Niemandskinderen (twilight fanfic)

Proloog

Ik kan mij de pijn nog goed herinneren. Het voelde alsof alle botten in mijn lichaam gebroken werden, en ik daarna in brand gezet werd. Het was moeilijk om niet te gillen, maar ik heb het toch niet gedaan. Alleen om de mensen van wie ik hield te beschermen. Er werd mij verteld dat als ik zou gillen, ze mijn ouders wat aan zouden doen. Dus daar lag ik, te creperen van de pijn met mijn kaken stijf op elkaar geklemd. En alsof het nog niet erg genoeg was begonnen ze nu ook met allemaal naalden in me te prikken en dingen in me te spuiten. Een week ging het zo door, de pijn werd geleidelijk aan steeds een beetje erger en op de een of andere manier werd mijn geest juist helderder. Mijn zicht werd beter, mijn gehoor ook en ik werd me bewust van andere dingen, die ik niet kon plaatsen. Om me af te leiden van de pijn besloot ik me maar op mijn nieuwe super gehoor te richten, in de hoop iets interessants te kunnen oppikken.

'We zijn nu verder dan we ooit gekomen zijn, het meisje is sterk, wie weet overleeft ze dit wel.'

'Wat wilde je met haar doen als ze het overleeft? Heb je daar überhaupt al over nagedacht, ze heeft nog ouders, die er op dit moment van overtuigt zijn dat jij alles op alles aan het zetten bent om hun dochter te redden, heb je al bedacht wat je hun gaat vertellen?'

'Ik wilde haar kort vertellen wat we met haar hebben gedaan en haar ouders hier buiten laten, vroeg of laat zal ze zich toch wel niet onder controle kunnen houden en zullen haar ouders zien wat voor een monster ze geworden is. Op dat moment komen wij weer om de hoek kijken. Ze zal zich alleen voelen, de hulp die wij haar dan bieden zal ze zonder te twijfelen aannemen.'

'Ik weet nog net zo niet of dat plannetje van je gaat werken, ze is slim en laat niet zomaar met zich sollen. Het zal nog lastig gaan worden.'

Voor wat voor mijn gevoel jaren duurde werd de pijn eindelijk minder werd. Mijn ademhaling werd rustiger en ik kon horen hoe de twee mannen de kamer binnen kwamen. Ze gingen allebei aan een andere kant van het bed staan en wachtten. Na een paar minuten was de pijn verdwenen en deed ik mijn ogen open. Ik keek en twee paar ijsblauwe ogen.

'Jij gaat heel goed naar ons luisteren. Over de aankomende paar jaar ga jij gaves ontwikkelen, niemand mag weten wat je kan en wat je bent. Als je wel iets verteld weten we jou en iedereen van wie je houdt te vinden.'

En zo werd ik terug naar mijn ouders gestuurd. Zonder te weten wat er met me was gebeurd, wat ik was geworden en hoe ik nu verder moest.