Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 22

Die avond rende ik achter de Cullens aan naar een open plek waar ze altijd honkbal spelen als het stormt. Ik bleef de hele tijd achter Emmett en Carlisle aan rennen, met Edward en Rose naast me. Pap en Alice bleven achter me rennen terwijl Esme schuin voor me bleef tussen Edward en Carlisle in. Charlotte en Peter namen een andere route wat dieper door het bos heen, om te kijken of er niemand op ons pad zou komen. Het was duidelijk wat iedereen aan het doen was. Het was niet raar om een nomade tegen te komen in deze bossen. Iedereen wist hoe belangrijk het was om mijn ware identiteit verborgen te houden voor andere vampiers. Dus iedereen cirkelde nu om mij heen om me te beschermen tegen ongewenst bezoek. Ik liet ook mijn zintuigen tot hun maximum los om de omgeving om me heen te voelen, ik was me zelfs bewust van elke mier die over de grond heen liep in een straal van een aantal kilometer. Toen we op het oven veld aan kwamen ging iedereen gelijk tewerk om het veld speelklaar te maken. Emmett legde de bats en de bal klaar, terwijl Carlisle de honken aan het markeren was. De rest was bezig de teams te verdelen, terwijl ik nog steeds de omgeving aan het uitkammen was voor eventuele voorbijgangers. Ik voelde wel een aanwezigheid van iemand, maar ik kon de locatie van die persoon niet bepalen, ik liet het gaan, denkend dat dit mijn verbeelding was. En al zou die persoon dichterbij komen, moest ik hem of haar wel opmerken.

Pap, Alice, Edward, Peter en ik waren aan slag terwijl Emmett, Charlotte, Rose, Esme, en Carlisle in het veld stonden. Na een paar rondjes was het duidelijk dat Emmett graag solo speelde. Hij rende iedereen omver om een bal te vangen terwijl de mensen van zijn eigen team ook gewoon de bal hadden kunnen vangen. Al snel werd zelfs Rose het zat om in hetzelfde team als Emmett te zitten, dus wisselden we van teams. Nu was het Emmett, pap, Charlotte, Carlisle en ik tegen de rest. Op dit moment stonden zij in het veld, en besloot ik Emmett dwars te zitten. Esme sloeg de bal richting het bos achter ons. Emmett was de eerste de er achter aan rende. Op dat moment besloot ik mijn eigen snelheid te gebruiken in plaats mijn snelheid aan te passen aan de vampiers waar ik mee speelde. Zo snel dat Emmett me niet eens voorbij zag scheuren rende ik hem omver waardoor hij met een luide knal op de grond belandde. Ik ving de bal net voordat hij op de grond viel, en ik kon Carlisle tegen Esme horen zeggen dat ze uit was, terwijl ik de bal terug naar Carlisle gooide, wetende dat hij hem zo horen aankomen en hem gemakkelijk kon vangen. Ondertussen had Emmett me weer ingehaald, en de blik op zijn gezicht vertelde me dat ik maar beter kon rennen, dus dat was precies wat ik deed. Ik rende weer terug richting het speelveld en hield me schuil achter pap. Ik hoorde hem lachen terwijl hij beschermend voor me ging staan. Hij en de anderen hadden allang door wat ik had gedaan. Niet dat ze er een probleem mee hadden, iedereen vond dat het goed was om Emmett terug te pakken met zijn eigen acties.

'BELLA!' schreeuwde Emmett toen hij het veld op kwam rennen, met een woeste blik in zijn ogen. Voordat hij door had waar ik stond maakte ik mijzelf snel onzichtbaar, zodat niemand kon zien wat ik van plan was. Ik liep totdat ik vlak voor Emmett stond die ondertussen het veld aan het scannen was op waar ik me verborgen hield. Een paar meter rechts van mij liet ik een klein vuurtje starten en liet die langzaam in de richting van Emmett kruipen. Zolang hij het niet opmerkte liet ik hem gewoon dichterbij komen, ik zou Emmett in geen duizend jaar verbranden, maar de schrik er goed in brengen kon geen kwaad. Pas toen het vuur bijna een heel rondje om Emmett heen had gemaakt, merkte hij het pas op en raakte hij in paniek.

'Bella, dit is niet grappig meer!' schreeuwde Emmett weer. 'Laat dit stoppen!'

'Bang dat je verbrandt Emmett?' vroeg pap al zachtjes lachend.

'Bemoei je er niet mee Jasper, misschien moet je je dochter eens leren hoe ze met andere mensen omgaat. Volgens mij heeft ze nog niet door hoe dat werkt.'

Op dat moment liet ik het vuur rondom Emmett verdwijnen en haalde hem makkelijk onderuit. Met mijn schild hield ik hem tegen de grond aan gedrukt zodat hij niet overeind kon komen. Het was hilarisch om te zien hoe hij overeen probeerde te zitten, maar dat niet lukte. Ik kon het niet laten, ik werd weer zichtbaar toen ik op de grond lag van het lachen. Toen ik weer rustig was haalde ik mijn schild van Emmett af, zodat hij weer op kon staan.