Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 6

'Edward, niet doen!' schreeuwde ik terwijl ik mijn handen op zijn borst legde en hem probeerde weg te duwen. Dit leek hem even van zijn stuk te brengen, hij keek mij recht in mijn ogen aan. Ik kon dit oogcontact nu niet verbreken, anders zou hij mij alsnog proberen te bijten.

'Niet doen, alsjeblieft,' fluisterde ik, 'je bent beter dan dat, denk aan je familie.' Terwijl ik dit zei, legde ik een hand op zijn wang, nog steeds het oogcontact niet verbrekend. Edward deed zijn ogen dicht, dat gaf mij de kans om mijn omgeving te observeren. Jasper en Carlisle stonden direct achter Edward, allebei hadden ze een schouder en een arm vast, klaar om hem weg te trekken, maar ze keken naar mij. Ik keek weer naar Edward die langzaam zijn ogen weer open deed. Zijn ogen waren weer goudgeel, hij zou zichzelf dus weer in de hand moeten hebben. Toen deed hij iets wat ik totaal niet had verwacht. Hij liet mij los, pakte met zijn hand de hand die ik tegen zijn gezicht had gelegd en drukte zijn gezicht tegen mijn hand aan. Ik was te verbaasd om ook maar iets te zeggen. Toen deed hij iets wat iedereen verbaasde, hij leunde naar voren, waardoor Jasper en Carlisle hem tegen probeerde te houden, maar dat lukte ze niet. Edward keek mij heel kort weer aan, en drukte toen heel zachtjes zijn lippen tegen de mijne. Ik was te verbaasd om te kunnen reageren, vaag was ik mij bewust van statische schokjes die zich door mijn lichaam heen verspreidde, maar mijn hersenen waren lam gelegd. Toen Edward zich terug trok, viel mijn mond open en ik kon niets anders doen dan hem geschokt en verbaasd aankijken.

'Carlisle wat is dit voor gevoel?' vroeg Edward, zonder zijn ogen van mij af te halen.

'Gast, je probeerde net je mate te vermoorden,' grinnikte Jasper.

Hier leek Edward van te schrikken hij liet mij los en ik gleed langs de boom naar beneden tot ik op de grond zat. Op dat moment besloot mijn hart, dat het vandaag genoeg te verduren had gekregen. Het begon zo snel te kloppen dat hij pijn deed, ik kon niets anders dan kreunen en mijn handen tegen mijn borst aan drukken. Edward en Carlisle zaten gelijk naast mij. Ze wilden mij net op tillen toen ik naar adem hapte omdat er een steek door mijn hart ging, waarna mijn hart er gewoon mee stopte. Bang keek ik naar Edward en Carlisle, ik durfde geen adem te halen, ik wachtte er eigenlijk gewoon op totdat het licht uit zou gaan, maar dat gebeurde maar niet. Een halve minuut later, wat een eeuwigheid leek, hoorde ik voelde ik, hoe mijn hart weer in zijn eigen abnormaal langzame ritme begon te kloppen. Opgelucht en verbaasd blies ik de adem uit die ik had ingehouden.

'Wat was dat?' vroeg ik verbaasd, 'en wat bedoelen jullie met dat hij net zijn mate probeerde te vermoorden?'

'Ik heb geen idee wat dat was, Bella,' zei Carlisle, 'maar zullen we over dat andere binnen verder praten?'

Ik knikte, Edward hielp mij met opstaan en trok mij tegen zich aan. Toen we naar binnen liepen, was ik nog wat wankel. Emmet zag dit en zijn ogen begonnen te twinkelen, het was maar al te duidelijk dat hij een opening zag.

'Emmet, waag het en ik trek je hoofd er hoogstpersoonlijk af,' zei ik tegen hem. Dit leek hem af te schrikken, hij liet zijn hoofd hangen en liep op vampier snelheid naar binnen toe. Edward trok mij verder richting het huis, maar toen we bijna bij de deur waren, zakte ik door mijn benen heen. Edward wist mij net op tijd op te vangen en droeg mij naar binnen. In plaats van naar de woonkamer te lopen, droeg Edward mij naar boven.

'Wat gaan we doen?' vroeg ik.

'Zorgen dat jij kleding aan krijgt dat warmer en comfortabeler is,' zei Edward. Hij droeg mij naar zijn kamer en zette mij op zijn bed. Toen liep hij zijn kast in, en zocht naar iets wat ik kon aantrekken. Opeens stond Rose in de deuropening, met wat kleding in haar handen.

'Ik heb een joggingbroek en een shirt kunnen vinden die je zou moeten passen. Alleen een vest heb ik niet voor je.'

'Ik heb hier een vest die ze aan kan Rose,' hoorde ik Edward vanuit de kast zeggen.