Niemandskinderen (twilight fanfic)

Hoofdstuk 13

Een kleine meisje van een jaar of vijf, met blauwe ogen en honingblonde krullen tot net over haar schouders kwam enthousiast een boerderij binnen rennen.

'Mama, opa heeft een nieuw paardje!' riep ze vrolijk, 'kom je mee kijken?'

Een vrouw met blonde stijlen haren en groene ogen keek haar met een liefdevolle glimlach aan.

'Je bent precies je vader,' zei ze met een verdrietige glimlach, 'hij zou zo trots op je zijn.'

'Mama, hoe ziet papa er uit?' vroeg het meisje nieuwsgierig toen haar moeder over haar vader begon te praten.

'Eerst naar opa toe, daarna zal ik je een foto laten zien.'

'Oké, kom mam!' Het meisje trok haar moeder achter haar aan. Toen ze eenmaal de weide ingelopen waren zagen ze een oudere man staan. Hij droeg een spijkerbroek, een blouse cowboylaarzen en een cowboyhoed. Zijn haren waren donkerblond en hij had bruine ogen.

'Opa Witlock!' riep het meisje terwijl ze naar de man toe rende en sprong gelijk in zijn armen.

'Hey Bella, heb je het nieuwe paardje al gezien?'

'Ja opa, mag ik met haar spelen?'

'Natuurlijk lieverd.'

Bella rende naar het kleine veulentje toe en begon haar te aaien terwijl ze naar het gesprek van haar moeder en opa luisterde.

'Cloë, hoe denk je dat Bella het zou vinden om voor het veulentje te zorgen?'

'Marvin, jij weet net zo goed als ik dat de net zo goed de vrouwelijke en jongere versie van Jasper zou kunnen zijn. Iets waar ik enorm dankbaar voor ben, op die manier is hij toch nog een beetje bij me. Dus jij en ik weten allebei dat ze in de zevende hemel zou zijn al zou je haar hier op de boerderij laten helpen en voor het veulentje laten zorgen.'

'Ik mis hem ook Cloë, ik zou zo graag willen dat ze een lichaam konden vinden, dan konden we tenminste afscheid nemen.'

'Bella vroeg net hoe Jasper er uit zag. Hoe kan ik haar ooit vertellen dat haar vader waarschijnlijk nooit meer terug komt. Dat iedereen denkt dat hij dood is?'

'Vertel haar de waarheid, ze is een slimme meid. Ik heb hier nog wel ergens een foto liggen van Jasper in zijn uniform, laat die maar aan haar zien, dan kan ze het misschien beter plaatsen. Als ze wilt mag ze de foto houden, ik heb hier genoeg foto's van hem.'

'Dank je Marvin, dat helpt enorm.' Opa gaf mama en knuffel en kwam toen naar mij toegelopen.

'Hey kleine meid, hoe zou jij het vinden om voor dit veulentje te zorgen en mij op de boerderij te helpen als je uit school komt?'

'Mag dat echt!?' vroeg ik verbaasd?'

'Jij mag altijd helpen, maar je moet wel beloven goed je best te doen op school, want je moet wel een slimme meid worden,' zei opa lachend.

'Dat beloof ik opa,' zei ik terwijl ik mijn armen om zijn nek gooide.

'Volgens mij wacht je moeder op je, lieverd. Morgen mag je komen helpen,' zei opa. Hij gaf me een kus op mijn wang en droeg mij naar mama toe.

'Kom lieverd we gaan naar huis, dan kunnen we eten en kan je naar bed toe.' Mama pakte mij uit opa's armen en droeg mij van her erf af. Wij woonden in het huis naast opa. Het was een groot wit plattelandshuis met veel ramen. Mama liep gelijk door naar de keuken en zette mij op een stoel neer. Ze pakte wat uit haar broekzak.