Η χροιά του σκοταδιού σου

Άσχημο ξύπνημα

~2 εβδομάδες μετά~

Κλείνω δυνατά την πόρτα πίσω μου καθώς μπαίνω στο δωμάτιό μου και πέφτω με φόρα πάνω στο κρεβάτι. Νιώθω τον θυμό να βράζει μέσα μου σαν λάβα. Αρπάζω κάτι βιβλία που έχω σκορπισμένα πάνω στο κρεβάτι και τα πετάω με όση δύναμη έχω μέσα μου. Πέφτουν με φόρα πάνω στον τοίχο και παρασέρνουν το κρεμασμένο ρολόι. Ο ήχος από τα αντικείμενα που γκρεμίζονται και τα υλικά που σπάνε σε κομμάτια γεμίζουν την καρδιά μου με ικανοποίηση. Είναι αυτός ακριβώς ο ήχος που επικρατεί μέσα μου καθώς κι εκείνη θριμματίζεται... Δεν φτάνει όμως για να ξεθυμάνει ο θυμός μου! "Μελίνα ηρέμησε!" φωνάζει το υποσυνείδητό μου. Δεν θα διαλύσω όλο το σπίτι για χάρη του! Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθειά αναπνοή. Αφήνω την πλάτη μου να πέσει στο κρεβάτι.

Άλλος ένας τσακωμός... Εδώ και δύο βδομάδες η κατάσταση μεταξύ μας είναι εμπόλεμη. Κάθε μέρα και καινούργια σύγκρουση. Όμως κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει την ειρήνη στο επιθετικό μυαλό του. Εκεί που διεξάγεται ο πιο μεγάλος πόλεμος.
Το έχω συνηθίσει πλέον. Δεν κλαίω κάθε φορά που μου μιλά απότομα. Δεν κάνω όπως παλιά. Το πήρα απόφαση πως πρέπει να μεγαλώσω. Μόνο θυμώνω... Κι έπειτα ξεσπάω τον θυμό μου. Ανοίγω τα μάτια και κοιτώ τριγύρω. Τι έχω κάνει; Έχω καταστρέψει το δωμάτιο μου. Τώρα πια πατώ πάνω στα θραύσματα από κατεστραμμενα αντικείμενα. Όχι δεν έχει πέσει βόμβα εδώ μέσα! Απλά εξεράγη η καρδιά μου πριν λίγα δευτερόλεπτα. Και αυτά είναι τα κομμάτια της που αφήνει μετά από κάθε έκρηξη.

Αλήθεια δεν πάει άλλο! Νομίζω ότι έχει αρχίσει και τα παίζει. Κάθε μέρα τρελαίνεται περισσότερο... Γίνεται όλο και πιο δύστροπος, πιο επιθετικός. Φουντώνει με το παραμικρό. Δεν ξέρω τι του συμβαίνει, τι τον απασχολεί. Μόνο αντικρίζω συνέχεια το ταραγμένο βλέμμα του που γίνεται όλο και πιο άγριο. Όλο και πιο απόμακρο. Κάποιος λογικός θα συνέδεε την συμπεριφορά αυτή με την άφιξη της Μυρτως. Όμως στην περίπτωσή του δεν ξέρω αν είναι εκείνη που τον επηρεάζει τόσο αρνητικά. Αυτή η κοπέλα είναι ζωντανός άγγελος. Αυτός διάβολος!
Τα βάζει με όλους! Κάθε μέρα ακούω φωνές και καυγάδες στο διπλανό σπίτι. Σκοτώνονται! Και πάντα ο καυγάς λήγει με κοριτσίστικα κλάματα και με τον θόρυβο μιας μηχανής που απομακρύνεται... Και αργεί πολύ να γυρίσει. Ή δεν γυρίζει και καθόλου.
Στο σχολείο τσακώνεται με όλους τους καθηγητές. Φέρεται τελείως αλλοπρόσαλλα! Σε λιγότερο από βδομάδα έχει φάει πάνω από δέκα ωριαίες και δεν θα αργησει να έρθει και η κανονική. Αναρωτιέμαι πόσες μερούλες.
Και φυσικά πως θα γλύτωνα εγώ από αυτό; Έπειτα από τον σύντομο τηλεφωνικό καυγά μας η επικοινωνία πάει κατά διαόλου. Τι επικοινωνία δηλαδή; Πόλεμος! Πλέον τον αποφεύγω όσο μπορώ. Κάθε μέρα βρίσκει να με κατηγορήσει για κάτι. Όλα του φταίνε! Όλα είναι έλεγχος! Όλα μπαίνουν εμπόδιο στην ελευθερία του! Δεν μπορεί να καταλάβει ότι μια σχέση απαιτεί και ορισμένες παραχωρήσεις. Ότι δεν είναι πια ελεύθερος αλλά είμαστε μαζί! Μάταια πίστεψα πως θα έμπαινε σε καλούπια. Όλα ήταν ένα πείραμα χωρίς επιτυχία.