Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 28

Daniël keek zijn mate vol liefde aan, zonder er over na te denken liepen ze op elkaar af en namen ze elkaar in hun armen. Het was een niets meer dan een simpele knuffel, maar het liet zien hoe veel ze nu al voor elkaar betekenden. Na een paar minuten lieten ze elkaar los en keken elkaar diep in de ogen.

'Wat is je naam, schoonheid?' vroeg Daniël met een glimlach op zijn lippen.

'Leah,' zei de vrouw ademloos.

Leah was een lange vrouw, met zwart haar en bruine ogen. Een ovaal gezicht dat zacht stond, haar lichaam was gespierd, maar ze had wel rondingen. Ze was net een stukje kleiner dan Daniël.

Daniël had ondertussen zijn arm om haar middel heen geslagen terwijl zijn hand heel subtiel richting haar billen gleed. Net voordat zijn vingertoppen haar billen zouden raken greep Leah zijn hand.

'Ik dacht het niet jongen,' zei ze lachend met haar hoofd schuddend, 'je mag dan wel mijn mate zijn, maar dat privilege moet je verdienen.'

Daniël keek Leah met een pruillip aan wat ervoor zorgde dat ik lachen uitbarstte.

'Jij zult Daniël wel bezig houden zo te zien,' zei ik nog na grinnikend, 'welkom bij de familie.'

Daniël liet Leah los en draaide haar richting mij met een glimlach op zijn gezicht. Ik spreidde mijn armen en Leah wierp zich gelijk in mijn open armen.

'Dank je wel,' fluisterde ze in mijn oren, terwijl ze me nog knuffelde, 'niemand staat voor ons vrouwen op in het reservaat. Dank je voor deze kans, ik beloof dat ik je niet te leur zal stellen.'

'Het enige wat je kunt doen, wat mij te leur zou stellen, is Daniël ongelukkig maken en dat is iets wat ik niet zie gebeuren.'

'Dus dit betekend dat Leah jouw beschermer is?' vroeg Carlisle naar mij kijkend.

'Dat is precies wat dit betekend,' zei ik grijnzend terwijl ik me naar Billy toe draaide.

Zijn gezicht was emotieloos, het was haast eng om te zien. Na een poos zag je in zijn ogen de verschillende emoties die door hem heen gingen. Als eerste zag in ongeloof, gevolgd door trots, wat snel vervangen werd door walging en ten slotte zag ik zijn woede het over nemen.

'NEE, IK STA DIT NIET TOE,' schreeuwde Billy.

Blijkbaar had niemand deze uitbarsting zien aankomen. Alle ogen waren op Billy en mij gericht, onze reacties op elkaar afwachtend, de show bekijkend. Ik besloot niets te zeggen en hoopte dat Billy nu zou zeggen wat hem zo dwars zat.

'Leah ik wil dat jij je rol als beschermer opzegt en die aan Jacob geeft,' zei Billy met een rustige maar woedende toon. Jacob keek stomverbaasd naar zijn vader en Leah deed haar mond open om iets te zeggen, terwijl ze naar haar voeten keek. Ik besloot in te grijpen voordat dit mis zou lopen.

'Waar gaat dit nu precies om Billy?' vroeg ik geïrriteerd, 'is Leah niet goed genoeg of ben je gewoon jaloers omdat een Black nog nooit beschermer is geweest of is het een combinatie van allebei?'

Billy keek mij met grote ogen aan en zijn gezicht liep rood aan. Of het van woede of van schaamte was, geen idee.

'Waar dit om gaat is nu niet belangrijk, het enige wat er nu toe doet is dat Leah haar positie af staat aan Jacob.'

'Waarom moet Leah haar positie afstaan?'

'Omdat ze een vrouw is!'

'En wat doet dat er toe?' Ondertussen waren we allebei aan het schreeuwen en rood van woede.

'Vrouwen zijn niet in staat om te vechten, het enige waar vrouwen voor zijn is het huishouden en de stam voortzetten. Zorgen voor een nieuwe generatie wolven.'