Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 23

De eerste keer dat ze aan me zaten was hij er ook. Hij was er elke keer weer, we waren samen opgesloten in dezelfde kamer, maar allebei vastgebonden aan onze eigen bed. Onze bedden stonden naast elkaar, we praatten elkaar door de pijn heen, elkaar afleidend van de pijn die we voelden. Bij hem deden ze nooit wat, ze wachtten alleen totdat zijn transformatie voorbij was. De eerste paar uur dat ik daar was, hebben ze mij voor het eerst gemarteld en die avond hadden ze mij voor het eerst verkracht. Ik kan me nu herinneren hoe we allebei tegen ze vochten, om ze te laten stoppen. Ik verzette me tegen de kettingen die me vastbonden aan het bed, terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Daniël worstelde op zijn eigen bed om los te komen, hij schreeuwde naar ze om te stoppen, wat ervoor zorgde dat ze Daniëls mond snoerde. Na afloop, toen de mannen weer weg waren, stak Daniël zijn hand naar me uit zo goed als dat kon, aangezien we allebei vastgebonden waren. Ergens tijdens die eerste keer hadden ze mijn handen aan het hoofdeind van het bed vastgebonden, dus ik kon niet op de actie ingaan. Daniël kon net met zijn vingertoppen bij mijn wang en veegde zachtjes de tranen van de ene wang af. Langzaam werd dit een routine, ik werd verkracht en Daniël troostte mij elke keer weer, hij liet me altijd weten dat het hem speet dat hij me niet kon beschermen. Hij beloofde me dat we hier uit zouden komen, en als we van elkaar gescheiden zouden worden dat hij me zou vinden, dat hij me de rest van ons leven zou beschermen. De laatste dag dat ik daar was, was Daniël opeens weg. Zijn transformatie was al voorbij en ze hadden hem weggestuurd. Ze vertelden me dat hij zich tegen hem gekeerd had, dat hij nu gezocht werd en einde van de dag dood zou zijn. Daarna begon een dag zoals ik die nog niet had mee gemaakt. Normaal gesproken zat er wat tijd tussen de verkrachtingen, maar de laatste dag zaten ze aan een stuk door aan me. Het was vreselijk om alleen door te moeten maken zonder Daniël, door hem kon ik het aan en werd ik niet gek. Die laatste dag werd ik gek, en heeft me gemaakt tot wat ik nu ben, bang voor een hele hoop en met name mannen.

Ik kon het nog steeds niet geloven dat Daniël nu voor me stond. Ik wierp me in zijn armen en begon te huilen, alles loslatend wat ik heb opgekropt de afgelopen jaren.

'Bells, je hebt te veel bloed verloren net, je moet drinken,' zei hij zachtjes, terwijl zijn hand afwezig over mijn rug wreef.

'Ik ga zo wel jagen,' fluisterde ik terug.

'Jij en ik weten allebei dat je nu niets aan dierenbloed hebt.'

'Hoe weet je dat ik op dieren jaag?'

'Ik houd je al een lange tijd in de gaten, ik heb beloofd je te beschermen toch? Ik kon me niet laten zien in het geval dat Brent er achter zou komen. Dat zou je alleen nog maar meer in gevaar brengen,' zei Daniël met een zucht. 'Neem mijn bloed, het is de snelste manier om het bloed wat je verloren hebt te vervangen zonder daarvoor mensen te hoeven vermoorden.'

'Echt niet, wat als ik je leeg zuig!?'

Daniël schudde met zijn hoofd en haalde een demonen mes uit zijn zak, dat was het enige wat ons echt kon snijden. Hij maakte een diepe snee op de plek waar zijn schouders en zijn nek elkaar ontmoetten en keek me vervolgens verwachtingsvol aan.

'Ontken het maar niet, jij en ik weten allebei wat je nu wilt doen. Doe het, je zult me haten, maar als je eenmaal weer op krachten bent, zal je mij dankbaar zijn.'

Zonder verder ook nog maar na te denken verdwenen mijn armen onder zijn oksels, mijn rechter hand pakte via daar zijn schouder beet en mijn linker hand verdween in zijn haar, zijn hoofd opzij houdend zodat ik meer ruimte had en er beter bij kon. In een flits had ik mijn tanden in zijn keel gezet en dronk gretig van zijn bloed. Het was alsof hij te veel suiker op had, en dat suiker nu in mijn bloedbaan kwam te zitten. Na een paar slokken had ik meer dan genoeg energie en liet ik hem weer los.

'Zeg me alsjeblieft niet dat je voordat je hierheen kwam een hele snoepwinkel leeg gegeten hebt,' zei ik sarcastisch.

'Ik heb geen snoepwinkel leeg gegeten,' zei hij met zijn ogen naar beneden geslagen.