Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 27

Toen ik de volgende dag naar beneden kwam werd ik gelijk door de hele familie besprongen. Iedereen wilde weten of ik iets gezien had en zo ja, wat ik gezien had. Ik ging op de bank zitten en vertelde de leugen dit Brent wilde dat ik zou vertellen. Puur omdat ik wist dat hij het zou weten als ik iets anders vertelde, en omdat dit inderdaad een gevecht tussen mij en Brent was. Ik ging dit doen en oplossen en niemand anders.

'Brent komt over zeven dagen in de namiddag. Hij komt met een paar mensen, training is voor jullie allemaal niet nodig. Hij en ik zijn het in ieder geval ergens met elkaar over eens. Dit is een gevecht tussen mij en hem. Niemand anders bemoeid zich er mee.'

'Dat kun je niet maken Bella, waar ben ik anders je beschermer voor?' vroeg Daniël boos.

'Bella wij kunnen helpen, zoals je het verteld hebben wij meer aantallen. Met de juiste training zouden we hem makkelijk aan moeten kunnen,' zei pap, terwijl Peter en Char instemmend knikte.

'Niet lullig bedoelt, maar jullie zijn vampiers. Met een knip van zijn vingers zijn jullie in as veranderd. En Daniël, jij en ik weten allebei dat de enige die het daadwerkelijk uit zou kunnen houden tegen Brent ik ben. Ik heb later niets meer aan je als je al door Brent om zeep bent geholpen. Ik kan dit aan jongens, ik moet me gewoon focussen op wat er komen gaat.'

'Weet je het zeker Bella?' vroeg Daniël.

'Heel zeker, ik zag dit twee kanten op gaan. Jullie bemoeien je overal mee en ik ben de enige die het overleefd, of jullie vertrouwen mij en iedereen kan dit na vertellen.'

Oké ik geef het toe, dat laatste was natuurlijk een leugen, ik had helemaal niets gezien vannacht, maar ja, als de familie zich hier maar buiten hield, zoals Brent dat graag zag.

'Als we je ergens mee kunnen helpen moet je het zeggen Bella,' zei pap terwijl hij me in zijn armen trok en zijn neus in mijn haren begroef, diep ademhalend. Het was overduidelijk dat hij eindelijk aan het idee gewend was een dochter te hebben en hij was nu al over beschermend. Hij wilde mijn gevechten voor me vechten, maar wist ook dat dit iets was, wat ik zelf moest doen, om dit hele hoofdstuk voor mijzelf af te sluiten.

'Er is weinig wat jullie kunnen doen, ik verdwijn voor de komende paar dagen de bossen in. Misschien dat ik nog even langs de Quileutes ga, het is wel zo eerlijk om hun te laten weten wat er staat te gebeuren.'

'Je komt 's nachts toch wel naar huis?' vroeg Esme bezorgd.

'Natuurlijk Esme, maar ik train gewoon liever in de bossen, daar hoef ik niet bang te zijn dat ik dingen sloop.'

'Dat begrijp ik lieverd. We sturen af te toe wel iemand naar je toe met eten en drinken.'

'Dank je Esme.'

Ik gaf haar nog een kus op haar wang en gaf pap een knuffel en rende daarna op volle snelheid het bos in. Aangezien het nog vroeg was, kon ik nog niet naar de Quileutes gaan, dat zou die middag wel komen.

Zodra ik het bos in was, bliepte mijn telefoon, om aan te geven dat ik een berichtje had gekregen.

Goed gedaan lieverd, ze zullen niet weten wat over ze heen komt. We moeten er natuurlijk wel een show van maken. Ik neem een berg demonen mee, wat jij met deze informatie doet moet je zelf weten. Ik dacht ik vertel je mijn plan zodat we er een enorme show van kunnen maken. Verras me lieverd, ik ben benieuwd wat je van plan bent. Ik zie je snel. Xx

Eugh, kan die gladjanus ook een keertje niet overal een drama van willen maken? Ik wist waar het "gevecht" zou zijn, op een open veld vlakbij het huis. Vroeger was daar een begraafplaats maar de graven zijn nooit geleegd, alleen de stenen zijn weggehaald. Als ik voldoende levensenergie zou hebben zou ik die lichamen kunnen gebruiken om Brent van zijn stuk te gooien. Ze hoeven een demon alleen maar aan te raken om ze te laten vergaan, geen idee waarom maar het werkt nu eenmaal zo. Nu moet ik er alleen nog achter zien te komen welke levensenergie ik nodig heb. De beste manier om dat te testen was om naar het veld te gaan. Als ik één lichaam kon activeren was het genoeg om te weten dat ik op de goede weg was. Onderweg nam ik de levensenergie van de natuur om mij heen in me op. Ik hoopte heel erg dat dit zou werken anders zou ik er een dier of mens voor moeten vermoorden. Toen ik bij de rand van het veld aan kwam bleef ik tussen de bomen zitten, ik wilde niet te veel opvallen, voor het geval er mensen langskwamen. Ik concentreerde mij op de energie die ik in mij had opgenomen en stuurde die naar één van de lichamen onder het veld, ik de hoop er met één contact te kunnen maken. Er gebeurde niets, met een zucht ging toch maar midden op het open veld staan en probeerde het nog een keer, maar tevergeefs. Het was duidelijk dat de lichamen geen energie van de natuur wilden hebben. Ik sloot mijn ogen zodat ik mij op mijn omgeving kon focussen om een aantal dieren te vinden. Ik had mazzel, een paar kilometer bij me vandaan was een beer op een aantal herten aan het jagen. Op topsnelheid rende ik er naartoe, ik zoog eerst de energie van de beer op, voordat ik mij tot de kudde herten richtte. Na de beer en drie herten had ik wel het idee dat dit voldoende energie moest zijn om hopelijk contact te maken met één van de lichamen. Als dit niet zou werken dat was de enige andere optie de energie van mensen, dat was één ding wat zeker was. Toen ik weer terug bij het veld was, ging ik gelijk maar in het midden staan. Weer liet ik de opgenomen energie los en stuurde het naar de grond onder mij. Na even rond voelen was het duidelijk dat geen van de lichamen zou reageren op de energie van dieren. Dat hield alleen de energie van mensen nog over. Dit was gevaarlijk om uit te testen, ten eerste had ik de wolven op mijn dak als ze er achter zouden komen en ten tweede zou mijn demonische kant nog meer naar boven komen en het zou dan mijn lichaam kunnen over nemen. De gedachte van wat er kan gebeuren mocht dat inderdaad gebeuren zond rillingen over mijn rug. De ochtend op de dag dat Brent zou komen zou ik op energie gaan jagen ergens in Seattle en de rest van de dag zou ik buiten blijven. In een rustige omgeving is het minder waarschijnlijk dat mijn demonische kant het van mij overneemt. Om mijn tijd vol te maken besloot ik wat met de elementen te spelen, gewoon zodat het leek alsof ik serieus aan het trainen was, mocht iemand het idee krijgen om even bij me te komen kijken of eten te komen brengen.