είμαι κτήμα του! Μαζί του νιώθω σαν αιχμάλωτη. Δεν μπορώ να μιλήσω, να φερθώ ελεύθερα! Είναι σαν να με εξουσιάζει! Παρόλο που νιώθω ότι τον θέλω... Δεν γίνεται να είμαι με κάποιον που τον φοβάμαι! Κι αυτός με αναγκάζει κάθε φορά... Πρέπει να ξεφύγω! Αλλά πως; Πρέπει να του πω ότι δεν συμφωνώ με την συμπεριφορά του!
Μπαίνουμε στο καφέ. Μικρό αλλά αποπνέει μια ζεστασιά. Βρίσκουμε ένα ήσυχο τραπεζάκι και καθόμαστε εκεί.
-"Λοιπόν... Σε έφερα εδώ σήμερα γιατί θέλω να μιλήσουμε."
-"Τι ακριβώς έχουμε να πούμε εμείς οι δύο;"
-"Για εμάς"
-"Τι να πούμε για εμάς;"
-"Χτες έφυγες γρήγορα και δεν ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα"
"Καλημέρα... Τι θα παραγγείλετε;" μας διακόπτει μια νεαρή, ξανθιά σερβητόρα. Πάντως μόνο από τον αδιάφορο τόνο στην φωνή της φαίνεται πόσο βαριέται την δουλειά της.
-"Ένα φρέντο καπουτσίνο γλυκό κι εσύ;" ρωτά και κοιτάει προς το μέρος μου.
-"Τίποτα! Δεν θα κάτσω για πολύ άλλωστε." αμέσως εισέπραξα ένα δολοφονικό βλέμμα. Δεν ήθελε πολύ για να καταλάβω ότι σήμαινε να πάψω.
-"Κάνε τους δύο." λέει και η σερβητόρα απομακρύνεται.
Γυρνά προς τα εμένα και μου χαμογελά γλυκά. Αυτές οι ψυχολογικές μεταπτώσεις του θα με τρελάνουν! Κάνει στην άκρη τα μαλλιά μου και πάει να με χαϊδέψει στο μάγουλο. Εγώ τραβιέμαι αυθόρμητα. Το καταλαβαίνει...
-"Χμμμ λοιπόν... Χτες σου είπα κάποια πράγματα και..."
-"Και με φίλησες..."
-"Χμμμ ναι..." λέει και χαμογελά ντροπαλά. Σαν αθώο μικρό παιδί. Όλη η σκληρότητα έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπό του. "Δεν κατάλαβα όμως στο τέλος αν εσύ..."
-"Εγώ τι;"
-"Εμμμ να, πως... Αν..."
-" Με δικά σου λόγια" αχ αυτό το φατσάκι! Με κοιτά σαν θλιμμένο κουταβάκι. Αχ αυτό που είναι έτσι ντροπαλός με τρελαίνει! Τι μου κάνει αυτός ο άνθρωπος;
-"Αν εσύ νιώθεις για μένα..." με κοιτά γεμάτος προσμονή για την απάντησή μου.
-"Εγώ!" εγώ είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί σου και δεν ξέρω γιατί και θέλω να στο φωνάξω τόσο πολύ...! Γιατί όμως δεν μπορώ να στο πω; Δεν θέλω να στο πω τόσο εύκολα... Αν το μετανιώσω; Έτσι έγινε και με τον Άρη. Ήταν μια παρόρμηση. Και παρόλο που αυτό που νιώθω είναι πρωτόγνωρο δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει... " εγώ λυπάμαι αλλά... Δεν νομίζω..."
-"Τι;"
-"Δεν νιώθω το ίδιο! Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου!"τι έκανα; Πως το είπα εγώ αυτό; Μόλις συνειδητοποίησα τη βλακεία μου! Σκατά! Αφού τον θέλω...
Μένει σιωπηλός και ψύχραιμος. Έχουν περάσει μόλις λίγα δευτερόλεπτα από το μεγαλύτερο ψέμα που έχω ξεστομίσει. Μοιάζει αδιάφορος αλλά μπορώ να διακρίνω την απογοήτευση. Μάλλον δεν περίμενε να ακούσει κάτι τέτοιο.
-"Ωραία"λέει εντελώς ψυχρά. Τι ωραία; Για κάτσε... "Ευτυχώς γιατί ούτε κι εγώ νιώθω κάτι για σένα." τον κοιτώ άναυδη. Κι όλα αυτά που έλεγε...; "Γι'αυτό σε ήθελα να μιλήσουμε για να σου πω ότι δεν νιώθω τίποτα για σένα για να μην νομίζεις... Και σε ρώτησα... Βασικά καλύτερα που δεν είσαι. Άμα με ήθελες ξέρεις εσείς τα κορίτσια μας τα πρήζετε άμα γουστάρετε κάποιον και δεν σας θέλει αυτός και δεν είχα όρεξη για τέτοια γι'αυτό στο ξεκαθάρησα. Καλύτερα όμως έτσι." τι λέει! Έχει πρόβλημα;
-"Κι όλα αυτά που μου έλεγες χτες τι ήταν;"λέω έντονα. Αδύνατον να μην ξεσπάσω. Πρέπει όμως να κρατηθώ στο ύψος μου! Άμα αρχίσω να κλαίω θα γελοιοποιηθώ τελείως. Περισσότερο από όσο τώρα.
-"Ναι όλα αυτά στα είπα χτες για να σε ρίξω αλλά μάλλον δεν έπιασε." λέει με απόλυτα φυσικό τρόπο. "Εξάλλου όπως πιστεύεις είμαι ένας μαλάκας που το μόνο που τον νοιάζει είναι πως θα πηδήξει. Είναι δυνατόν να τα εννοώ όλα αυτά;" δεν σε πιστεύω... Ηλίθιε! Μαλάκα! Κάφρε! Γουρούνι! Δηλαδή με έφερε εδώ μόνο και μόνο για να μου πει ότι όλα αυτά ήταν ψέματα! Ότι ήθελε να με ρίξει στο κρεβάτι! Και μου το λέει κατάμουτρα! Χωρίς ίχνος ντροπής! Θέλω να του χημίξω και να του σπάσω τα μούτρα! Να του κάνω τα ματάκια του μαύρα και το σώμα του γεμάτο μελανιές! Να δούμε μετά αν θα σε θέλει καμία όπως θα σε κάνω! Αλλά ψυχραιμία... Δεν πρέπει να καταλάβει ότι με ένοιαξε!
-"Χα! Φυσικά! Τι νόμιζες; Ότι με δυο γλυκόλογα και με λίγη αγριάδα θα έπεφτα στην αγκαλιά σου; Τόσο εύκολα νομίζεις ότι πέφτουν τα κορίτσια; Ούτε κανένας όμορφος είσαι αλλά το χειρότερο είναι ο απαίσιος χαρακτήρας σου! Κι αν ήθελες να με ρίξεις καλύτερα να βελτίωνες τους τρόπους σου! Τα αντριλίκια σ'εμένα δεν πιάνουν!" νιώθω μια ανακούφιση που του τα έχωσα αλλά και μια τεράστια απογοήτευση. Εκείνος δεν μιλά. Παίρνω τα πράγματά μου και φεύγω χωρίς να του ρίξω ούτε ματιά! Όσο απομακρύνομαι νιώθω το κενό μέσα μου να μεγαλώνει. Αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν που τόση ώρα με δυσκολία συγκρατούσα. Καυτά, δεν είναι τα πρώτα που με κάνει να χύσω. Κι αμφιβάλω αν τα αξίζει!

Σόρυ... Ξέρω ότι τα δύο τελευταία κεφάλαια είναι κάπως στάσιμα και ίσως βαρεθήκατε. Είναι όμως απαραίτητα για την εξέλιξη της ιστορίας. Εξάλλου η δράση αρχίζει ξανά από το επόμενο κεφάλαιο με νέες εξελίξεις... Θα τα φτιάξουν επιτέλους; Έχουμε αφήσει κι έναν Άρη πίσω που δρα υποχθόνια... Όλα στα επόμενα κεφάλαια! Περιμένετέ τα σύντομα!