Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 42

We stonden op het open veld te wachten op de Denali's. Alle Cullens stonden op het veld, de Charmers en wolven wachtten op een seintje van mij om naar het veld te komen. Daniël was constant aanwezig in mijn gedachten zodat hij alles wat er gebeurde kon vertellen aan de rest. Het duurde even voordat ik Leah en Daniël had overtuigt om mij alleen te laten gaan. Hun instincten als beschermers wilden met mij mee omdat ze allebei niet wisten hoe de Denali's zouden reageren als ik zou vertellen wat en wie ik was. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen ik vijf mensen, of in dit geval vampiers, onze richting in hoorde komen rennen.

'Ik kan ze al horen,' zei ik tegen iedereen.

'Hoelang nog?' vroeg Esme.

'Ongeveer 4 minuten,' zeiden Alice en ik tegelijk.

Edward begon te grijnzen en knikte met zijn hoofd om aan te geven dat hij nu ook hun gedachtes al kon horen. Ik ging alvast achter Edward staan zodat ik alvast in mijn rol was.

'Het komt allemaal wel goed Bella,' zei Edward toen hij wist dat de Denali's ons konden horen. 'De Denali's zijn net als ons, ze zullen je geen kwaad doen.'

Ik drukte mijn gezicht in Edwards rug om twee redenen. De eerste was om mijn lach in te houden, de tweede was om er juist onzeker en bang uit te zien omdat de Denali's ons nu zouden moeten kunnen zien door de bomen.

De Denali's kwamen inderdaad nog geen minuut later door de bomen heen het open veld op gelopen. Ze leken bewust op een mensen tempo te lopen, ze waren op hun hoede.

'Nu waar is de nieuwe aanwinst in jullie familie Carlisle,' vroeg een donkere man, die onmisbaar Eleazar was.

Edward zakte langzaam lichtjes door zijn knieën heen, voorbereid op alles en pap ging naast hem staan om er zeker van te zijn dat ik aan het zicht van de Denali's onttrokken werd.

'Ho, rustig aan,' zei Eleazar met zijn handen omhoog om te laten zien dat hij geen kwade bedoelingen had, 'ik bedoelde er niets mee, ik was alleen nieuwsgierig.'

'Sorry Eleazar,' zei Carlisle, 'Bella betekend heel veel voor zowel Edward als Jasper, daarom zijn ze heel beschermend over haar.'

'Ik dacht dat Jasper al een mate had,' zei Eleazar twijfelend.

'Dat klopt,' zei pap terwijl hij liefdevol naar Alice keek, 'Bella is op een andere manier belangrijk voor me.'

'Hoe bedoel je?' vroeg Eleazar gelijk.

'Dat zie je vanzelf,' zei Carlisle. Daarna wende Carlisle zich tot mij, 'Bella, ik zou je graag willen voorstellen aan onze vrienden.'

Pap deed een stap opzij zodat ik tussen hem en Edward in kon gaan staan. Toen ik tussen hen in ging staan klampte ik me vast aan Edwards zij, mijn hand hield zijn shirt op zijn rug vast. Dat was gelijk de eerste goede blik die ik van de Denali's had. Naast Eleazar stond een vrouw, licht gebruinde huid en zwarte haren. Achter hun stonden drie blonde vrouwen die overduidelijk zussen waren. Hun haren licht blond, een krullend, de ander golvend en de ander stijl. Al hun ogen waren zo groot als schotels toen ze mij zagen. Hun blik ging van mij naar pap en weer terug. Carlisle negeerde dit en stelde de Denali's aan mij voor.

'Bella, dit zijn Eleazar en zijn mate Carmen, achter hun staan de drie zussen Tanya, Irina en Kate.'

Ik zei niets maar knikte alleen om aan te geven dat ik Carlisle had gehoord en als een begroeting naar de Denali's.

Carmen kwam als eerste over haar schok heen. 'Hoe is dit mogelijk?' vroeg ze verwonderd.

'Ik was getrouwd toen ik nog mens was, vlak voordat ik een paar weken op verlof mocht kreeg ik een brief van haar, ze was toen zwanger van mijn dochter. Ze wilde het niet eerder vertellen bang dat ik me teveel zorgen zou maken. De dag voordat ik met verlof mocht vond Maria mij, ik heb mijn vrouw nooit meer gezien en mijn dochter nooit ontmoet.'