Η χροιά του σκοταδιού σου

Φήμες

Εφτά η ώρα... Στις εφτάμιση θα συναντηθούμε σπίτι του. Σε λίγη ώρα από τώρα όλα θα μπουν στην θέση τους. Θα τερματήσω αυτό το λάθος που ονομάζεται σχέση.
Πρέπει να ετοιμαστώ! Θέλω να τελειώσουμε με αξιοπρέπεια. Δεν πρόκειται να πάω απεριποίητη, παραμελημένη, δεν θέλω να δείχνω συντετριμμένη! Αξιοπρέπεια! Δεν θέλω να καταλάβει πόσο απαραίτητος μου έγινε αυτόν τον λίγο καιρό που περάσαμε. Δεν θέλω να έχει την ικανοποιήση ότι με έριξε.
Χτενίζω τα μακριά μαλλιά μου και τονίζω ελαφρά τα καστανά μάτια μου με λίγη μάσκαρα. Φορώ μία μπλούζα στο αγαπημένο μου μπλε ηλεκτρικ χρώμα που τονίζει τα σκούρα χαρακτηριστικά μου και το αγαπημένο μου ψηλόμεσο τζιν. Ολοκληρώνω με τα άσπρα σταράκια μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Έτοιμη εξωτερικά! Εσωτερικά όμως...;
Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι... Όλο αυτό με αγχώνει! Πως θα του το πω... Πως θα αντιδράσει; Τι θα του πω; Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου. Έχω ένα τέταρτο στην διάθεσή μου. Πρέπει να βάλω το μυαλό μου σε τάξη. Να βάλω σε σειρά όσα θέλω να του πω. Πάνω από όλα όμως να ηρεμήσω.

Η ώρα είναι και είκοσι. Ώρα να φύγω! Έχω σκεφτεί ακριβώς τι θα του πω. Είμαι αποφασισμένη. Δεν θα λυγίσω ό,τι κι αν γίνει. Δεν πρέπει να φοβάμαι!
Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου και κάνω το πρώτο βήμα προς τα έξω. Διστακτικά... Γεμάτη άγχος και ανασφάλεια! Γαμώτο! Γιατί πρέπει να αγχώνομαι τόσο πολύ όταν είναι να πάρω μια απόφαση; Δεν μπορώ! Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω! Είμαι αρκετά ανώριμη! Πάντα έτσι παθαίνω σε κάθε δύσκολη κατάσταση... Πανικοβάλομαι. Βάζω τα κλάματα σαν κοριτσάκι! Η καρδιά μου επιταχύνει συνέχεια τον ρυθμό της. Ο κόμπος στον λαιμό... Τα μάτια αρχίζουν να βουρκώνουν... Καμαρώστε μια Μελίνα που σε λίγο θα ενηλικιωθεί! Στα χαρτιά μόνο! Ούτε το αγόρι μου δεν μπορώ να χωρίσω.
Δεν πάω πουθενά έτσι! Δεν υπάρχει περίπτωση! Όχι μόνο δεν θα του πω όσα θέλω... Ούτε το γεια δεν θα μπορέσω να αρθρώσω! Δεν πειράζει... Ας αργήσω λίγο. Χρειάζομαι λίγο καθαρό αέρα. Νιώθω να πνίγομαι. Θέλω τον χρόνο μου...
Κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες και ανοίγω την βαριά πόρτα της εισόδου της πολυκατοικείας. Νιώθω τον παγωμένο αέρα πριν καλά καλά βγάλω το κεφάλι μου απ'έξω να δροσίζει τα καυτά μάγουλά μου. Σίγουρα το πρόσωπό μου είναι αναψοκοκκινισμένο. Καθαρός αέρας... Εισπνέω βαθειά. Καθαρίζει και το μυαλό! Πολύ καλύτερα... Τι φοβάμαι; Γιατί τον φοβάμαι; Έλα ντε; πετάγεται μια ενοχλητική φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου. Δεν της δίνω σημασία όμως! Θα πάω! Θα πάω γεμάτη σιγουριά κι αυτοπεποίθηση και θα του τα πω έξω απ'τα δόντια! Ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει! Τουλάχιστον με τα δικά μου αισθήματα δεν έχει δικαίωμα να παίζει! Πρέπει να τελειώσουμε! Τώρα!