Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 4

Na vijf minuten leken Jasper en Emmet eindelijk weer rustig.

ddj'Hier ga je problemen mee krijgen Bella,' zei de blondine tegen mij.

'Ach Rose houd je er buiten,' zei Emmet.

'Straks wordt ze nog geschorst en wat zou haar vader hiervan moeten denken!' zei Rose.

'Alsjeblieft zeg,' zei ik, 'ten eerste je bent mijn moeder niet, ten tweede geschorst zal ik niet worden en ten derde Charlie zou trots op mij zijn.'

Rose keek mij met open mond aan, blijkbaar gebeurde er iets achter mij, want haar aandacht verschoof naar iets achter mij en ze begon te lachen.

'We zullen dan wel zien of je gelijk hebt,' zei ze, gemeen naar mij glimlachend.

Ik hoorde een van de leraren achter mij komen staan. Geen idee wie het was, ik had in ieder geval nog geen les van mij gehad. Puur om Rose te sarren en omdat Emmet en Jasper het geweldig zouden vinden besloot ik hier een fantastische show van te maken. Het schild die mijn emoties moest verbergen voor mensen zoals Jasper liet ik zakken, zodat hij extra mee kon genieten. Ik zag Jasper eerst een korte blik op mij werpen en keek daarna Edward kort aan. Ik kon het niet laten om mee te luisteren.

'Edward, ik kan haar emoties voelen! Hoe kan dat als ze dat schild onbewust omhoog houdt? Kan jij haar nu horen?'

Ik zag hoe Edward eerst zijn schouders ophaalde en daarna heel lichtjes zijn hoofdschudden, in de hoop dat ik het niet zou opmerken. De leraar tikte om mijn schouder, ik verstijfde even, schrok van hem weg, dat was niet geacteerd.

'Mevrouw Swan,' hoorde ik hem zeggen. Hij stond te wachten tot ik mij om zou draaien. Ik grijnsde nog even naar Rose en ik draaide mij langzaam om. Terwijl ik mij omdraaide verschoof ik mijn emoties van geïrriteerd en grimmig naar bang en verdrietig.

'Ja meneer?' vroeg ik hem zachtjes.

'Kun je mij alsjeblieft uitleggen waarom je meneer Brown hebt aangevallen net?'

Aan zijn stem kon je horen dat hij echt boos was, daar had ik Jasper niet voor nodig.

Ik brak, tenminste dat dacht iedereen.

'Het spijt mij zo erg,' zei ik terwijl er een traan over mijn wang rolde, 'het was niet de bedoeling, er knapte gewoon iets in mij toen hij mij aanraakte. Na alles wat er is gebeurd, ik dacht echt dat ik mijzelf weer op de rit had, blijkbaar niet genoeg.'

'Hoe bedoel je, na alles wat er is gebeurd?' vroeg de docent.

'Wat heeft mijn vader allemaal verteld? Ik neem aan dat hij u heeft ingelicht over de tijd dat ik in het ziekenhuis heb gelegen en dat ik technisch gezien nog herstellende ben.' De docent knikte, mooi dat gedeelte kon ik nu dus over slaan.

'Heeft hij u ook verteld wat er is gebeurd, de eerste avond dat ik weer thuis was?'

Ik zag de docent zijn hoofd schudden. Hij kreeg niet te horen wat er echt ik gebeurd, hij krijgt de aangepaste versie, misschien dat ik Emmet nog wel eens het echte verhaal vertel.

'Mijn stiefvader ging boodschappen doen en mijn moeder stond onder de douche. Er kwamen opeens drie mannen binnen stormen, gillen of roepen kon ik niet, het virus wat ik had, geen idee wat, daar zijn ze nog steeds niet achter, maar dat virus had mijn stembanden aangetast, ik heb heel lang geen enkel geluid kunnen maken. Dat was die avond nog steeds zo. Ik kon niet naar mijn moeder roepen. Een man greep mijn armen beet en hield te boven mijn hoofd vast, de andere twee mannen ze ... ze...' toen barstte ik echt in snikken uit. 'toen de eerste twee klaar waren nam een van de twee mijn armen van die derde man over zodat hij ook kon...' ik kon het niet, ik kon de zin niet afmaken. Het zou er allemaal te erg door worden.