Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 5

Ik stond tegen de muur van de sporthal te wachten op Jasper. De parkeerplaats begon al leeg te stromen, een paar jongens zag ik nog om mijn 'nieuwe' auto heen staan. Emmet kwam naast mij staan tegen de muur.

'Even een brutale vraag,' begon Emmet, 'maar Edward moet nablijven en ik hoorde van Jasper dat jij met ons mee kwam naar huis, zouden Jasper en ik bij jou ik de auto mogen springen, wij hebben er allebei niet zoveel zin in om op die sukkel te wachten. Dat en het is beter als Edward niet weet dat je met ons mee komt, ik weet niet wat je met hem gedaan hebt, maar hij heeft het niet zo heel erg op je.'

'Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik een potlood tussen z'n ribben heb geboord ofzo, maar ik heb zelfs geen wordt tegen hem gezegd, dus ik zou het echt niet weten.'

'Maar je gaat toch wel gewoon met ons mee? Jasper en ik zouden het super leuk vinden.'

'Tuurlijk ik laat mij niet zomaar wegjagen, daar heb je toch echt wat meer voor nodig.'

'Bella, zullen we gaan?' vroeg Jasper toen hij aan kwam lopen.

'Willen Rose en Alice niet mee rijden?'

'Nee, die bleven op Edward wachten.'

'Prima.'

Ik duwde mij van de muur af en liep naar mijn auto, met Jasper en Emmet naast mij. De groep rond mijn auto was wonderbaarlijk nog groter geworden. Jasper en Emmet keken mij met grote ogen aan, toen we naar de groep met jongens liepen. Ik opende de deuren, duwde een paar jongens opzij en stapte de auto in. Jasper en Emmet stonden mij buiten de auto nog steeds stom aan te staren.

'Stappen jullie nog in of lopen jullie liever?' vroeg ik. Dat zorgde ervoor dat ze snel instapten, Emmet was duidelijk teleurgesteld dat Jasper eerder in de bijrijdersstoel zat. Ik haalde mijn Ipod in mijn zak en sloot hem aan op de stereo-installatie en zette de Ipod op shuffle. Ik gooide mijn Ipod bij Emmet op schoot.

'Als de andere muziek wilt, zoek maar uit,' zei ik.

Ik reed langzaam van de parkeerplaats af, toen ik de weg op draaide begon Jasper mij de weg te wijzen terwijl ik het gaspedaal stevig intrapte. Toen we eenmaal het bos in reden, ging mijn snelheid nog verder omhoog, terwijl ik met mijn vinger op mijn stuur mee drumde met de muziek.

'Euhm Bella, als je zo door rijdt, rijd je onze oprit voorbij,' zei Jasper.

Ik nam gas terug en ik zuchtte, langzaam rijden is zo niet mijn ding. Opeens stuurde Jasper mij naar rechts een oprit op. Dit zat zo goed verstopt, dat je hem alleen kon zien als je bizar goed zicht had. Toen ik aan het einde van de oprit kwam, zag ik een enorm groot huis staan, ik kon niet anders dan met open mond zitten kijken.

'Zet de auto er maar in de garage bij, we hebben daar toch plek zat,' zei Jasper tegen mij. Ik reed de garage in en zag vier legen plekken, ik besloot mijn auto zo neer te zetten dat ik ook makkelijk weg kon rijden. Ik stapte uit en liep achter Emmet aan naar binnen.

'Esme, we zijn thuis!' riep Emmet.

Uit de woonkamer kwam een vrouw van begin twintig lopen, ze had bruin haar en een lief, hartvormig gezicht.

'Esme, dit is Bella, ze is nieuw bij ons op school. Ze heeft tijdens het sparren de vloer met Emmet aangeveegd,' zei Jasper.

Esme leek echt heel erg verbaasd, blijkbaar is Emmet er dus niet aan gewend om te verliezen. Daar kon hij maar beter aan gaan wennen. Esme kwam naar mij toe gelopen en gaf mij een knuffel.

'Leuk je te ontmoeten Bella, ik ben Esme,' zei ze. Ik lachte naar haar en precies op het moment dat ik iets wilde zeggen begon mijn maag nogal luid te rommelen. Het was gewoon gênant zo hard.