Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 3

Ik werd al vroeg wakker en gek genoeg was Charlie al weg. Om de tijd te verdrijven kleedde ik mij aan op menselijk tempo, ik trok een marine blauwe kokerrok aan, met een blouse die wit en marineblauw gestreept was. De blouse stopte ik in de rok en ik trok er witte naaldhakken onder aan. Mijn rode krullen liet ik los op mijn schouders hangen. Ik poetste mijn tanden en deed wat make-up op. Niet zozeer om er beter en ouder uit te zien, maar om er voor te zorgen dat ik er net een paar jaar jonger uit zo zien. Ik lag in het ziekenhuis toen ik zeventien was, in de maanden daarna ben ik qua uiterlijk nog wat veranderd en daarna ben ik nooit meer veranderd. Lichamelijk ben ik achttien, maar als je de jaren door telt hoor ik twintig te zijn. Niet zo'n heel groot verschil als je het mij vraagt, maar na een paar jaar gaat het toch wel opvallen dat je uiterlijk nooit veranderd. Ik had de school hier een Forks ervan weten te overtuigen dat ik zeventien ben, net zoals iedereen die ik ken, eigenlijk. Alleen Charlie weet mijn echte leeftijd, gelukkig deed hij er niet moeilijk over toen ik vertelde dat ik mijzelf jonger wilde laten voordoen. Ik wilde graag terug naar school, aangezien ik door alles wat er was gebeurd nooit mijn school heb afgemaakt. Dus hier ging ik voor een nieuwe start.

Ik liep naar beneden om te ontbijten. Toen ik de inhoud van de koelkast had bekeken kwam ik er al snel achter dat Charlie niet veel voedsel in huis had dat ik makkelijk kon verteren. Misschien kon ik mijzelf wel weer aanleren om al het voedsel te verteren. Gewoon elke dat een klein hapje van Charlie zijn eten nemen en kijken hoe mijn maag zou reageren. Tot mijn opluchting vond ik een fruitschaal die in de hoek van het aanrecht stond. Daar lagen nog een paar appels in en een peer. Ik pakte een appel en de peer en begon die maar als ontbijt te eten. Op school hadden ze een kantine, daar kon ik vast wel een salade vinden. Toen mijn eten op was keek ik op de klok, half 8, ik hoefde pas over een half uur weg. Om iets te doen te hebben pakte ik mijn schoolboeken uit mijn tas. Als ik een boek vast had, kon ik vanwege mijn gaves uit twee dingen kiezen. Ik kon of het boek zo snel doorbladeren dat ik het binnen twee minuten uitgelezen had of ik kon mijn handen op de kaft leggen en alle informatie die er in stond in één keer in mij opnemen. Ik besloot het laatste te doen, aangezien ik een stuk of vijftien schoolboeken had, was dat makkelijker en sneller. Nog een voordeel van de transformatie, was dat mijn geest een stuk helderder en ruimer was. Ik hoefde iets maar één keer te zien of te horen en ik kon het voor altijd reproduceren. Toen ik eenmaal de inhoud van de schoolboeken in mij opgenomen had ging ik tevreden aan de keukentafel zitten. Dit zou nu een eitje moeten worden. Toen het acht uur was liep ik naar mijn pick-up, het was maar een kwartiertje rijden naar Forks Highschool, maar ik moest mij ook nog aanmelden en ik wilde daardoor niet op mijn eerste dag al te laat komen.

Toen ik op school was liep in snel richting de balie. Ik meldde mij bij mevrouw Cope, zij gaf mij mijn rooster, een plattegrond van de school en een briefje wat alle docenten die ik had moesten ondertekenen. Einde van de dag moest ik dat bij haar weer inleveren. Ik had nog tien minuten voordat de eerste lessen zouden beginnen. Ik keek snel naar mijn rooster en zag dat ik het vrij rustig had. Mijn eerste uur was Engels. Natuurlijk kon ik ongemerkt door de school heen lopen. Het werd steeds drukker op de gangen en iedereen gaapte mij aan. De gedachtes van de mensen om mij heen waren gek makend.

'Wie is die schoonheid?'

'Als dat de dochter van chief Swan is kom dan maar op'

'Hoelang zou het duren voordat ik haar zover krijg om met mij naar het herfstbal te gaan?'

Na nog meer gedachtes die zo klonken gaf ik het op, niemand hier zou iets nuttigs denken, zeker de komende tijd niet. Terwijl ik in gedachten verzonken door de gangen heen liep werd ik opeens door iemand aangesproken.

'Jij bent toch Isabella Swan?' vroeg een jongen met kort zwart haar mij.

'Bella, ja,' zei ik.

'Ik ben Eric, de ogen en oren van de school,' zei hij. 'Ik zit in de redactie van de schoolkrant,' ging hij verder, 'wij zouden het heel gaaf vinden als wij een stuk konden schrijven over het nieuwe mysterieuze meisje hier op school. Aangezien er hier nooit iets schokkends gebeurd.'