Η χροιά του σκοταδιού σου

Σκοτεινό παρελθόν

-"Κορίτσι μου! Ο γιος μου! Εξαφανίστηκε!" ήταν οι πρώτες λέξεις που άκουσα από το στόμα της, έτσι όπως ξέσπασε κατευθείαν μόλις με αντίκρισε. "Έχει δυο μέρες να φανεί στο σπίτι και δεν απαντάει στο τηλέφωνο! Φοβάμαι..." συνεχίζει να λέει μέσα σε λιγμούς καθώς με σφίγγει στην αγκαλιά της. Μια αγκαλιά παρηγοριάς, γεμάτη πόνο. Εγώ απλά δεν αντιδρώ... Δεν ξέρω πως μπορώ να παραμείνω έτσι ψυχρή. Ίσως γιατί δεν μ'ενδιαφέρει που είναι ο γιος της! Δεν μου καίγεται καρφί! Καλά έκανε και έφυγε! Στο καλό και να μην μας γράφει! "Βοήθησέ με να τον βρω... Μόνο εσύ μπορείς" με παρακαλά και με κοιτά στα μάτια γεμάτη προσμονή. Γαμώτο! Τι με κοιτάει έτσι; Την λυπάμαι...
-"Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω..." της λέω και η απογοήτευση ζωγραφίζεται ολοκάθαρα στο πρόσωπό της. Δεν με νοιάζει αν ακούγομαι σκύλα! Αλλά δεν έχω καμία απολύτως υποχρέωση να ανακατευτώ σ'αυτό. "Εγώ κι ο Βαγγέλης δεν είμαστε πια μαζί. Δεν ξέρω που μπορεί να βρίσκεται, είπε ότι φεύγει γιατί θέλει να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή μακριά από όλους και μου ζήτησε να μην τον ξαναενοχλήσω." αποκρίνομαι και τραβιέμαι από την αγκαλιά της.
-"Βλακείες έλεγε! Μόνο εσύ μπορείς να τον κάνεις να γυρίσει πίσω, για σένα. Σε παρακαλώ... Δεν θα αντέξω να τον χάσω ξανά!" λέει και ξεσπά ξανά.
-"Λυπάμαι δεν μπορώ... Εγώ δεν είμαι τίποτα σημαντικό γι'αυτόν. Τι μπορώ να κάνω; Ο ίδιος είπε ότι δεν σήμαινα τίποτα." τα λόγια μου στάζουν φαρμάκι. Κάνουν την ανοιχτή πληγή της να πονά περισσότερο καταστρέφοντας και την μοναδική της ελπίδα. Πρέπει όμως να ξέρει την αλήθεια και να μην βασίζεται πάνω μου.
-"Αποκλείεται! Ο γιος μου σε αγαπάει! Στο διαβεβαιώνω εγώ!" δεν τα παρατάει έτσι εύκολα. Πεισματάρα σαν κι εκείνον.
-"Γνωρίζετε εσείς καλύτερα από μένα;"λέω με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Η πικρία μου γίνεται όλο και πιο φανερή. Δεν θέλω να την πληγώσω... Απλά τα πικρόχολα λόγια βγάζουν στην επιφάνεια τον πόνο της δικής μου πληγής. "Επιστρέψτε σπίτι σας και μην διαταράξετε ξανά την ησυχία τη δική μου και της οικογένειάς μου. Δεν είμαι πρόθυμη να βοηθήσω! Ίσως κι εσείς καλύτερα να πάψετε να τον αναζητείτε. Αυτός ήθελε να φύγει! Είμαι βέβαιη θα είναι μία χαρά!"
-"Δεν θα είναι! Θα πάθει κακό! Τον ξέρω τον γιο μου! Σε παρακαλώ μόνο εσύ μπορείς να τον γλυτώσεις!" συνεχίζει να με ικετεύει με δάκρια... Και είμαι έτοιμη να λυγίσω αν συνεχίσει. Δεν είναι εμένα ο χαρακτήρας μου σκηρός. Ίσα ίσα δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους λυπημένους. Πάντα τους λυπάμαι... "Φύγετε! Δεν μ'ενδιαφέρει!"
-"Αφού νοιάζεσαι γιατί το κάνεις αυτό;" λέει με σιγουριά και εγώ την κοιτώ ξαφνιασμένη. "Σε βλέπω... Δεν ξέρω τι έγινε μεταξύ σας, όμως σε έχει πικράνει ακριβώς επειδή ενδιαφέρεσαι." την κοιτώ αποστομωμένη... Νομίζω ότι έχει δίκιο... Όχι όχι! Δεν νιώθω τίποτα για εκείνον!
Από την δύσκολη θέση ήρθε να με βγάλει η φωνή της μητέρας μου...
-"Αλήθεια; Μήπως θες να μάθεις τι πικραίνει την κόρη μου; Μήπως θες να μάθεις τι έκανε ο γιος σου;" ακούω την σταθερή κι αποφασιστική φωνή της ακριβώς από πίσω μου. Με ακουμπά στην πλάτη και με βάζει στην αγκαλιά της. Εγώ κι εκείνη μένουμε να κοιτάζουμε την παράδοξη επισκέπτριά μας σαν κοινό μέτωπο.
-"Τι;"
-"Προσπάθησε να την βιάσει!"
-"Αποκλείεται το παιδί μου να έκανε τέτοιο πράγμα!" φαίνεται περισσότερο συγχισμένη παρά έκπληκτη. "Δεν σε πιστεύω!"
-"Μάλλον δεν ξέρεις καλά το καμάρι σου!" εγώ έχω απλά κουρνιάσει στην αγκαλιά της μητέρας μου. Έχει περάσει στην επίθεση... "Φύγε τώρα από εδώ! Από το σπίτι μου και μην μας ξαναενοχλήσετε εσύ κι ο γιος σου γιατί δεν θα σας λυπηθώ ξανά! Θα σας διώξω με τις κλωτσιές!"
-"Φύγετε! Δεν μπορώ να σας βοηθήσω έτσι κι αλλιώς!" συμπληρώνω εγώ. Εκείνη γυρνά απογοητευμένη, με σκυμμένο το κεφάλι να φύγει.
-"Κρίμα πάντως... Ο γιος μου κι εγώ σου προσφέραμε βοήθεια όταν την χρειάστηκες" απευθύνθηκε σ'εμένα κι αμέσως η μητέρα μου με κοίταξε με ένα δολοφονικό ύφος.
-"Τι εννοεί αυτή;" δείχνει έξαλλη...
-"Εεεμ.." δεν πρόλαβα να πω κάτι καθώς η προσοχή της έχει στραφεί αλλού. Στην ψηλή, όμορφη κοπέλα που στέκεται μπροστά στην πόρτα, δίπλα στην μητέρα του Βαγγέλη. Δεν είναι άλλη φυσικά από την Μυρτώ. Δείχνει κι αυτή το ίδιο συντετριμμένη.
-"Σας παρακαλώ κυρία Μαρία... Πρέπει να βρω τον αδερφό μου! Κινδυνεύει!" παρακαλεί η κοπέλα. Η Μυρτώ... Είναι φίλη μου! Αδερφή μου! Δεν μπορώ να την διώξω! Δεν μου κάνει καρδιά να την βλέπω πληγωμένη. Κοίτα πόσο νοιάζεται για το γαϊδούρι τον αδερφό της κι αυτός την μισεί! Τι αχάριστος!
-"Μυρτώ!" φεύγω από τα χέρια της μητέρας μου κι αμέσως τρέχω κοντά της, να την καλοσορίσω με μία θερμή αγκαλιά. "Περάστε!" είπα και στις δύο νιώθοντας κάποιες τύψεις που λίγο πριν έδιωξα την μητέρα του Βαγγέλη. Η μητέρα μου με αγριοκοιτάει... "Το σκέφτηκα καλύτερα. Χρειάζεστε συμπαράσταση." στρέφομαι προς την μητέρα μου "Μάνα είσαι... Σκέψου τι θα έκανες στην θέση της;" θέτω το ερώτημα και η ματιά της παύει να είναι τόσο σκληρή.
-"Ας μείνετε εδώ για απόψε! Εγώ κι ο άντρας μου θα ψάξουμε στην περιοχή. Εσείς Μυρτώ τηλεφωνήστε στα νοσοκομεία. Κι εσύ μικρή για ύπνο! Αύριο έχει σχολείο! Για ό,τι χρειαστείτε είναι εδώ ο Τζίμη." τα οργάνωσε όλα με αποφασιστικότητα. Αυτή είσαι μαμά!