Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 38

De volgende dag werd ik wakker toen iemand Noa uit mijn armen pakte en Oliver van het bed af tilde. Ik was op dezelfde manier in slaap gevallen als de avond daarvoor. Ik deed mijn ogen open en zag Carlisle en Esme in mijn kamer. Carlisle merkte als eerste dat ik wakker was geworden.

'Sorry dat we je wakker hebben gemaakt, Bella,' zei Carlisle, 'wij wilden de twee kleintjes van je overnemen vandaag als je dat niet erg vindt?'

'Nee, natuurlijk niet,' zei ik met een lach.

Carlisle en Esme namen Oliver en Noa mee en ik kon horen dat ze in hun slaapkamer op bed werden gelegd zodat ze nog even konden wakker worden. Ik deed mijn ogen weer dicht in de hoop nog even in slaap te kunnen vallen, maar de slaap wilde mij niet meer vatten. Ik besloot maar uit bed te komen en de dag te besteden met de anderen, ik wilde Nathan en Thomas beter leren kennen. Ik liep naar beneden en zag dat ik de eerste was die wakker was. Alle vampiers, op Carlisle en Esme na zaten in de woonkamer en keken gelijk op toen ze mij de trap af hoorde komen lopen. Na snel goedemorgen te hebben gezegd liep ik de keuken in en begon in voor iedereen ontbijt te maken. Edward kwam achter me staan en sloeg zijn armen om mij heen. Hij stond te kijken hoe ik het beslag voor de pannenkoeken aan het maken was, maar deed geen moeite om me te komen helpen, niet dat ik het erg vond, ik rommelde liever alleen in de keuken, andere mensen zouden dan alleen maar in de weg lopen.

'Wat ben je van plan te gaan doen vandaag?' vroeg Edward.

'Carlisle en Esme hebben Oliver en Noa voor vandaag gestolen, dus ik zat er aan te denken om Nathan en Thomas beter te leren kennen, misschien nog even met de roedel en Liam bij te praten.'

'Klinkt als een leuke dag lieverd,' zei Edward voordat hij een kus op mijn haar gaf. Iedereen leek te merken dat ik op ging in het koken en verliet de keuken. Toen de pannenkoeken bijna klaar waren kwam iedereen naar beneden toen ze de pannenkoeken roken. Paul, Leah en Seth hadden hier geslapen vannacht en waren maar al te blij toen ze de enorme stapel pannenkoeken zagen.

'Eindelijk iemand die de eetlust van een wolf snapt!' zei Paul tussen zijn happen door. Dat zorgde ervoor de iedereen aan de eettafel moest lachen. Het was me opgevallen dat Lucas nog niet naar beneden was gekomen, maar iets in mij kon dat wel begrijpen. Als het Edward was geweest die door de transformatie ging, had ik hem ook niet alleen willen laten. Ik legde een paar pannenkoeken op een bord en nam wat bestek mee en liep naar de kamer van Lucas en Evy. Ik klopte op de deur en wachtte geduldig totdat Lucas de deur open deed. Lucas zag er moe uit, alsof hij in ons geval al maanden niet geslapen had.

'Gaat het wel Lucas?' vroeg ik bezorgd.

'Ja hoor, het is normaal,' zei hij met een lach, 'ze gebruikt een groot deel van mijn energie om haar transformatie sneller te laten verlopen. Het put mij alleen uit, maar ik slaap wel, maak je alsjeblieft geen zorgen.'

'Ik vertrouw je, laat het wel weten als iemand bloed voor je moet halen. We helpen je met liefde.'

'Ik laat het weten, hoe is het met Oliver en Noa?'

'Gisteren hebben ze een top dag gehad, we hebben nu een enorm zwembad in de kelder en Carlisle en Esme hebben ze vanmorgen van me gestolen om wat met ze te gaan doen.'

'Het is fijn te horen dat ze zich geen zorgen maken om Evy,' zei Lucas met een tevreden zucht, 'dank je wel Bella dat je zoveel voor ons wilt doen.'

'Geen probleem Lucas, geniet van je ontbijt, roep maar als je iets nodig hebt.'

Toen ik weer beneden kwam merkte ik dat pap en Edward weg waren. 'Heeft iemand pap en Edward gezien?' vroeg ik in het algemeen.

'Ik heb ze iets horen zeggen over jagen vlakbij de Canadese grens,' zei Rose.