Η χροιά του σκοταδιού σου

Δίλημμα

Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όσους είχαν ψηφίσει το προηγούμενο κεφάλαιο την πρώτη φορά που το ανέβασα που το wattpad το έκοψε στην μέση και μετά το ξανανέβασα ολόκληρο να ψηφίσουν το ολόκληρο γιατί το μισό που είχαν ψηφίσει διαγράφηκε μόνο του και οι ψήφοι τους χάθηκαν.

Ουυυφ! Άντε πάλι σπαστικό ξυπνητήρι! Ξυπνητήρι τρελό σε μισώ σε μισώ σε μισώ! Λύσαξε!

Άουτς! Προσπαθώ να τεντώσω το χέρι μου για να το κλείσω αλλά έχει μουδιάσει από τον ύπνο. Δεν φτάνω... Ναι! Επιτέλους έσκασε!
Γιατι γιατι γιατι; Γιατί πρέπει να ξυπνήσω... Κοιτάζω προς το ρολόι. Δεν βλέπω καλά. Τα μάτια μου είναι θολωμένα... Τα τρίβω λίγο. Πως! Δεν προλαβαίνω!
Πετάγομαι επάνω ενώ το μάτι μου πλέον έχει ανοίξει γαρίδα. Το κρύο που επιτίθεται στο δέρμα μου μόλις βγαίνω από την ζεστασιά της κουβέρτας με κάνει να ξυπνήσω για τα καλά. Τρέχω ξυπόλητη στο μπάνιο. Ανοίγω την βρύση... "Μπρρρ!" βγάζω ένα επιφώνημα καθώς μουσκεύω το πρόσωπό μου με παγωμένο νερό. Τώρα κι αν ξύπνησα!
Μετά την ψυχρολουσία τρέχω σαν την παλαβή ξανά στο δωμάτιό μου για να ντυθώ. Ανοίγω την ντουλάπα κι ανακατεύω βιαστικά τα ρούχα. Πετάω ένα τζιν και ένα κοντομάνικο πάνω στο κρεβάτι και κλείνω το φύλλο της ντουλάπας. Τα φοράω όπως να'ναι και τρέχω στον καθρέφτη να σουλουπωθώ. Χτενίζω καλά τα μαλλιά μου, γιατί δεν θέλω να τρομάξω τον κόσμο, και καλύπτω ένα σπυρί που φύτρωσε ξαφνικά στο κούτελό μου με λίγο κονσίλερ. Φτιάχνω καλά τα ρούχα μου και φοράω τα σταράκια μου. Κοιτάζομαι άλλη μία στον καθρέφτη. Μια χαρά! Χαμογελώ με την σκέψη μου και κοιτώ την ώρα. Στο τσακ προλαβαίνω! Ελπίζω να μην χάσω το λεωφορείο... Πετάω βιαστικά τα πράγματα στην τσάντα μου, την αρπάζω και φεύγω...

Περιμένω στην άκρη του δρόμου δαγκώνοντας νευρικά τα νύχια μου... Γαμώτο! Όλοι τώρα βρήκαν να περάσουν! Το λεωφορείο είναι στην στάση και μόλις φορτώσει θα φύγει! Κι εγώ είμαι ακόμα απέναντι! Κανείς δεν σταματάει! Περνάω κι ό,τι γίνει ας γίνει!
Παρατηρώ λίγο κενό ανάμεσα σε δυο αμάξια. Υπολογίζω την απόσταση... Ένα, δύο, τρία πάμε! Εκτοξεύομαι τρέχοντας. Ακούω την κόρνα του αυτοκινήτου... Το φερμουάρ από την ζακέτα μου που ανεμίζει ακουμπά στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου κάνωντας έναν μικρό κρότο. "Που πας μωρήηηη!" ακούω τον οδηγό να με βρίζει αλλά δεν δίνω σημασία. Τρέχω καταϋδρωμένη πίσω από το λεωφορείο που αρχίζει να κινείται αργά. Ευτυχώς ο οδηγός με βλέπει και σταματά. Ανοίγει την πόρτα και μπαίνω μέσα. Χτυπάω το εισητήριό μου και καταρρέω στην πρώτη κενή θέση που βρίσκω. Φοράω τα ακουστικά μου και βάζω λίγη μουσική για να χαλαρώσω.