Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 46

Het plannen van de bruiloft was soepeler verlopen dan gedacht. Vandaag was het een grote chaos om alles voor onze trouwdag morgen klaar te maken. Ik had Alice niet laten helpen met het plannen zelf, maar ik had alle meiden wel om hulp gevraagd bij het aankleden van het huis en bos vandaag. De receptie zou worden gehouden in het huis en de tuin en de ceremonie zou plaatsvinden in een klein open veld wat net achter de boomgrens verscholen lag. Voor bij de receptie had ik bankjes gemaakt uit omgevallen boomstammen, het was de bedoeling om alles zo dicht mogelijk bij de natuur te laten. De aankleding van de plek waar de ceremonie Uden zou worden was dus ook gedaan in groen en bruin tinten. De twinkelende lichtjes die in de bomen hingen maakten het plaatje helemaal af. Binnen het huis had ik Esme gevraagd om de aankleding te doen, ik wist dat Esme rekening zou houden met wat ik mooi zou vinden. Ze had rustige, lichte kleuren gebruikt en er speelde zachte muziek op de achtergrond. Carmen, Irina en Kate hadden met de bloemen geholpen, zij hadden daar een goed oog voor had ik geleerd en konden ook goed rekening houden met de overgevoelige zintuigen van de vampiers. Rose en Char hadden hadden me ooit een ontwerp van een jurk laten zien dus ik wist al dat ze goede kleding konden ontwerpen en maken, en al had ik zelf een jurk ontworpen en gemaakt voor mijzelf, voor mijn bruidsmeisjes had ik geen idee wat ik wilde. Rose en Char hadden aangeboden om dat voor me te regelen. Ze hadden voor Alice, Liv, Kate, Irina, Leah en hunzelf bosgroene vloerlengte jurken gemaakt die een lichte glas hadden. Een schouder was niet bedekt en de jurk had mouwen tot de ellebogen. Alice had ik gevraagd of zij de receptie zou willen organiseren. Zowaar had Alice echt geluisterd naar wat ik wilde en had een prachtige receptie neergezet. Grote ronde tafels met daarom bloemstukken van Carmen, Irina en Kate en in het midden had ze een grote ruimte opengelaten wat als dansvloer kon fungeren. De receptie zou buiten gehouden worden aangezien Alice en ik allebei gezien hadden dat het niet zou gaan regenen en het aangenaam zou blijven qua temperatuur. Om te voorkomen dat het te donker zou worden had ze over de gehele ruimte waar de receptie gehouden zou worden dezelfde twinkelende lichtjes die bij de ceremonie hingen ruimschoots gespannen. Als het donker wordt moest er een romantische gloed van licht over de tafels en dansvloer verspreid worden. Iedereen was gelukkig al klaar met de dingen die gedaan moesten worden en Alice was op dit moment bezig om mijn jurk te zien te krijgen.

'Alsjeblieft, wil je alsjeblieft je jurk laten zien,' smeekte ze, 'ik moet er toch voor zorgen dat je er goed uit ziet morgen! Ik mag je haar en make-up ook al niet doen!'

'Nee Alice, net als iedereen word jij morgen verrast,' zei ik met mijn ogen rollend.

'Is er wel iemand die je morgen helpt met jezelf klaarmaken, lieverd?' vroeg Esme bezorgd.

'Pap, Carlisle en Daniël hebben aangeboden om mijn loopjongens te zijn morgen,' zei ik met een grijns.

'Volgens mij hebben ze geen idee waar ze zich voor opgegeven hebben,' zei Rose, 'iedereen weet dat de bruid een grote bonk van stress is op de dag zelf. Ik ben benieuwd hoe je dat op ze gaat afreageren morgen. Ik hoop dat je creatief bent.'

'En ik dacht dat ik de enige was het een extreem fout gevoel voor humor,' zei Charlotte terwijl ze dubbel lag van het lachen.

Het was mooi om te zien hoe sterk Rose en Char naar elkaar toe waren gegroeid in de afgelopen paar weken toen ze samen de bruidsmeisjes jurken aan het maken waren. Hiervoor konden ze met elkaar overweg gaan, maar waren ze nooit echt close. Maar nu hadden ze echt door dat ze veel meer met elkaar gemeen hadden en waren ze bijna niet meer uit elkaar te halen, tot grote irritatie van hun mates.

'Ik kan niet geloven dat Carlisle er weer ingetrapt is,' zei Esme grinnikend, 'hij heeft dit ook vaak genoeg voor Rose en Alice gedaan. Je zou toch zeggen dat hij ondertussen wel door heeft dat hij juist niet het steun en toeverlaat van de bruid moet zijn op de grote dag.'