Η χροιά του σκοταδιού σου

Πριν...

Επειδή το wattpad μου έκανε νερά το ανεβάζω για δεύτερη φορά ολόκληρο

Ακολουθώ τον γιατρό και βγαίνω έξω. Στις καρέκλες του διαδρόμου βρίσκονται όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Τους βλέπω αλλά είναι σαν να μην τους βλέπω. Όλες οι οι εικόνες έχουν ξεθωριάσει... Σίγουρα έχετε νιώσει αυτό το συναίσθημα. Όταν κάτι σε έχει συνταράξει και είσαι τόσο απορροφημένος, τόσο κλεισμένος στον δικό σου κόσμο, νιώθεις πως δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω, αγνοείς όλα τα άλλα, χάνεσαι, τα πάντα είναι αδιάφορα, χωρίς χρώμα, νιώθεις μόνος σε μια απόλυτη σιωπή ενώ όλοι οι άλλοι τριγύρω ζουν, κινούνται, εσύ ζεις και ξαναζείς την ίδια στιγμή. Μπλοκάρεις και μένεις σε εκείνη τη στιγμή που σε τραυμάτισε.

Χωρίς να το καταλάβω ένιωσα πως βρίσκομαι σε μια ζεστή αγκαλιά. Ασυνήθιστα ζεστή. Παραπάνω από δύο χέρια έχουν τυλιχτεί γύρω μου. Σηκώνω το κεφάλι μου. Είμαστε ενωμένοι... Είμαστε όλη η οικογένεια μαζί σαν μια γροθιά.
-"Μία μεγάλη αγκαλίτσα νομίζω ήταν ό,τι έπρεπε" λέει ο αδερφός μου και μου χαμογελά. Είναι όλοι γύρω μου, η μαμά, ο μπαμπάς κι ο Τζίμη. Με περιβάλλουν με αγάπη. Πόσο τυχερή είμαι που τους έχω! Ενώ εκείνος... Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει αν είχε κι εκείνος μία τέτοια αγκαλιά για να χωθεί.

_________________________

Όσο περνά η ώρα η κατάσταση γίνεται και πιο κρίσιμη. Γιατροί πηγαίνουν, έρχονται, νοσοκόμες μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιό του. Ετοιμάζεται για χειρουργείο. Εγώ απλά κάθομαι εδώ, στον διάδρομο, σε μια καρέκλα και παρατηρώ την κινητικότητα. Τα λόγια του γιατρού τριβελίζουν το μυαλό μου. "Δεν υπάρχει ελπίδα". Γιατί; Γιατί να μου το πει; Πως θα αντικρίζω στα μάτια την μητέρα και την αδερφή του; Πως θα αντέχω να τις γεμίζω με ψεύτικες ελπίδες... Κι εγώ πως θα ζω χωρίς ελπίδα; Πως θα αντέξω μέχρι την τελική σκηνή του δράματος γνωρίζοντας το τέλος; Ο αγώνας είναι δύσκολος, η πάλη συναισθημάτων άνιση όταν ξέρεις πως όλα είναι χαμένα.

Η πόρτα του δωματίου ανοίγει. Οι γιατροί βγάζουν έξω βιαστικά το φορείο που μεταφέρει το σώμα του. Χωρίς να χάσουν χρόνο τον μεταφέρουν λίγες πόρτες πιο πέρα. Φαίνεται η αναστάτωση όλων. Είναι διάχυτη παντού. Όλοι τρέχουν προς τα εκεί. Τα πάντα πρέπει να γίνουν άμεσα. Ο χρόνος είναι εχθρός. Και η παραμικρή καθυστέρηση μπορεί να αποβεί μοιραία. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη.

Η πόρτα κλείνει ξανά πίσω τους. Αντικρίζω για λίγα τελευταία δευτερόλεπτα την μορφή του. Ή μάλλον την παρα- μορφή του. Δευτερόλεπτα που μοιάζουν ώρες... Ξανά παγώνει ο χρόνος. Νιώθω το ίδιο μαχαίρι να με καρφώνει. Ο πόνος όμως δεν είναι τόσο δυνατός. Είναι λιγότερο οξύς γιατί το έχω ξαναδεί, ακριβώς γι'αυτό όμως έχει διάρκεια. Η πόρτα κλείνει κι εγώ μένω πάλι στην άγνοια. Τώρα πρέπει να περιμένω υπομονετικά μέχρι να πεχτεί και το τελευταίο χαρτί σ'αυτό το παιχνίδι ζωής και θανάτου. Που ξέρουμε εξ αρχής ποιος θα βγει νικητής...