Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 2

'Charlie wacht even,' zei ik snel voordat hij mijn spullen naar boven wilde brengen. Charlie keek mij raar aan. 'Wat is er Bells?' vroeg hij.

'Ik wil je eerst iets vertellen voordat je mijn spullen naar boven brengt. Ik wil je vragen om mij eerst uit te laten praten voordat je besluit of ik mag blijven ja of nee.'

'Bella, je weet toch dat je mij alles kunt vertellen,' zei Charlie

Waarom zou ze er in hemelsnaam aan twijfelen of ze hier zou mogen blijven, is ze gek geworden ofzo, sinds wanneer is het niet meer duidelijk dat mijn deur altijd voor haar open staat? Hoorde ik charlie denken. Ja ik kan gedachtelezen. Meestal probeer ik het niet te doen, maar soms komen de gedachten van iemand zo hard op je af dat je niet anders kan dan luisteren, je kan ze niet buitensluiten.

'Pap weet je nog drie jaar geleden, toen ik in het ziekenhuis terecht kwam?'

'Ja, tuurlijk weet ik dat nog, je moeder werd helemaal gek, ik had er nog zo gezegd dat je een sterke meid was en dat je er wel weer bovenop zou komen.'

'Pap, ik werd niet beter, ik lag daar dood te gaan. Totdat er opeens een dokter langs kwam die ik nog nooit had gezien. Hij vertelde dat er een manier was om beter te worden maar dat die manier niet zonder consequenties zou zijn. Zonder te wachten op mijn toestemming reed hij mijn bed weg. Ik weet nog dat hij mij naar een donkere kamer bracht. Daarna voelde ik alleen nog maar pijn. Alsof er duizenden naalden in mijn lichaam werden gestoken, ergens denk ik ook dat iets mij een paar keer gebeten heeft maar daar ben ik niet zeker van. Ik heb daar een aantal dagen gelegen, het voelde alsof elke cel één voor één van mijn lichaam afgetrokken werd om me vervolgens in brand te steken. Toen de pijn minder begon te worden merkte ik dat ik anders was.'

Hier stopte ik maar even, niet wetende hoe ik verder moest en om mijn vader even de tijd te geven om dit schokkende nieuws te verwerken.

'Ze hebben zonder jouw toestemming op je geëxperimenteerd en je daarmee gemarteld?' vroeg hij zachtjes.

'Zo zou je het kunnen zien, ja'

Ik probeerde Charlies gedachte te lezen maar hij was zo geschokt dat hij blijkbaar niet eens in staat was iets te denken. Ik moest nu verder vertellen, anders zou ik daar nooit meer de kans toe krijgen.

'Pap ik ben anders, ik kan dingen die normale mensen niet kunnen, ik zou dat graag allemaal aan je willen vertellen. Als ik er met niemand over kan praten wordt ik gek en ik wil niet tegen je liegen. Mijn smaak, reuk, zicht, gehoor en gevoel zijn versterkt. Daarnaast komst nog dat ik bizar sterk geworden ben, super snel, zo snel dat je mij niet eens kan zien bewegen als je geen overdreven goede ogen hebt. En ik heb zo bepaalde gaves. Die zijn heel moeilijk uit te leggen maar ik zal mijn best doen. Alles wat je maar aan gaves kunt bedenken kan ik wel zo'n beetje. Ik snap het dat dit te schokkend voor je kan zijn. Als je liever hebt dat ik weg ga, moet je het zeggen.'

Ze wordt echt gek, ja ze is anders, maar dat betekend nog niet dat ik niet meer van haar houdt. Hoe komt ze daar nu weer bij. Het zal even wennen zijn maar dat is alles.

'Dank je pap,' zei ik tegen hem.

Charlie keek mij raar aan.

'Sorry, ik zal het uitleggen. Een van de dingen die ik kan is gedachtelezen. Meestal doe ik het niet, maar in een situatie zoals deze zijn gedachtes nu eenmaal eerlijker dan wat mensen tegen je zeggen.'

Charlie moest lachen. 'Daar heb je wel gelijk in,' zei hij.

'Zo ik een kleine demonstratie kunnen krijgen van de dingen die je kan?' vroeg hij daarna nieuwsgierig, 'ik snap dat je niet alles kan laten zien, maar een paar dingen moet toch kunnen? Dan heb ik een beetje een idee van wat je nu precies bedoelt.'