Η χροιά του σκοταδιού σου

Από μία κλωστή

Ακούστε και το τραγούδι αν θέλετε. Νομίζω ταιριάζει...

-"Καλύτερο θα ήταν να ηρεμήσετε" λέω στην κυρία Γεωργία που δείχνει εξουθενωμένη τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. "Προσπαθείστε να κοιμηθείτε θα σας κάνει καλό."
-"Αν δεν βρω το παιδί μου δεν μπορώ να ησυχάσω... Καλύτερα να μείνω ξύπνια γιατί στον ύπνο θα με στοιχειώνουν οι εφιάλτες." η αγωνία και οι τύψεις την έχουν καταβάλει.
-"Αν θέλετε μπορώ να σας κάνω παρέα..." της προτείνω. Ίσως αν πιάσουμε την κουβέντα για κάτι άλλο την κάνω να ξεχαστεί. Ωστόσο ξέρω μέσα μου ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο.
-"Όχι κούκλα μου! Πήγαινε να κοιμηθείς, μην σε ταλαιπωρώ"
-"Όπως θέλετε" λέω και φεύγω από δίπλα της. Πηγαίνω ξανά στο δωμάτιο μου και ξαπλώνω πάλι στο κρεβάτι μου. Τυλίγομαι στα απαλά μου σκεπάσματα...

Που να είσαι; Άραγε θα κοιμάσαι σε ένα ζεστό κρεβάτι όπως εγώ; Θα είσαι καλά; Θα είσαι ασφαλής; Που έχεις μπλέξει... Ανόητε! Τι έχεις κάνει στον εαυτό σου; Γιατι; Γιατί όλα αυτά; Γιατί να τα μάθω με αυτόν τον τρόπο; Και πάνω από όλα γιατί να μπλέξω εγώ μαζί σου; Γιατί να νοιάζομαι; Γιατί να πονάω εξαιτίας σου; Τι κρύβεται επιτέλους πίσω από το πρόσωπό σου; Ποιος ξέρει πραγματικά την αλήθεια για σένα; Γιατί να είσαι τόσο ξεροκέφαλος;
Τόσα ερωτηματικά, τόσα "γιατί" κατακλίζουν το μυαλό μου! Τόσες ερωτήσεις που δεν συνδέονται μεταξύ τους, που μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις αλλά βρίσκεσαι τοσο μακριά... Τώρα εισβάλλεις και στην σκέψη μου! Ούτε και τώρα που χάθηκες δεν μπορώ να ξεφύγω από σένα. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την εικόνα του απροστάτευτου παιδιού... Δεν σου μοιάζει! Είναι αδύναμο και άκακο... Μόνο στα μάτια υπάρχει η ομοιότητα. Υπάρχει η θλίψη. Αυτή που κάνει το βλέμμα σου ξεχωριστό κι αξιοπρόσεχτο. Σκοτεινό και μυστήριο... Σαν κι εσένα... Αυτό που με τράβηξε. Μάλλον με ελκύουν τα λάθος πράγματα! Εσύ ήσουν ένα λάθος. Λάθος ανεπανόρθωτο. Ό,τι κι αν σου συμβεί θα υποφέρω κι εγώ μαζί ζου... Γιατί έκανα το λάθος και σε ερωτεύτηκα. Και ήταν σαν να πήρα την απόφαση ότι θα συνδέομαι νοητά μαζί σου. Θα συνδεθούν οι καρδιές μας... Γιατί ρε Βαγγέλη! Γιατί μπήκες στην ζωή μου;

Πετάγομαι σαν ελατήριο απ'το κρεβάτι. Τα μάτια μου ορθάνοιχτα. Το κουδούνι χτυπά επίμονα... Κοιτάζω με θολωμένα μάτια από τον ύπνο την ώρα. Έξι και κάτι το πρωί... Μάλλον ήρθαν οι γονείς μου. Λες να τον βρήκαν και να τον γύρισαν πίσω; Ή να γύρισε εκείνος; Ανυπόμονη τρέχω προς το σαλόνι. Ο Τζίμη τους έχει ήδη ανοίξει. Όμως γρήγορα διαπιστώνω με απογοήτευση ότι δεν έχουν φέρει κανέναν μαζί τους.
-"Δεν βρήκαμε τίποτα..." λέει ο πατέρας μου κοιτώντας με με απογοήτευση και μάλλον με οίκτο. Πλησιάζει και με παίρνει αγκαλιά. Μάλλον κατάλαβε την ανησυχία, την απογοήτευση, την αγωνία... Δεν προσπαθώ άλλωστε να τα κρύψω.
-"Δεν πειράζει... Μην απογοητεύεσαι! Θα βρεθεί" συμπληρώνει η μητέρα μου. Προσπαθεί να μου ανεβάσει το ηθικό.
-"Δεν απογοητεύομαι!" λέω με αποιφασιστικότητα. Όχι! Δεν το βάζω κάτω! Τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα. Δεν μπορώ να βασίζομαι σε χαζά προαισθήματα! Θα πιστεύω ότι είναι καλά και θα τον βρούμε! Μόνο αν τελικά αποδειχτεί το αντίθετο θα πάψω να το πιστεύω. Τότε δεν θα υπάρχει καμία ελπίδα.
-"Εμείς πάμε να δούμε τι κάνει η κυρία Γεωργία και η Μυρτώ." ανακοινώνει η μητέρα μου και αποχωρούν από το δωμάτιο. Μένουμε εγώ κι ο Τζίμη.
-"Μελάκι μου!" λέει ο Τζίμη και έρχεται προς το μέρος μου. "Μελάκι" έτσι με φώναζε όταν ήμασταν μικρά και δεν μπορούσε να πει καλά "Μελινάκι" ή "Μελίνα". Ίσως το όνομά μου να του θύμιζε και μέλι... Ποιος ξέρει; Πάντα με φωνάζει έτσι όταν θέλει να με καλοπιάσει... Ή όταν είμαι λυπημένη. Μάλλον θεωρεί αστείο το χαϊδευτικό μου και ίσως έτσι να με κάνει να νιώθω καλύτερα. Του χαμογελώ και μπαίνω στην αγκαλιά του. Είχε καιρό να με φωνάξει έτσι. "Δεν θέλω να στεναχωριέσαι." μου λέει απαλά και στοργικά "Για κανέναν! Εσύ είσαι δυνατή!"
-"Δεν μπορώ ρε Τζίμη... Ανησυχώ! Νιώθω πολλά για εκείνον... Δεν γίνεται να μην πονέσω αν πάθει κάτι."
-"Ααααχ!" αφήνει έναν αναστεναγμό και εγώ τον κοιτάζω λίγο περίεργα. "Μας έχει καταστρέψει αυτή η οικογένεια!" αναφερόμενος φυσικά στην Μυρτώ. Δεν μπορώ να μην γελάσω! Ο καθένας με τον πόνο του... Αφήνω ένα μικρό γελάκι να μου ξεφύγει. "Έτσι θέλω! Να χαμογελάς! Δεν μπορώ να σε βλέπω θλιμμένη" λέει και μου φιλά το κεφάλι.
Αλλά... Το τηλέφωνο μας χαλάει την τρυφερή στιγμή. Ένα πράγμα περνά μόνο απ'το μυαλό μου καθώς ακούω τον ήχο του σταθερού... Νέα για τον Βαγγέλη! Μόνο μακάρι να είναι καλά...