Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 19

De ochtend verliep vrij rustig, op het nodige pesten van Peter na. Ik had hem zover gekregen om mijn ontbijt te maken en vervolgens met mij mee te ontbijten. De gezichten die Peter trok waren geweldig. Hij kon het niet langer dan een paar minuten binnenhouden, maar het was het waard. Op dit moment was ik thuis met Esme, Peter en Charlotte. Carlisle was al vroeg naar het ziekenhuis gegaan en de rest was op school. Wij zouden rond de middag pauze aankomen om het verhaal geloofwaardig te houden. Charlotte en ik lagen dubbel van het lachen. Ik had de haarkleur van Peter naar neon roze veranderd en hem lila nagellak gegeven. Vraag mij niet waarom, ik moest toch iets doen om ons te vermaken.

'Bella, alsjeblieft, geef me mijn eigen haarkleur weer terug en verwijder die idiote nagellak,' smeekte Peter, 'ik doe alles als je me maar niet zo naar school laat gaan.'

Dit bracht me op ideeën waar ik nog niet eens over nagedacht had.

'Weet je Peter, dat is eigenlijk een goed idee, je mag zo naar school, maak je gelijk een goede indruk.'

Na die opmerking lagen Charlotte in ik weer dubbel van het lachen.

'Nee dit doe je mij toch niet aan of wel?' zei Peter met grote ogen.

'Voorlopig moet jij nog steeds doen wat ik wil, en ik wil dat je zo naar school gaat, dus je hebt pech vandaag, als jij je vandaag weet te gedragen zal ik er over nadenken om je morgen normaal naar school te laten gaan.'

'Het is wel duidelijk dat je een Whitlock bent,' zei Charlotte, 'de Whitlock mannen komen nooit terug op hun grappen, ik kan me niet veel meer van je moeder herinneren, maar ik weet nog wel dat ze soms erger was dan je vader, toen we jong waren.'

'Wat kan ik zeggen, de familienaam moet ik natuurlijk wel eer aan doen,' zei ik met een grijns op mijn gezicht.

Op dat moment kwam Esme de woonkamer binnen lopen terwijl Charlotte en ik weer aan het lachen waren.

'Esme, zeg eens tegen je kleindochter dat dit echt niet kan,' zei Peter jammerend terwijl hij naar zijn haar en nagels wees.

Zijn worden leken nog een keer door het hoofd van Esme en mij heen te gaan en tegelijk werden onze ogen groot. Peter had natuurlijk gelijk, Carlisle en Esme hebben pap geadopteerd, voor de ogen van de mensen en hebben de ouderlijke rol binnen deze groep vampiers. Dat zou ze technisch gezien mijn grootouders maken.

'Daar had ik nog niet eens over nagedacht,' zei Esme met grote ogen, 'ik was zo blij voor Jasper dat hij een dochter had ik dit leven, dat ik niet eens besefte dat dat mij een kleindochter gaf. Maar dat is natuurlijk alleen zo als Jasper en jij daar hetzelfde over denken,' zei ze tegen mij.

'Ik zal je altijd als een oma zien, ik kan je alleen geen oma noemen op straat, het zou toch raar zijn als de mensen die mij adopteerden op en oma noem.'

'Als je me hier in huis oma durft te noemen zal ik nog een leuke straf voor je bedenken. Ik ben veel te jong en te oud tegelijk om oma genoemd te worden. Je noemt me bij mijn voornaam en niets anders, begrepen?'

'Ja oma,' zei ik met een grijns terwijl ik richting het bos rende.

'ISABELLA MARIE WHITLOCK, kom hier nu meteen, het is tijd om jullie op school te brengen. We hebben het later nog wel over wat we hier nu op gaan verzinnen.'

Ik moest toegeven, Esme zag er behoorlijk eng uit als ze boos was. Haar mond stond in een strakke lijn en haar samen geknepen ogen spuwden vuur. Ik slikte een brok uit mijn keel weg en zorgde ervoor dat ik zo snel als ik kon met mijn schooltas in de auto zat. Peter kwam kwaad de auto binnen.

'Esme, zeg alsjeblieft iets tegen Bella, dit kan toch zo niet? Dit achtervolgt me de rest van het schooljaar.'

'Peter je hebt pech,' zei Esme kortaf, 'je hebt haar zelf belooft dat je alles doet wat ze wilt dat je doet, en ze wilt dat je zo naar school gaat. Ik ga me hier helemaal niet mee bemoeien.'