Η χροιά του σκοταδιού σου

Titanium Love - The end

Ένας μήνας μετά...

Το διάστημα που ο Βαγγέλης έμεινε στο νοσοκομείο λειτούργησε ως αποκατάσταση. Στην ουσία το ατύχημα αυτό ήταν σωτήριο. Η υγεία του τέθηκε υπό μία μεγάλη δοκιμασία την οποία ξεπέρασε με επιτυχία και η οποία τον γλύτωσε από μακροχρόνιες περιπέτειες υγείας λόγω των ουσιών στο μέλλον. Τώρα είναι απολύτως καλά και οι γιατροί μας επέτρεψαν να τον πάρουμε σπίτι. Η κυρία Γεωργία, ο μπαμπάς του και η Μυρτώ θα μείνουν κοντά του όσο χρειαστεί και θα τον φροντίσουν σαν μια πραγματική οικογένεια. Όλοι άφησαν στην άκρη τις υποχρεώσεις τους με σκοπό να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο... Έπειτα από όλα αυτά τα εμπόδια εγώ και ο Βαγγέλης καταφέραμε πλέον να είμαστε ένα αγαπημένο, κανονικό ζευγάρι. Το ατύχημα αυτό δεν ενωσε μόνο μια οικογένεια αλλά όλους μεταξύ μας. Ίσως η απειλή του θανάτου να μας απάλλαξε από τις μικρότητες όπως το μίσος στις οποίες δίναμε τόση σημασία... Σήμερα είναι Κυριακή και έχουμε το πρώτο μας οικογενειακό τραπέζι.

Και θα μπορούσαμε να πούμε πως όλα πηγαίνουν έξοχα αν...

__________________________________________________________

Μαζί με το πλήθος ανακατεύομαι κι εγώ και χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι έξω από το κατόφλι της μεγάλης εισόδου του πανεπιστημίου. Το πλήθος σπάει προς διαφορετικές κατευθύνσεις, ο χώρος μπροστά μου ανοίγει και νιώθω τις έντονες αχτίδες του μεσημεριανού ήλιου να αντιτίθονται στο κρυο χειμονιάτικο αεράκι δημιουργώντας ψυχρή και θερμή αίσθηση ταυτόχρονα στο εκτεθειμένο δέρμα μου.

Κρύβω με την παλάμη μου τον ήλιο που είναι κόντρα σ'εμένα και με τυφλώνει. Ψάχνω με το βλέμμα μου τριγύρω και εντοπίζω στην άλλη άκρη του δρόμου το αυτοκίνητο να με περιμένει. Κοιτώ τριγύρω... Κανείς άλλος εκτός από τα παιδιά της σχολής. Κάνω ένα βήμα μπροστά στο πεζοδρόμιο. Ρίχνω μια ματιά αριστερά και δεξιά και γρήγορα περνώ τον δρόμο. Σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκομαι ακριβώς μπροστά από το ασημί αυτοκίνητο. Βιαστικά ανοίγω την πόρτα και κάθομαι στη θέση του συνοδηγού. Η καρδιά μου ακόμα χτυπά σαν τρελή... Βγάζω μια ανάσα και κάθομαι πιο αναπαυτικά.

-"Τι κάνεις Μελίνα;" με ρωτά καθώς βάζει μπροστά.
-"Καλά..." απαντώ αφήνοντας ακόμα μια ανάσα με ανακούφιση.
-"Εισαι κάπως αγχωμένη;"
-"Τώρα είμαι καλά" αποκρίνομαι κάπως πιο ήρεμα. Ξεκινάμε να προχωράμε... "Σ'ευχαριστώ που έρχεσαι και με παίρνεις." λέω και εκείνος χαμογελά.
-"Δεν μου κάνει κόπο. Έτσι κι αλλιώς περνάω από δω κάθε μέρα για να πάω σπίτι μου." αποκρίνεται έχοντας στραμμένη την προσοχή του στο δρόμο.
-"Απλά με όσα έχουν γίνει φοβάμαι..." λέω ενώ νιώθω ξανά την καρδιά μου να ταράζεται...
-"Γίνονται αυτά Μελίνα... Υπάρχουν τόσοι πεινασμένοι άνθρωποι τριγύρω. Νομίζω δεν είναι παράλογο να πέσει κάποιος θυμα ληστείας.'' μου εξηγεί με ήρεμη φωνή σαν να είμαι παιδάκι. Δεν μπορεί να καταλάβει...
-"Ναι αλλά το μαχαίρι;" του λέω έντονα καθώς ένας κόμπος στο λαιμό με πνίγει.
-"Να σε φοβήσει ήθελε Μελίνα!" μου φωνάζει
-"Δεν νομίζω ότι ήταν κλέφτης Άρη! Αλλά όλο αυτό νομίζω ότι έχει να κάνει με αυτούς που έχει μπλέξει ο Βαγγέλης! Πολλές φορές όταν γυρνάω με τα πόδια στο σπίτι νιώθω ότι κάποιος με ακολουθεί..." ο ρυθμός της αναπνοής μου είναι ταραγμένος ενώ τα μάτια μου έχουν αρχίσει να βουρκώνουν... Φοβάμαι τόσο πολύ!
-"Δεν ξέρω... Ίσως και να είναι ιδέα σου..." προσπαθεί να με καθυσηχάσει όμως ακούγεται πλέον κι αυτός ανήσυχος. "Να προσέχεις μονο!"
-"Ξέρεις μετά από αυτό φοβήθηκα τόσο πολύ που σκέφτηκα να τον αφήσω..." λέω διστακτικά και τα μάτια μου πέφτουν στις μύτες των παπουτσιών μου. Ντρέπομαι που το λέω αυτό... "Αλήθεια όμως έτσι θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα; Θα ζούμε με τον φόβο;" αφήνω αυτή την σκέψη που βασανίζει για μέρες το μυαλό μου.
-"Δεν ξέρω... Εγώ πάντως θα είμαι δίπλα σας! Γι'αυτό μπορώ να είμαι σίγουρος!" γυρίζει και με κοιτά κατάματα για λίγα δευτερόλεπτα καθώς το αυτοκίνητο σταματά στο φανάρι. Μια ματιά για να διασφαλίσει όσα είπε " Μην τον αφήσεις όμως... Σε χρειάζεται!" λέει και τραβά ξανά την προσοχή του στον δρόμο. Εγώ παραξενεύομαι. Τον κοιτάω έκπληκτη.
-"Τι εννοείς;" του κάνω. Εκείνος χαμογελά ελαφρά με την αντίδρασή μου καθώς νιώθει πάνω του το βλέμμα μου..
-"Θα ήθελα πολύ να σε έχω δική μου το ξέρεις!" λέει και μου ρίχνει μια πεταχτή ματιά. Περιμένω να δω τι θα πει... " Αλλά δεν μπορώ! Κι ακόμα και εσυ αν γυρνούσες σ'εμένα... Ο Βαγγέλης είναι φίλος μου πλέον! Όσο κάνουμε παρέα και τον γνωρίζω πιο καλά βλέπω ότι δεν είναι αυτό που δείχνει. Είναι πολύ καλό παιδί... Και δεν του αξίζουν όσα έπαθε. Έκανε ένα λάθος και το πληρώνει... "
-"Από πότε νοιάζεσαι εσύ τόσο πολύ για τον Βαγγέλη;" τον ρωτώ περίεργη.
-"Από τότε που κατάλαβα πόσο αξίζει... Αν τον αφήσεις θα κυλήσει ξανά! Οφείλεις να τον στηρίξεις τώρα που σε χρειάζεται!" μου λέει με αυστηρό τόνο. Δεν το πιστεύω! Τον υποστηρίζει! Τι αλληλεγγύη μεταξύ ανδρών είναι αυτή;
-"Δηλαδή για να καταλάβω εσείς οι δύο τα βρήκατε και τώρα κάνετε κόμμα εναντίον μου;" του λέω γελώντας.
-"Ακριβώς!" κάνει με σιγουριά... Ξαφνικά νιώθω το κινητό μου στην τσέπη να δονείται. Το βγάζω και κοιτώ την οθόνη.
-"Αυτός είναι!" λέω με ενθουσιασμό και ο Άρης χαμογελά πονηρά.