Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 20

Edward en ik belandden die avond al snel op zijn kamer, gek genoeg had deze dag mij enorm uitgeput. Ik lag in zijn armen en begon langzaam in slaap te vallen, totdat ik de voordeur open en dicht hoorde gaan. Ik schoot recht overeind in bed en Edward keek me geschrokken aan.

'Rustig aan, dat zijn Emmett, Rose, Esme en Carlisle maar.'

Ik kon het niet laten om te grijzen en op volle snelheid naar beneden te rennen en recht voor Carlisle en Esme tot stilstand te komen. Pap pikte mijn emoties op en begon ook te grijnzen.

'Hoi opa, hoi oma, nu pas terug,' zei ik giechelend.

Esme kneep haar ogen tot spleetjes terwijl de ogen van Carlisle zo groot als schoteltjes werden. Pap begon opeens te lachen en keek mij met vragende ogen aan.

'Wat? Ze zijn technische gezien je ouders pap, in ieder geval naar de mensen toe.'

'En waar heb je dit zo opeens bedacht?' vroeg pap geamuseerd.

'Ik heb niets bedacht, hier mag je Peter voor bedanken.'

'Wat heb ik hier vanochtend nog over gezegd Bella?' zei Esme door op elkaar geklemde kaken.

'Geef nu maar toe oma, dat wanneer ik je oma noem je spontaan gelukkig wordt,' zei ik met een ondeugend lachje op mijn lippen. Dit zorgde voor een lachende Carlisle en Esme tegen zich aan trok.

'Je moet toegeven Esme, we vonden het altijd al jammer dat we nooit zelf kinderen konden krijgen. We waren gelukkig met deze vijf fantastische vampiers, maar we wisten allebei dat we nooit opa of oma zouden worden. En nu door Bella is dat mogelijk geworden. Dus zeur niet en wees gewoon gelukkig.'

Dit zorgde ervoor dat Rose en ik het uitgierende van het lachen. Esme keek met grote ogen naar Carlisle, je kon zien dat ze iets wilde zeggen om te protesteren maar Carlisle kapte haar snel weer af.

'Nee en je gaat nu niet zeggen dat je te jong bent om oma te zijn, want technisch gezien ben je bijna honderdtachtig jaar oud het zou eens hoog tijd worden dat wij grootouders worden. En je gaat ook niet tegen haar zeggen dat ze je geen oma mag noemen, iedereen ziet dat je ogen oplichten wanneer ze je zo noemt.' Carlisle trok Esme mee naar zijn kantoor en ik kon ze nog horen praten over hoe ze eindelijk een kleinkind hadden. Op dat moment hielden Rose en ik onze buik vast van het lachen en de rest begon nu ook mee te lachen.

Toen pap weer enigszins bij begon te komen van het lachen, wist hij eindelijk iets te zeggen.

'Ze zullen het niet willen toegeven, maar je hebt Carlisle en Esme nu om je vingers gewonden, als je iets van ze wilt, hoef je ze alleen maar opa of oma te noemen en lief te knipperen met je ogen en dat heb je het wel voor elkaar.'

'Zullen we dat dan maar gelijk testen?' zei ik met een glimlach.

'Hoe ben je dat van plan dan. Wat kan jij nu nodig van hun hebben?'

'Dat merk je vanzelf wel pap.'

Ik liep naar boven toe en vond zonder moeite het kantoor van Carlisle. Ik haalde een keer diep adem en klopte aan.

'Kom maar binnen hoor Bella,' hoorde ik Carlisle vanaf de andere kant van de deur zeggen. Ik liep zijn kantoor binnen en zag Esme naast hem op een bank bij het raam zitten. Carlisle gebaarde dat ik kon zitten op de bank tegenover hen.

'Opa ik vroeg me af of je iets voor mij kon doen,' zei ik twijfelend, 'mijn weekenden zijn behoorlijk saai en ik vroeg me af of ik misschien iets in het ziekenhuis kon doen in de weekenden.'

'Ik zal kijken wat ik voor je kan doen morgen, ik heb dit weekend toch dienst, dan kan je gelijk met mij mee. Heb je voorkeur voor een afdeling?'

'De kinderafdeling,' zei ik gelijk, ik heb altijd al een zwak voor kinderen gehad en nu juist meer, omdat ik geen kinderen meer kan krijgen.