Η χροιά του σκοταδιού σου

Το διπλανό διαμέρισμα

Μετά την έξοδο με την Έλενα γύρισα σπίτι γεμάτη κέφια. Συνεχώς γυρνούσε στο μυαλό μου η σκέψη του αγοριού που συνάντησα στην καφετέρια. Μα καλά Μελίνα σύνελθε! Είναι ένας άγνωστος! Δεν πρόκειται να τον ξαναδείς ποτέ! Το υποσυνείδητό μου προσπαθούσε συνεχώς να με προσγειώσει πίσω στη γη. Καθώς μπήκα όμως στο σαλόνι το θέαμα που αντίκρισα μου γέννησε καινούργιες σκέψεις. Ο αδερφός μου κάθονταν σκυφτός στον καναπέ έχοντας ακουμπησμένους τους αγκώνες του στα γόνατά του και με τις παλάμες του κρατούσε το πρόσωπό του. Έβλεπα καλά; Έκλαιγε; Έχω να τον δω να κλαίει από τότε που πηγαίναμε δημοτικό! Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μου στο δωμάτιο σκούπισε πρόχειρα τα δάκρυά του και γύρισε απότομα το κεφάλι του προς το μέρος μου. Μου χαμογέλασε προσπαθόντας να κρύψει τη νευρικότητά του.
-"Μελίνα!"
- "Τι συμβαίνει Τζίμη; Είσαι καλά;
-"Ναι μια χαρά" προσπάθησε να μου πει όσο πιο πειστικά μπορούσε αλλά κατάλαβε ότι δεν με έπεισε η απάντησή του.
-"Εμείς τα λέμε όλα μεταξύ μας έτσι;" τον ρώτησα
-"Ναι φυσικά! Τι σχέση έχει αυτό όμως;"
-"Έλα τώρα Τζίμη, μην κρύβεσαι από μένα. Για τη Μυρτώ κάνεις έτσι;"
-"μμμ" δίστασε για μια στιγμή "ναι" είπε
-"Έλα ρε Τζίμη αφού το ήξερες ότι κάποια στιγμή θα έφευγε"
-"Ναι αλλά ποτέ δεν το είχα φανταστεί"
-"Δεν μπορεί όμως να αφήσει τις σπουδές της για σένα. Τέτοιες ευκαιρίες μια φορά της δίνονται"
-"Απλά... είναι μακριά η Αγγλία"
-"Ε και; Τι ανησυχείς, αφού σε αγαπάει."
-"Θα μπορέσουμε να κρατήσουμε σχέση από τόσο μακριά; Αμφιβάλλω..."
-"Τι; Ζηλεύεις μην στην πάρει κανένας Άγγλος; Μη φοβάσαι η Μυρτώ είναι τρελή για σένα, λέει Τζίμη και λάμπουν τα μάτια της"
-"Δεν αρκεί μόνο αυτό... είναι η απόσταση. Εκτός αυτού τόσα χρόνια είμαστε μαζί, από μικρά παιδιά. Δεν είναι και τόσο ευκολο να την αποχωριστώ"
-" Τέλος πάντων... θα δείξει..." είπα βλέποντας ότι έχει δίκιο και δεν μπορούσα να του πω κάτι για να νιώσει καλύτερα. "Το διαμέρισμα δίπλα το νοίκιασαν;" προσπάθησα να αλλάξω θέμα και επιπλέον να αποσπάσω και πληροφορίες "ακόμα δεν πρόλαβαν να φύγουν για Αγγλία και είδα φως και μια μηχνή παρκαρισμένη από κάτω που δεν την έχω ξαναδεί" πρόσθεσα.
-"Βασικά δεν το νοίκιασαν ακριβώς..." είπε ο αδερφός μου
-" Δηλαδή τι εννοεις;"
-"Τώρα μένει εδώ ο αδερφός της Μυρτώς με τη μητέρα του"
-"ΠΟΙΟΣ;;;;; " ρώτησα γεμάτη απορρια. "Έχει αδερφό η Μυρτώ;" από πότε έχει αδερφό η Μυρτώ; Και που τον έχει κρυμμένο τόσα χρόνια στο πατάρι;
-"Ναι ετεροθαλή από την πρώιν γυναίκα του πατέρα της"
-"Συγγνώμη εγώ σε ποιο κόσμο ζώ;" είχα πέσει από τα σύννεφα! Βρισκόμουν σε πλήρη άγνοια!
-"Τον Βαγγέλη είναι δυο χρόνια μεγαλύτερος, δεν τον θυμάσαι; Είχε έρθει κάποιες φορές πολύ παλιά, όταν εσύ ήσουν έξι-εφτά"
-"Και εγώ θα'πρεπε να τον θυμάμαι από τότε;" για κάτσε... δεν εννοεί εκείνο το παιδάκι που παίζαμε στη βεράντα της Μυρτως. Θωλές αναμνήσεις περνούν σαν αστραπή από το μυαλό μου. Ναι τώρα αρχίζω να θυμάμαι! Κάθονταν και έπαιζε μόνος του με μια μπάλα και εγώ χοροπηδώντας πλησίασα το ψηλό αγοράκι και μετά αρχίσαμε να παίζουμε... "Δεν λες εκείνο το παχουλό αγοράκι με τα γυαλάκια;" είπα με ενθουσιασμό στον Τζίμη.
-"Ναι μόνο που τώρα καμία σχέση δεν έχει με τότε"
-"Λογικό έχουμε τόσα χρόνια να τον δούμε... και τώρα που το σκέφτομαι δεν έχει ξανάρθει ποτέ από τότε, ούτε έχει αναφέρει κανείς τίποτα για αυτόν" παρατήρησα.
-"Ναι... με την Μυρτώ δεν έχουν και πολύ καλές σχέσεις απ'ό,τι ξέρω."
-"Γιατί;" ρώτησα
-"Δεν ξέρω ακριβώς τι έχει γίνει αλλά θα προτιμούσα ούτε κι εσύ να έχεις πάρε-δώσε μαζί του." Εγώ τον κοιτούσα όλο απορία." Δεν έχω ακούσει τα καλύτερα".
-"Δηλαδή;"
-"Απλά κάνε ό,τι σου είπα, κάτι παραπάνω ξέρει η Μυρτώ που δεν τον εμπιστεύεται"
-"μμμ ναι..." γιατί τόση μυστικοπάθεια αδερφούλη;