Η χροιά του σκοταδιού σου

Όταν όλα πάνε στραβά

Έχει πλέον ξημερώσει. Ανοίγω τα μάτια μου και στριφογυρνώ στο κρεβάτι. Πιάνω το κεφάλι μου και κάνω στην άκρη τα μαλλιά μου. Το αισθάνομαι βαρύ, ενώ η μπουκομένη μύτη μου δεν μου επιτρέπει καν να αναπνεύσω. Ο λαιμός μου είναι κατάξερος, η μύτη μου μπουκομένη, η φωνή μου βραχνή ίσα-ίσα που βγαίνει και τα μάτια μου πρησμένα και γεμάτα τσίμπλες από τα χθεσινοβραδυνά δάκρυα. Σηκώνομαι και πηγαίνω στο μπάνιο. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και τρομάζω με την εικόνα. Τα μάτια μου κατακόκκινα, το μακιγιάζ μου έχει μουτζουρωθεί και μοιάζω με πίνακα αφηρημένης τέχνης, τα μαλλιά μου ανακατεμμένα και κάποια τσουλούφια έχουν κολλήσει στο πρόσωπό μου και το ύφος μου αξιολύπητο, είμαι ένα ράκος. Φορώ ακόμα τα ρούχα από χτες. Ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπό μου και ξεπλένω καλά τις μουτζούρες. Τι καλά που θα ήταν αν το νερό μπορούσε να πάρει και τη θλίψη! Σκουπίζομαι, βγαίνω απ'το μπάνιο και κοιτώ την ώρα. Έξι και μισή. Κατάφερα να κοιμηθώ μία ολόκληρη ώρα! Εξαντλήθηκα εντελώς μετά το ολονύχτιο κλάμα. Και τώρα; Πρέπει να μαζέψω όσες δυνάμεις μου μείναν και να πάω στο σχολείο. Θεέ μου! Πως θα τον αντιμετωπίσω! Έχει τόσο δίκιο. Τον πλήγωσα! Τι δουλειά είχα να ανακατευτώ στη ζωή του και να τον κοροϊδέψω; Αν μου την έσπαγε η συμπεριφορά του απλά δεν έπρεπε να του δίνω σημασία όχι να τον εκδικηθώ! Χάρη σ'εμένα έχασε τους φίλους του! Εκμεταλλεύτηκα την εμπιστοσύνη που μου έδιξε για ένα πείσμα! Έχει δίκιο είμαι σκύλα! Νιώθω τόσες τύψεις...
~ μία ώρα αργότερα~
Φτάνω στο σχολείο και κοιτώ τριγύρω. Η Έλενα με βλέπει και έρχεται προς το μέρος μου.
-"Τι τρέχει; Είσαι καλά;" με κοιτά και με ρωτά ανήσυχη.
-"Μια χαρά" λέω ανέκφραστα.
-"Ναι το βλέπω... Έχεις δει τον εαυτό σου στον καθρέφτη; Τα προισμένα κόκκινα μάτια κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα και οι μαύροι κύκλοι φαίνονται σαν να έχεις να κοιμηθείς μια βδομάδα. Είναι φανερό ότι έκλαιγες!"
-"Όχι δεν... Μια χαρά είμαι! Απλά διάβαζα μέχρι αργά." δικαιολογήθηκα.
-"Δεν με πείθεις! Είμαι η κολλητή σου και σε ξέρω καλύτερα κι από μένα. Πες μου τι έχεις."
Της τα εξηγώ λοιπόν όλα.
-"Και γι'αυτόν κλαις; Ίσα ίσα καλά να πάθει! Να μάθει να μην το παίζει αντράκι σε όλους γιατί η πολή μαγκιά θα τον φάει!" μου λέει.
-"Δεν είναι αυτό ρε συ! Τον πρόδωσα!"
-"Γιατί φίλος σου ήταν; Αργά ή γρήγορα από κάποιον θα την πάθαινε. Και μετά από τον τρόπο που σου φέρθηκε θα έπρεπε να νιώθεις και ικανποίηση που τον ξεφτύλισες. Ξεχνάς ότι σε κορόιδευε μπροστά σ'όλη την τάξη; Κι εσύ στεναχωριέσαι; Δεν μπορώ να σε καταλάβω!"
-"Δεν είμαστε το ίδιο! Εγώ δεν συνηθίζω να εκδικούμαι αυτούς που μου φέρονται άσχημα, απλά δεν ασχολούμαι πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τέτοια αλλοπρόσαλα άτομα! Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό! Θα τρέξω κλαίγοντας μόλις τον δω μες την τάξη και θα τον παρακαλέσω να με συγχωρήσει!"
-"Σιγά μην κλάψεις κιόλας! Αξιοπρέπεια! Αν θες να του ζητήσεις συγγνώμη, που κανονικά δεν χρειάζεται κάν'το! Αλλά στάσου στο ύψος σου! Και τώρα πάμε στην τουαλέτα να σουλουποθείς λίγο. Ευτυχώς έχω πάντα μαζί μου τα απαραίτητα." Μου κλείνει το μάτι, ανοίγει την τσάντα της και βγάζει το κονσίλερ. Αυτό το κορίτσι έχει τα πάντα στην τσάντα του εκτός από βιβλία! "Μην σε δει έτσι και το πάρει επάνω του ότι είσαι χάλια γι'αυτόν!"
Πήγαμε στην τουαλέτα, κάλυψα τους μαύρους κύκλους και ίσιαξα λίγο τα μαλλιά μου. Έδιχνα αρκετά καλύτερα. Τώρα βρίσκομαι στην τάξη και κάθομαι στο θρανίο μας. Περιμένω με αγωνία να ανοίξει η πόρτα, να έρθει να κάτσει δίπλα μου κι εγώ να γυρίσω να τον κοιτάξω γλυκά και να του πω ένα μεγάλο, ειληκρινές συγγνώμη! Κι αν το δεχτεί; Θα είμαι το πιο ευτυχισμένο κορίτσι στον κόσμο! Η πόρτα χτυπά! Ανοίγει και μπαίνει μέσα. Όμως απογοητεύομαι. Κάθεται δίπλα στο Σταυρίδη! Ούτε καν γυρνά να με κοιτάξει, είναι θυμωμένος μαζί μου. Η καθηγήτρια μπαίνει μέσα, κατευθύνεται προς το θρανείο του. Σκύβει και της λέει κάτι. Εκείνη νεύει καταφατικά. Σηκώνεται και βγαίνει απ'την τάξη. Περνά λίγος χρόνος και η πόρτα ακούγεται ξανά. Ο Βαγγέλης μπαίνει μέσα αλλά όχι μόνος του. Συνοδεύεται από το διευθυντή. Τι να έκανε πάλι το κωλόπαιδο! "Εντάξει Κακουριώτη, δεκτό το αίτημά σου" λέει ο διευθυντής. Ο Βαγγέλης μαζεύει τα πράγματά του, σηκώνεται και παίρνει την τσάντα του. Φεύγει; Τι μπορεί να έγινε; "Από σήμερα θα είσαι στο τμήμα 2 " WTF! Τι είπε μόλις τώρα! Ο Βαγγέλης ζήτησε να αλλάξει τμήμα; Η πόρτα κλείνει πίσω του κι ο Βαγγέλης έχει φύγει! Φύγε ηλίθια σκέψη απ'το μυαλό μου! Δεν μπορεί να άλλαξε τμήμα για μένα! Προτίμησε να πάει στο 2! Είναι όλα τα φυτά σ'αυτό το τμήμα ( πλην ορισμένων εξαιρέσεων π.χ. Έλενα) ! Γιατί; Γιατί δεν θέλει να σε βλέπει! Σκάσε ηλίθιο υποσυνείδητο! Δεν υπάρχει καμία ελπίδα πλέον! Δεν θα ξανασχοληθώ μ'αυτό το θέμα! Προχωράμε μπροστά! Αν δεν θέλει να με βλέπει πλέον με έχει ξεγραμένη! Γιατί το πήρε τόσο στραβά όμως;
~ μία εβδομάδα μετά~
Περίπου μία βδομάδα μετά τον απαίσιο τσακωμό με τον Βαγγέλη έχουν αναθεωρηθεί πολλά πράγματα. Αρχικά άλλαξε τμήμα για να μην με βλέπει. Όταν τον πλησίασα και προσπάθησα να του ζητήσω συγγνώμη μου είπε ότι επίτηδες έφυγε από την τάξη, ότι με μισεί, δεν θέλει να έχει καμία επαφή μαζί μου ούτε καν οπτική και κρίμα που δεν μπορεί να μετακομίσει για να γλιτώσει από μένα. Εγώ θύμωσα μαζί του και δεν του ξαναμίλησα. Πια μόλις με βλέπει αλλάζει κατεύθυνση και προτιμά να περνά το διάλειμά του μέσα στην τάξη μαζί με τα φυτά που κάθονται και διαβάζουν για να με αποφύγει! Από την άλλη εγώ αποφάσισα να μην ασχοληθώ ξανά μαζί του. Ό,τι έγινε έγινε! Δεν υπάρχει περίπτωση το γυαλί να κολλήσει στην περίπτωση μας. Ίσως κι εγώ δεν το προσπάθησα αρκετά γιατί ήξερα ότι είναι χαμένος κόπος. Έχει δίκιο ο αδερφός μου δεν έπρεπε να ασχοληθώ μ'αυτό το άτομο έχει τόσο παράξενο χαρακτήρα! Ένας ψυχολόγος μόνο μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί του. Έκανα λάθος που πίστεψα ότι μπορώ να τον πλησιάσω. Αυτός δεν είναι σαν τους άλλους ανθρώπους. Προσπάθησα με τον σωστό και με τον λάθος τρόπο και απέτυχα!
Αυτές οι μέρες πέρασαν αρκετά χάλια. Δεν ξέρω γιατί αλλά με νευριάζει τόσο πολύ που μου κρατάει μούτρα! Με σκοτώνει να μην μου δίνει σημασία! Κι όλη την ώρα έρχονται αυτές οι τύψεις και δεν με αφήνουν να ξεχάσω. Πριν δύο μέρες πήρα απόφαση να γυρίσω στον Άρη για να τελειώσει οριστικά αυτό το θέμα. Τι χαζομάρα με είχε πιάσει; Είχα το αγόρι μου, ήμουν μια χαρά κι εγώ μπλεκόμουν στη ζωή ενός άλλου. Τα χάλασα όλα για ένα ανόητο παιχνίδι και τώρα κοντεύω να πέσω σε κατάθλιψη. Ο Άρης μου ευτυχώς όμως μ'αγαπάει και είναι εδώ για μένα. Σιγά σιγά θα βρω ξανά τους ρυθμούς μου και θα είναι όλα όπως πριν. Και τώρα συνειδητοποιώ τι πήγα να χάσω.
Το τηλέφωνό μου! Που είναι; Ααα να'το!
-"Έλα Έλενα" το σήκωσα.
-"Έλα παιδί μου είσαι έτοιμη;"
-"Εεμμμ όχι..."
-"Ακόμα;"
-"Ναι"
-"Είμαι από κάτω ν'αναίβω;"
-"Έλα"
Δύο λεπτά αργότερα η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει και μπαίνει η Έλενα.
-"Ακόμα έτσι είσαι;" μου γκρινιάζει.
-"Ξέρεις ασ'το δεν θα'ρθω!" δεν έχω και πολύ όρεξη για εξόδους.
-"Ούτε να το σκέφτεσαι! Ο Άρης μας περιμένει από κάτω"
-"Πες του ότι δεν είμαι καλά"
-"Πάλι τα ίδια; Πάλι κάθεσαι και κλαις γι'αυτόν και παρατάς το αγόρι σου; Έχεις το καλύτερο αγόρι στον κόσμο, ξέρεις πόσες σε ζηλεύουν; Κι εσύ κάθεσαι κι ασχολήσαι μ'αυτόν τον ηλίθιο!"
-"Όχι δεν είναι αυτό! Πως σου πέρασε από το μυαλό ότι τον γουστάρω;"
-"Είναι ολοφάνερο! Έχεις πέσει σε κατάθλιψη επειδή τσακώθηκες μαζί του και δεν σου μιλάει! Κλαις όλη την ώρα και όποτε και να σου μιλήσω καταλήγουμε να μου λες όλο γι'αυτόν. Κατηγορείς τον εαυτό σου για όλα και νιώθεις τύψεις... Θες κι άλλα; Η αντίδρασή σου είναι υπερβολική. Αν δεν σ'ένοιαζε θα τον είχες γραμμένο. Όχι απλά τον γουστάρεις αλλά κάτι χειρώτερο. Είσαι ερωτευμένη μαζί του."
-"Τι λες! Όχι! Αλλά κι ακόμα κι αν ήμουν αυτός ποτέ δεν θα γύριζε να με κοιτάξει."
-"Εμένα μου φαίνεται ότι κι αυτός είναι ερωτευμένος μαζί σου"
-"Αποκλείεται!"
-"Μα η αντίδρασή του ήταν τελείως παράλογη! Αν δεν ένιωθε τίποτα για σένα δεν θα έκανε έτσι. Έβαλε τα κλάματα! Πληγώθηκε! Έγινε ρεζίλι για χάρη σου. Αν του ήσουν αδιάφορη θα θύμωνε, θα σε έβριζε και θα σε έβγαζε τρελή. Ακόμα όμως κι αν τον ξεσκέπαζες τα πράγματα δεν θα ήταν έτσι. Εξοργισμένος και ντροπιασμένος θα σου ανταπέδιδε κάτι φρικτό για να αποκαταστήσει το όνομά του και ξέρουμε καλά ότι δεν διστάζει. Τώρα όμως όχι μόνο δεν σε πήραξε αλλά έφυγε μακριά σου γιατί δεν μπορεί να σε αντιμετωπίσει. Λέει ότι πρόδωσες την εμπιστοσύνη του. Νιώθει ότι σε εμπιστεύτηκε, ότι ήσουν κάτι δικό του. Συνήθως δεν μας πληγώνει όταν μας κοροϊδεύουν άτομα που δεν επενδύουμε σ'αυτά. Κι έτσι αποδεικνύεται ότι νιώθει κάτι για σένα κι από τη στιγμή που δεν είσαι φίλη του..."
-"ΜΠΡΑΒΟΟΟ!!!" φωνάζω και χειροκροτώ. "Έλενα η ψυχολόγος χωρίς πτυχείο"
-"Εγώ το έχω καταλάβει ότι σε γουστάρει και θα το δεις ότι έχω δίκιο. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ κατ'αρχας τον τρόπο που σε είχε φάει με τα μάτια του στην καφετέρια."
Έγώ την κοιτώ με απορια. Δεν κατάλαβα ότι το είχε παρατηρήσει τότε. Δεν με ρώτησε ούτε ποιος είναι αυτός ούτε έκανε όπως κάνει συνήθως.
-"Άντε πάω να ετοιμαστώ. Μας περιμένει ο Άρης μου!" λέω κι η Έλενα μου γελάει πονηρά. Βγαίνει από το δωμάτιο και ξεκινώ να ετοιμάζομαι. Μετά από λίγη ώρα είμαι έτοιμη και βγαίνω στο σαλόνι όπου κάθονταν η Έλενα. Με βλέπει και χαμογελά. "Επιτέλους πήρες τα πάνω σου. Θα τον τρελάνεις τον Αρούλη." λέει και εγώ της βγάζω τη γλώσσα. Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να περιποιηθώ έτσι τον εαυτό μου. Φορώ ένα σκούρω μπλε στενό, μίνι φόρεμα που αναδεικνύει τη λεπτή σιλουέτα μου, τα δερμάτινα, μαύρα μποτάκια μου με το τακούνι, το δερμάτινο, μαύρο καλό μπουφάν μου και το αγαπημένο μου κόκκινο κραγιόν. "Έτοιμη" της λέω και ξεκινάμε για να φύγουμε. Κατεβαίνοντας βλέπω τον Άρη να μας περιμένει μέσα στο αυτοκίνητό του. Ανοίγω την πόρτα και κάθομαι στη θέση του συνοδηγού. Εκείνος μου δίνει ένα απαλό φιλί και βάζει μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου. "Είσαι πανέμορφη" μου λέει καθώς με κοιτά με εκείνο το γλυκό χαμόγελο. Του χαμογελώ κι εγώ, εκείνος στρέφει το βλέμμα του προς το δρόμο και ξεκινάει. Σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε έξω από το club. Παρκάρει και κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο. Έρχεται δίπλα μου, με πιάνει από τη μέση και προχωράμε. Μπαίνοντας μου έρχεται μια ξαφνική δυσφορία. Καπνός, συνοστισμός, δυνατή μουσική, φώτα, με ζαλίζουν. Μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα να συνηθίσω. Ο Άρης είναι δίπλα μου. Κοιτώ τριγύρω να εντοπίσω την Μαρία με την Ηρώ. Παντού κόσμος που χορεύει, ενωμένα κορμιά που λυκνίζονται στο ρυθμό της μουσικής. Με δυσκολία προσπαθώ να περάσω ανάμεσα. Κοιτώ εδώ κι εκεί. Ώσπου πέφτω με την πλάτη πανω σε κάποιον. Γυρνώ να ζητήσω συγγνώμη αλλά βλέπω... αυτά τα καστανά μάτια γεμάτα ένταση να με καρφώνουν. Τι μ'έχει πιάσει! Τόσο όμορφος δεν μπορώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από τα μάτια του. Απανωτά ρίγη διαπερνούν το κορμί μου. Μέχρι που βλέπω δυο γυναικεία χέρια να τυλίγονται γύρω απ'το λαιμό του κι όλα παγώνουν. Εκείνος τα αγγίζει και μια γυναικεία μορφή ξεπροβάλει πίσω απ'το κεφάλι του. Ακουμπά το πρόσωπό της στον ώμο του και με κοιτά με ένα ύφος γεμάτο οίκτο και απαξίωση. Εκείνος γυρνά απότομα και τη φιλά παθιασμένα στο στόμα. Δεν μένω να δω περισσότερα. Νιώθω απαίσια, δεν ξέρω γιατί! Τους βλέπω να χορεύουν μαζί, να την αγγίζει και αηδιάζω! "Πάρε το βλέμμα σου από εκεί τώρα!" διατάζω τον εαυτό μου. Όχι δεν μπορεί να ζηλεύω! Δεν με νοιάζει τι κάνει! Εγώ έχω το αγόρι μου! Που είναι ο Άρης; Ένα χέρι με τραβά και με απεγκλοβίζει από το συνοστισμό. Η Μαρία με τραβά και με οδηγεί στο τραπεζάκι που κάθονται. "Που είναι ο Άρης;" ρωτώ και η Ηρώ σηκώνει τους ώμους. "Η Έλενα;" ρωτώ πάλι. Χρειάζομαι επιγόντος κάποιον απ'τους δύο. Όσο βλέπω τους άλλους δύο να σαλιαρίζουν τρελαίνομαι. Δεν παίρνω όμως απάντηση. Μάλλον θα είναι στην τουαλέτα και θα φτιάχνεται ως συνήθως. Μην τυχόν και πετάει καμία τούφα απ'το μαλλί! Η ωραιοπάθεια αυτής της κοπέλας δεν έχει όρια. "Πάω λίγο τουαλέτα" λέω στα κορίτσια και σηκώνομαι. Διασχίζω ξανά το πλήθος, κατεβαίνω τις σκάλες και ανοίγω τη βαριά γυάλινη πόρτα με ένδειξη το ανθρωπάκι γυναίκα. Και ξαφνικά χάος. Μακάρι να ήταν μια οφθαλμαπάτη αλλά είναι αλήθεια. Ο Άρης αγκαλιάζει την Έλενα και τη φιλά παθιασμένα στο στόμα. Ξαφνικά δεν υπάρχει γη κάτω από τα πόδια μου. Αιωρούμαι ή μάλλον πέφτω. Πέφτω από ύψος χιλομέτρων. Και όταν φτάσω στο πάτωμα δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα. Η ψυχή μου θα έχει σκορπιστεί σε χίλια κομμάτια. Ο Άρης σηκώνει το βλέμμα του πάνω μου. Με κοιτά σαστισμένος και τραβά τα χέρια του από την μέση της. Δεν έχει νόημα να στραματήσει τώρα είδα ό,τι δεν έπρεπε να δω. Ο Άρης με πρόδωσε, η κολλητή μου με πρόδωσε. Το αγόρι μου, η κολλητή μου, αυτοί που εμπιστευόμουν περισσότερο με πρόδωσαν. Δεν θα κλάψω, δεν θα λυγίσω, δεν θα δίξω πόσο κακό μου έκαναν, είμαι πολύ εγωίστρια για να το κάνω. Δεν αξίζουν ούτε αυτό. Τόσο ψεύτες, τόσο διπρόσωποι. Έτσι ψυχρά κι αδιάφορα φεύγω χωρίς να πω τίποτα. Φεύγω και περπατώ με το κεφάλι ψηλά, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, χωρίς καμία έκφραση απλά από τα μάτια μου τρέχουν δύο σταγόνες δάκρυ. Αλλά δεν έχει σημασία. Κατευθύνομαι προς το μπαρ. Κάθομαι στο σκαμπό. Ακριβώς μπροστά μου το αγόρι που είμαι τρελά ερωτευμένη σαλιαρίζει επιδεικτικά με ένα τσουλάκι. Τι είπα; Ερωτευμένη; Ναι! Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή βράζω τόσο πολύ που θα αρχίσω να βγάζω ατμούς αν συνεχίσω να τους βλέπω μαζί! Πόσο χειρώτερα για σήμερα! Ο μπάρμαν έρχεται προς το μέρος μου και παραγγέλνω ποτό. Χαζεύω λίγο τριγύρω. Το μάτι μου πέφτει συνεχώς πάνω στο ηλίθιο ζευγαράκι! Η αίσθηση απ'το ποτήρι που ακουμπά δίπλα στο χέρι μου με επαναφέρει. Γυρνώ και βλέπω τον μπάρμαν. "Είναι κερασμένο" μου λέει και μου δίχνει έναν νεαρό που με πλησιάζει. Ένας ψηλός μελαχρινός νεαρός, με όμορφα γαλαζοπράσινα μάτια που κάνουν αντίθεση με τα σκούρα μαλλιά του κάθεται δίπλα μου και μου χαμογελά. Κάνει νόημα στον μπάρμαν να παραγγείλει και γυρνά πάλι σ'εμένα. Μου λέει το όνομά του κι εγώ το δικό μου κι αρχίζουμε να μιλάμε. Ο μπάρμαν μας φέρνει σφινάκια. Τσουγκρίζουμε και το κατεβάζω νιώθοντας μια ευχαρίστηση καθώς καίει το λαιμό μου. Ήταν ό,τι χρειαζόμουνα. Με τραβά και πάμε να χορέψουμε. Χωρίς αντίσταση ακολουθώ. Λίγα λεπτά αργότερα έρχονται κι άλλα σφηνάκια. Κι έτσι το ένα ποτό έγιναν δύο, τρία, τέσσερα...

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον Βαγγέλη και τη Μελίνα; Είναι τελικά ο Βαγγέλης ερωτευμένος μαζί της ή την μισεί; Τι τρέχει με τον Άρη; Keep reading για να μάθετε τη συνέχεια.