İLK GÖRÜŞTE NEFRET

2.bölüm : yok artık

Bilin bakalım kim geldi. Üstüme çıkan o çocuk. O anki duyguyla donup kalmıştım.

"Yok artık sen"diye bildim.

Herkez bana baktı. O çocukda dahil

"Sen, ayağın iyimi bari"dedi tam böyle üstüne atlıcaksın saçını başını dağıtcaksın karizmayı çizeceksin.

"Sanane be benim ayağımdan. İyiyim ayrıca senin ne işin var bu sınıfta."dedim hoca bana baktı sonra o çocuğa baktı ve

"Kendini tanıt evladım"dedi o çocuk kendini tanıtmaya başladı.

"Adım Nara bu sınıftayım"dedi hayattan bezmiş gibi tamam yakışıklıydı biraz tipi vardı tamam biraz değil baya tipi vardı haklısınız. Aman öf neyse nefret ediyorum o p*ç'ten gebersin emi. Ya ben ne diyorum ya ne gebermesi gebermesin aman çok zırvaladım.Sonra hoca o Nara'mıdır nedir ona bakıp

"boş buduğun yere otur"dedi.

Lanet olsun kos koca sınıfta tek boş yer benim yanımmı yok artık ya. Nara bana bakıp

"Ben bunun yanına oturmam hocam başka boş yer yokmu ?"dedi

"Bende sana çok meraklıyım sanki"dedim.

"Aman çok zırvaladınız Nara hadi geç Sara'nın yanına derse başlıcam"dedi Nara yanıma oturdu ona dönüp

"Bir daha üstüme çıkmasın inşallah"dedim bana bakıp çapkınca sırıttı

"Belli olmaz belki yatakla seni arama al.."sözünü bitirmeden cimcikledim sımsıkı tuttum nerdeyse eti kopçaktı sessizce inledi

"Aaaaaaa... napıyorsun ya malmısın sen"dedi

"Aa. Sensin mal"dedim. Tam anlamıyla bir gıcıktı nefret ediyordum ondan bide geldi hoca yanıma oturttu. Off gıcık oldum. Neyse sonunda zil çaldı okul bitmişti hafta sonuna gelmiştik çantamı aldım ve okuldan çıktım okulun karşısında birde ne göreyim babam arabaya oturmuş beni bekliyo zaten sinirlerim bozuk birde seninle uraşamam baba diyip onu görmemezlikten geldim ama malesefki o beni görmüştü. Beni gördüğünü anlayınca koşar adımlarla yürümeye başladım. Ama nafile. Arabasıyla önümü kesmişti arabadan inip bana baktı ve

"Benden niye kaçıyorsun"dedi

"Senden kaçmıyorum sadece seni görmek istemiyorum"dedim

"Seninle konuşmam gerek"dedi

"Hayır,istemiyorum seninle konuşmak niye anlamıyorsun"dedim ve koşarak uzaklaştım neyseki eve varmıştım.kapıyı emine abla açtı. Emine abla bizim aşçımızdı eve girdim.Emine ablaya annem nerede diye sordum Emine abla ağlıyordu cevap vermedi emine ablaya yine sordum bu sefer biraz bağırmıştı emine anla anneni hastaneye kaldırdılar der demez evden fırladım. Anneme çok düşkündüm. Emine ablaya hastanenin adını sormayı unutmuştum hangi hastane olduğunu bilmiyordum en yakın hastaneye gittim sordum CEYDA YILDIRIM bu hastanedemi diye kayıtlara baktılar evet bu hastane 305 numaralı oda dedi. Koşarak 305 numaralı odayı içeri daldım. Annem baygın bir şekilde yatıyordu. Hemşireler başında bişeyler yapıyorlardı.

"Anne"dediğimde hemşireler anca farketmişti benim odada olduğumu. İçlerinden bi hemşire

"Lütfen dışarı çıkarmısınız"dedi diğer hemşireler beni dışarı çıkardılar. Annemin durumunu çok merak ediyordum. Bi hemşire çıktı odadan ayağıya kalktım.

"Annemin durumu ne ?, ne olmuş ?, ya bir şey söylesenize ne susuyorsunuz ?"dedim bağırarak hemşire bana bakıp

"Lütfen sakin olun"dedi bu durumda nasıl sakin olabilirdimki.

"Tamam sakini anlatın ne olmuş"dedim

"Annenizin kalbinde kitle var"dediğinde akar sular durdu birden hayatım gözümün önünden film şeridi gibi geçti etraf kararmıştı uyandığıda hemşireler bana iğne yapıyorlardı.

"Ne oldu bana"dedim

"Sakin olun sadece bayıldınız"dedi sanki bayılmak iyi bir şeymiş gibi sonra annemi sodum

"Annem uyandımı, durumu nasıl"dedim.

"Durumu iyi ama heyecandan stresten uzak dursun"dedi.

"Tamam"dedi.

"Çıka bilirsiniz"dedi

"Tamam"dedim yine sonra hastaneden çıktık işte eve geldik biraz yatıp dinlendik hafta sonuydu yaşasın okul yoktu bugün güzel bir hahvaktı yapıp evden çıktım. Sahile geldim. Biraz yürüdüm ve ne göreyim

"Yok artık"dedim

Ve 2.bölümde bitti iyi okumalar