Η χροιά του σκοταδιού σου

Κινδυνεύω

Περπατώ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Βρίσκομαι μόλις λίγα μέτρα μακριά από την καφετέρια και δεν ξέρω προς τα που να πάω. Το μόνο που με νοιάζει είναι να φύγω όσο πιο μακριά γίνεται από αυτόν. Να μην νιώθω την παρουσία του κοντά μου...
Κοιτώ τριγύρω προσπαθώντας να προσανατολιστώ. Παίρνω την μεγάλη κεντρική ευθεία. Κάπου θα με βγάλει. Είναι ο πιο σίγουρος δρόμος. Όλο και κάπου θα υπάρχει μια στάση λεωφορείου ή μια πιάτσα ταξί... Κάποιος τρόπος να γυρίσω σπίτι μου. Αν στρίψω αριστερά και δεξιά στα στενάκια το μόνο σίγουρο είναι πως θα χαθώ. Βγάζω το κινητό από την τσέπη μου, φοράω τα ακουστικά και συνεχίζω τον γρήγορο βηματισμό μου.
Πέντε λεπτά αργότερα... Συνεχίζω να περπατώ στην άκρη του μικρού πεζοδρομίου της μεγάλης κεντρικής ευθείας. Τα αυτοκίνητα περνούν ξυστά δίπλα μου με ταχύτητα. Πουθενά δεν βλέπω κάποια στάση ακόμα. Ούτε έχει περάσει κανένα ταξί μέχρι τώρα. Έχω όμως ακόμα ελπίδα. Παίρνω μια βαθειά ανάσα και εκπνέω τον αέρα. Κάπως καλύτερα. Δυναμώνω την μουσική στο κινητό μου και αφήνομαι στον ρυθμό του τραγουδιού...

-"Αααα!" τσιρίζω. Πιάνω την καρδιά μου που σφίχτηκε απότομα και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να συνέρθω από το κοψοχόλιασμα. "Έχεις βαλθεί να με σκοτώσεις σήμερα! Δεν πας καλά!" κοιτώ την ρόδα της μηχανής που έχει φρενάρει ακριβώς μπροστά από τα πόδια μου.
-"Γιατί έφυγες έτσι;"
-"Έλα ντε; Πες μου ένα λόγο που είχα για να μείνω!"φωνάζω εκνευρισμένη.
-"Δεν τελειώσαμε την κουβέντα μας όμως!"υψώνει τον τόνο της φωνής του και με νευριάζει ακόμα περισσότερο.
-"Τι άλλο είχαμε να πούμε δηλαδη; Με έφερες μέχρι εδώ πέρα λες και βγήκαμε ραντεβουδάκι κι έχασα τόσο από τον πολύτιμο χρόνο μου! Και γιατί; Για να μου πεις ότι όσα μου έλεγες χτες ήταν βλακείες! Για να μου πεις μες τα μούτρα ότι το μόνο που ήθελες ήταν να με πηδήξεις! Πόσο καθυστερημένος παίζει να είσαι; Πόσο!"
-"Έχεις δίκιο άσε με να σου εξηγήσω..."
-" Όχι! Τώρα μιλάω εγώ Κακουριώτη! Δεν σε παίρνει να πεις λέξη γιατί απλά δεν υπάρχει δικαιολογία! Φυσικά και το ήξερα ότι όλα αυτά είναι βλακείες. Φυσικά και δεν σε πίστεψα! Σε ξέρω! Αλλά απορώ με το θράσος σου. Θα μπορούσες απλά να μου το πεις " Ξέρεις κοπέλα μου δεν σε γουστάρω!" κι όχι να στήσεις όλο αυτό το γελοίο σκηνικό! Λες και θα φοβηθώ με τις αγριάδες!" πως... Πως βρήκα τόσο θάρρος; Πρώτη φορά με κάνει άνθρωπος να του μιλήσω έτσι! Μόνο τώρα νιώθω την οργή μου να ξεθυμαίνει κάπως.
-" Δεν είναι έτσι τα πράγματα..."
-"Δεν αντέχω ν'ακούσω άλλες βλακείες από σένα σήμερα!"
-"Δεν θες να ακούσεις; Οκ"
-"Ναι και φύγε τώρα!"
-"Όχι! Εσύ θα'ρθεις μαζί μου. Θα σε πάω σπίτι."
-"Ευχαριστώ αλλά μαζί σου δεν πάω πουθενά!"
-"Δεν μπορώ να σ'αφήσω μόνη σου! Εγώ σ'έφερα εδώ εγώ πρέπει να σε γυρίσω."
-"Τώρα σε έπιασαν οι ευγένιες!" λέω και προχωρώ μπροστά. Δεν θέλω να του έχω και υποχρέωση! Ούτε τα μούτρα του δεν θέλω να βλέπω!
-"Είναι επικίνδυνα γαμώτο! Άμα σε πειράξει κάποιος εδώ πέρα;" γυρίζω και τον κοιτώ με απαξίωση.
-"Δεν χρειάζομαι προστάτη Βαγγελάκη! Είμαι αρκετά μεγάλη!"
-"Και πως θα γυρίσεις πίσω; Ξέρεις;"
-"Θα τον βρω τον δρόμο, μην σε νοιάζει!"
-"Θα έρθεις τώρα;"
-"Όχι!"
-"Γαμώ την ξεροκεφαλιά σου! Τελευταία ευκαιρία! Έρχεσαι;"
-"Όχι!"
-"Εεε βγάλτα πέρα μόνη σου τότε! Είχα όλη την καλή πρόθεση αλλά..." τον αγνοώ που μου φωνάζει και συνεχίζω να περπατώ περήφανη κατά μήκος της μεγάλης ευθείας. Θα τα καταφέρω. Δεν τον έχω ανάγκη! Να καμαρώνει πάλι ότι με έσωσε! Μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούω πίσω μου τον ήχο της μηχανής του. Τον βλέπω να με προσπερνά και να χάνετε σταδιακά καθώς ξεμακραίνει. Συνεχίζω το περπάτημα...