Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 29

Hallo allemaal, in dit hoofdstuk is de confrontatie met Brent. Ik waarschuw van te voren dit is een best gewelddadig hoofdstuk. Niet iedereen houdt hiervan, vandaar even deze mededeling.
Veel leesplezier! Xx VaJo

----------------------------------

Het moeilijkste was nu om mijn act in stand te houden. Het liefst wilde ik naar Edward toe rennen en in zijn armen springen, maar ik stond daar, kijkend naar hem met een koude blik in mijn ogen. Met veel moeite maakte ik mijn blik los van die van Edward en richtte mijn aandacht weer op Brent.

'Wat had je gehoopt hiermee te kunnen bereiken?' vroeg ik geïrriteerd.

'Ik had gehoopt een reactie uit je te kunnen trekken voordat ik mijn leger zou laten aanvallen,' zei Brent enigszins teleurgesteld, 'maar aangezien dit je blijkbaar niets doen. Val aan,' commandeerde hij zijn leger demonen.

De demonen en ik kwamen tegelijk in actie. De demonen kwamen op ons af gerend terwijl ik alle levensenergie die ik had verzameld naar de begraven lichamen onder het veld stuurde. Ik voelde hoe de energie geaccepteerd werd en hoe de lichamen tot leven kwamen. Ze hoefden niet veel te doen, alleen hun handen hoefden boven de aarde uit te komen zodat ze de niets vermoedende demonen simpel aan konden raken en daarna konden ze weer verder rusten. Als een speer schoten er overal in het veld skeletten armen omhoog om zo demonen aan te raken. Zodra een hand of arm contact had gemaakt met een demon gingen ze in rook op, waar ze heen gingen geen idee, ik had een vermoeden dat ze direct terug naar de hel gebracht werden. Toen elke demon weg was, liet ik de energie los, en stuurde daarmee de lichamen weer terug onder de aarde.

Brent, de paar vrienden die hij meegenomen had en mijn familie keken mij verbaasd aan.

'Wat?' vroeg ik onschuldig, 'je hebt gezegd dat je een show wilde,' zei ik naar Brent kijkend, 'was dit goed genoeg?'

'Dat was een fantastische show lieverd,' zei Brent grijnzend.

'Wacht even, wat noemde je haar nu net?' vroeg Daniël geschokt

'Wat voor show hebben jullie het over? Mis ik hier iets?' zei Emmett verward.

'Ik heb het idee, dat er hier meer gaande is dan wij weten,' zei Daniël.

Ik kon zijn ogen in mijn rug voelen branden. De drang om mij om te draaien en alles te vertellen was heel groot, maar op dit moment was de drang om te overleven groter. Ik wist dat als ik nu alles op zou biechten niemand dit zou overleven.

'Ga je je familie niets vertellen?' vroeg Brent.

'Jij zag er zo zelfvoldaan uit, ik dacht ik geef je de lol om het te vertellen,' zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde.

'Nooit gedacht dat jij onderdanig zou zijn mate,' zei Brent grijnzend.

'Ik ook niet, dus wen er maar niet aan,' zei ik met mijn ogen rollend.

Toen pas begon het bij iedereen te dalen dat Brent mij net mate had genoemd en ik niets ontkend had.

'Wat is hier in hemelsnaam gaande?' vroeg pap, die gefrustreerd begon te worden.

'Edward is haar mate toch,' zei Rose, 'waarom zou ze geloven dat Brent haar mate is?'

'Ik weet niet hoe je haar hebt laten geloven dat ze jouw mate is, maar geloof me als ik er achter kom hoe ik haar van deze waanzin af kan helpen, laat ik geen spaan van je heel,' gromde Daniël richting Brent.

'Oh maar ik wil je ook best zelf vertellen waarom zij gelooft dat ze mijn mate is,' zei Brent kalm.

'Waar wacht je dan nog op?' zei Peter ongeduldig.