Η χροιά του σκοταδιού σου

Δέξου την αγάπη

Μία ημέρα μετά...

Στο δωματιο του Βαγγέλη...
-"Μπορείς να μου φέρεις ένα νερο;" λέει περισσότερο σαν να με διαταζει παρά σαν να το ζηταει. Αυτή η αμνησία καταντά πολυ εκνευριστική όσο πάει...
-"Μάλιστα!" μουρμουρίζω μέσα από τα δόντια μου με αγανάκτηση, έτοιμη να τον πνύξω! Τόση ώρα μου έχει σπάσει τα νεύρα! Κάθετε στο κρεβάτι και διατάζει σαν στριμμένος γέρος. Όλη την ώρα ζητάει να του φέρω νερό, φαγητό, να τον σκεπάσω γιατί κρυώνει, να ανοίξω το παράθυρο γιατί ζεσταίνεται, να τον βοηθήσω να σηκωθεί, να τον βοηθήσω να κάτσει... Με φωνάζει κάθε δύο λεπτά! Φυσικά όχι με ευγενικό τρόπο... Κι όλο γκρινιάζει... Το νερό δεν είναι κρύο! Να μου φέρεις άλλο! Δεν με σκέπασες καλά! Δεν βολεύομαι! Το σεντόνι κάνει ζάρες! Έλεος! Με πέρασε για υπηρέτρια;

Τι να κάνω όμως; Μόνο υπομονή χρειάζεται. Ακόμα κι έτσι τον αγαπάω. Τον βλέπω να κάθετε έτσι και να χαζεύει το υπερπέραν σαν γέρος με αλτσχάϊμερ και μου ματώνει η ψυχή. Αχ ρε Βαγγέλη! Γιατί κατάντησες έτσι τον εαυτό σου; Το χειρότερο όμως είναι ότι λέει και ασυναρτησίες... Και δεν παλεύεται!

Σκύβω από πάνω του και του δίνω το ποτήρι στο χέρι. Ένα αδιάκριτο βλέμμα πέφτει πάνω σε συγκεκριμένο σημείο και με κάνει να νιώσω πολύ πολύ άβολα αλλά και να εκνευριστώ. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει σήμερα! Εχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι επίτηδες με φωνάζει όλη την ώρα για να θαυμάζει τα κάλη μου! Κακή ιδέα να φορέσω μπλούζα με χαμόγελο! Άλλη φορά ζιβάγκο! Ηθελα να ήξερα τόσο ηλίθιος ήταν παλιά; Καθαρίζω λίγο τον λαιμό μου για να καταλάβει και να σταματήσει να το κάνει αυτό. Με κοιτάζει επιτέλους στα μάτια με ένα ηλίθιο χαμόγελο ενώ εγώ τον αντικρίζω εξαγριωμένη.
-"Εδώ είμαι" του λέω ειρωνικά.
-"Το ξέρω..." απαντά με το ίδιο χαζό χαμόγελο. Κάνω να φύγω αλλά ακούω ξανά το όνομά μου και στρέφομαι παλι προς αυτόν. "Τι λες άμα βγω από εδώ μέσα εγώ κι εσύ να περάσουμε καλα; You know..." λέει με παιχνιδιάρικο τόνο και μου κλείνει πονηρά το μάτι. Δεν μπορεί να είναι το αγόρι μου αυτό! Τον απήγαγαν εξωγήινοι και του αφαίρεσαν τον εγκαίφαλο! Ξεφυσάω και πιανω το μέτωπό μου με αγανάκτηση. Γιατί θεέ μου!
-"Βαγγέλη κόφτο!" του φωνάζω
-"Έλα τώρα... Αφού με θες! Εσύ δεν χτυπιόσουν επειδή σε παράτησα; Ορίστε τώρα σου δίνω την ευκαιρία να με έχεις!" λέει με απόλυτη σιγουριά και υπερβολική αυτοπεποίθηση.
-"Βαγγέλη έλεος! Είσαι..." δεν μπορώ να βρω λόγια.
-"Υπέροχος! Το ξέρω! Κι εσύ είσαι ωραίο γκομενάκι. Γιατί κάνεις σαν σπαστικιά;" με είπε σπαστικιά;
-"Εγώ σπαστικιά; Που κάθομαι όλη την μέρα και σε προσέχω; Μάλλον θες να σε αφήσω μόνο σου!" του κάνω και αρπάζω το μπουφάν μου από μια καρέκλα.
-"Έλα βρε... Σε πειράζω. Απλά μου κάνει εντύπωση η συμπεριφορά σου. Όταν νευριάζεις..." η φωνή του γίνεται πιο απαλή και το χαμόγελο πιο αυθεντικό." Σε παρακαλώ θύμησέ μου ποια είσαι! Τι σκατά είδους σχέση είχαμε εμείς και με νοιάζεσαι τόσο πολύ;" αφήνω ξανά κάτω το μπουφάν μου και τον κοιτάζω νιώθοντας απόγνωση. Πλησιάζω και κάθομαι δίπλα του. Με παρατηρεί με μια έκφραση προσμονής. Τον χαϊδεύω απαλά στο κεφάλι ενώ σηκώνει στιγμιαία τα μάτια του στην παλάμη μου.
-"Δεν θυμάσαι τίποτα;" κουνάει προς τα πάνω το κεφάλι του με απογοήτευση... "Έλα εδώ γαμώτο!" λέω και τραβάω το κεφάλι του ανασηκώνοντάς το. Σηκώνεται καθιστός και έρχεται πιο κοντά μου. Τα χέρια μου κλείνουν ανάμεσά τους το πρόσωπό του. Βρισκόμαστε αντικριστά. Οι ματιές μας καρφώνουν η μία την άλλη. Παίζουν το δικό τους παιχνίδι. Η δική του ξαφνιασμένη, η δική μου σταθερή τον καθοδηγεί. Τα χνώτα μας μπλέκονται, αναπνέω τον αέρα του κι αυτός τον δικό μου. Μόνο αυτό απομένει... Μόνο κάτι ισχυρό μπορεί να επαναφέρει την μνήμη του. Ακουμπώ τα χείλη μου πάνω στα δικά του κι εκείνος ακολουθεί πρόθυμος, σαν να ήξερε από την αρχή... Είναι η πιο γλυκιά αίσθηση που πρόσμενα μήνες...