Η χροιά του σκοταδιού σου

Που είσαι;

"Σε θέλω" του ψυθιρίζω απαλά και αρχίζω να ξεκουμπώνω αργά το φερμουάρ της ζακέτας του. Όμως τα χέρια του ακουμπούν τα δικά μου και με σταματούν. Εγώ σουφρωνω το πρόσωπό μου με ένα ύφος απορίας και απογοήτευσης ταυτόχρονα.
-"Είπαμε... Μόνο φίλοι για απόψε" λέει κάπως αμήχανα.
-"Γιατι; Εσύ με φίλησες άλλωστε!" ρωτάω ελαφρως εκνευρισμένη.
-"Συγγνώμη..." λέει το ίδιο αμήχανα και χαμηλώνει το βλέμμα του.
-"Μα δεν έκανες κάτι που δεν ήθελα!" του λέω και τον χαϊδεύω απαλά στο πρόσωπο.
-"Δεν θες να γίνει αυτό μεταξύ μας Μελίνα!" κάνει και απομακρύνει απότομα το χέρι μου.
-"Μα θέλω! Εγώ στο ζητάω!" του λέω και τον κοιτάζω έντονα κάνοντας τον να στρεψει την προσοχή του στα ματια μου.
-"Δεν θες! Όλα αυτά τα κάνεις επειδή είσαι πληγωμένη! Δεν μ'αγαπάς! Στην πραγματικότητα σου είμαι αδιάφορος!" λέει και κάθε λέξη του στάζει παράπονο. Στα μάτια του φαίνεται ολοκάθαρα η απογοήτευση και μία μικρή δόση ζήλειας.
-"Για να είμαι εδώ τώρα δεν μου είσαι αδιάφορος!" του απαντώ με τον ίδιο έντονο τόνο που μου μιλά.
-"Δεν καταλαβαίνεις... Από τότε που τον γνώρισες εγώ έπαψα να έχω μερίδιο στα συναισθήματα σου. Όλη σου η καρδιά είναι δοσμένη σ'αυτόν! Είσαι ερωτευμένη μαζί του κι εγώ είμαι αυτός που με θυμάσαι μόνο όταν τσακώνεστε και γυρνάς πίσω σ'εμένα για να σε παρηγορήσω! Βαρέθηκα να είμαι αυτός!"
-"Τελείωσε ο μονόλογος του παραπονιάρη;" λέω και τον κοιτώ με αγανάκτηση.
-"Δεν είμαι παραπονιάρης... Απλά σου εξηγώ τον λόγο που δεν θέλω να κάνω κάτι μαζί σου. Γιατί σίγουρα θα το μετανιώσεις στο μέλλον κι εγώ δεν θέλω απλά να σε εκμεταλλευτώ!" με κοιτά με πονηρό ύφος καθως πετάει την σπόντα του για τον Βαγγέλη.
-"Άρη σου λέω αλήθεια ότι σε θέλω! Δεν ξέρω αν σε έχω ερωτευτεί όπως λες ή όχι αλλά σε αγαπώ γιατί μ'αρέσει ο χαρακτήρας σου και ο τρόπος που μου φέρεσαι και είσαι πάντα κοντά μου... Όλα όσα ψάχνει ένα κορίτσι... Και που δεν τα βρήκα στον Βαγγέλη. Απλά νόμιζα ότι τον έχω ερωτευτεί αλλά ήταν μόνο ένας ενθουσιασμός."
-"Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σε πιστέψω... Αν νοιαζόσουν για μένα θα ζήλευες τότε με την Έλενα και δεν θα με παράταγες με την πρωτη ευκαιρία!"
-"Ζήλεψα! Δεν ξέρεις πόσο! Πληγώθηκα γιατί σε εμπιστευόμουν κι εσύ με πρόδοσες. Απλά δεν ήθελα να το δεις και να γελάς μαζί μου! Τότε δεν είχα τίποτα με τον Βαγγέλη! Απλά ένα ασήμαντο φλερτ και μία τεράστια κόντρα και ήμουν αποφασισμένη να μην του ξαναδώσω σημασία! Ήθελα εσένα... Αλλά εσύ... Ίσως κι εγώ να βρήκα παρηγοριά σ'αυτόν!" ένα δάκρυ μου ξεφεύγει στην θύμηση των απαίσιων εκείνων ημερών. Με έχει χτυπήσει στο ευαίσθητο σημείο και συνεχίζω να του τα χώνω χωρίς έλεος. "Πάψε λοιπόν να τον ζηλεύεις και δες λίγο πέρα από τον εγωισμό σου. Προσπάθησε να καταλάβεις επιτέλους ότι θέλω να τα ξεχάσουμε όλα αυτά και να πάμε από την αρχή! Γιατί σε εκτιμώ σαν ΑΝΘΡΩΠΟ και πιστεύω αξίζει να προσπαθήσουμε!" τελειώνω την φραση μου και σχεδόν τον παρακαλώ με την φωνή και τα μάτια...
-"Δεν μου αρκεί μία απλή εκτίμηση! Θέλω το κορίτσι μου να με θέλει, να της αρέσω! Όχι να είμαι η εναλλακτική της." επιμένει το ίδιο κατηγορηματικά.
-"Δεν είσαι η εναλλακτική μου..."
-"Καλύτερα να μην βιαστούμε" λέει ήρεμα και με κοιτά στα μάτια σαν να περιμένει να συμφωνήσω. "Αν θες να ξαναπροσπαθήσουμε ας το πάρουμε από την αρχή όλο το πράγμα. Ας το πάμε δοκιμαστικά για να δει τι νιώθει ο καθένας. Ξεκινώντας από το στάδιο της φιλίας. Τι λες;" ρωτά και χαμογελά ελαφρά.
-"Ας είναι!" λέω και ανταποδίδω το χαμόγελο χαρούμενη για αυτή την δεύτερη ευκαιρία που δίνουμε στην σχέση μας. Μένουμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο για λίγα δευτερόλεπτα. Κι έπειτα γελάμε και οι δύο ταυτόχρονα.
-"Λοιπόν! Ώρα για ύπνο!" λέει με αυτό το ζωηρό βλέμμα που έχει πάντα, γεμάτο ζωντάνια.
-"Ωραία... Που θα κοιμηθώ;
-"Μα φυσικά στο κρεβάτι. Εισαι φιλοξενούμενη! Εγώ στον καναπέ." λέει και κοιτάζει τον μικρό, άβολο καναπέ του σαλονιού με μια μικρή φρίκη. Εγώ του χαμογελώ και ανασηκώνω τους ωμους.
-"Πάμε μέσα!" λέει και με οδηγεί μέχρι το δωμάτιό του. Κλείνει το φως και ανάβει το μικρό φωτιστικό που υπάρχει δίπλα στο κρεβάτι, στο κομοδίνο. Εγώ ξαπλώνω και σκεπάζομαι. 'Καληνύχτα" λεει σιγανά και κλείνει την πόρτα βγαίνοντας. Σαν σωστός τζέντλμαν διάλεξε να κοιμηθεί στον καναπέ.
Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στον ύπνο. Το σώμα μου κατάκωπο επιτέλους χαλαρώνει...