İLK GÖRÜŞTE NEFRET

34.bölüm : mezar

Merhaba arkadaşlar. Yazmayalı nasılsınız?

Ben bu aralar pek bölüm yayınlayamayacağım. Teogum var bildiğiniz üzere. Hani şu 8'lerin lanet okuduğu sınav. :( hafta sonları bile okula giden benim dramım.

Boş olduğum sürece yazmaya çalışacağım. Neyse işte öyle. Özlemişim. İlk hikayemin 2.sezonunu yazmak...

Neyse çok konuştum. İyi okumalar!!
Bol sövmeli bol bedduvalı bol üzüleceğiniz bir bölüm olcak.

İnşallah beğenirsiniz!!

---

5YIL SONRA / SARA YILDIRIM

Yıllar sonra büyüdüğüm şehre ayak basmak bir süre yutkunmamı engelledi. Öküz oturdu sanki buğazıma.

Zar zor adım attırdım ayaklarıma. Sonra devamı geldi zaten.

Acaba şimdi napıyorlardı?

Bu soru beynimi yiyip bitiriyordu. Ve... canımı acıtıyordu...

Beni tekrar hayatlarına alçaklar mı acaba?

5 yıldır tek bir kez bile onları aramamış ve bulunduğum yeri söylememiştim.

Çok merak etmişlermiydi beni?

Abim... ona hala kızgındım. Hemde çok. Babam? Onun bi bok yaptığını sanmıyorum. Annem? En çok onu özlemiştim.

Mezarına gitmek istemiştim ama yüzüm yoktu işte. Serenay benim yüzümden annemi öldürmüştü. Benim suçumdu.

Belki bu yalnızlık iyi gelir diye gitmiştim. Ama yalnızlık çok kötü bir duyguymuş be...

Canım yandı...

Ağladım...

Yıktım etrafı...

Bi çok kez hastanelik oldum Dubai'de

Ama bunları düşünmenin hiç sırası değil.

Beni havaalanının önünde bekleyen taksiye bindim. Şöför ise bavulumu bagaja koyup şöför koltuğuna oturdu.
Nereye gidiceğimi sordu. Adresi söyledim.

45 dakika yolculuğun ardından taksiye parasını ödeyip taksiden indim. Yaşadığım ev tam karşımda duruyordu.

Ama...

Değişiklikler vardı sanki...

Daha bi renkli olmuştu, köpek bile vardı bahçesinde. Gözüme ilk çarpan yerde oturup bebekleriyle oynayan küçük kız oldu.

Nereden çıkmıştı ki bunlar böyle?

Demir kapıdan içeri adım attım. Çıkan ses köpeğin hoşuna gitmemiş olcak ki havlamaya başladı. Bunun üzerine küçük kız korkak bakışlarını bana çevirdi.

Ayağı kalkıp bir adım geriye gitti sonra.

"Sen kimsin?" Dedi korku dolu sesle.

Niye bu kadar korkmuştu ki sanki?

"Şey... ben... sen, burada ne yapıyorsun?" Biraz kekeleyerek de olsa sonunda sormak istediğim soruyu sormuştum.

Küçük kız bunun üzerine "ben ve ailem burda yaşıyoruz artık." Diye cevap verdiğinde nutkum tutuldu.

Nasıl ya?

Annemin hatıralarıyla dolu ve geçmişimizin yaşandığı bu evi şimdi nasıl başka bir ailenin oluyordu?

Abim nasıl yapmıştı böyle bişeyi?

Siktir!

Sanırım yine canım acıyor.

Gözlerimin yandığını hissettim. O sırada evin dış kapısında Yasemin cadalozu belirdi. Dolan gözlerim şaşkınlıkla açıldı.

Beni görmedi ilk. Sonra küçük yaklaşık 4 yaşlarında olan kıza "kızım?" Diye seslendi. Sonra küçük kızın nereye baktığını merak edip gözleri bende durdu.

Bariz bir şaşkınlık vardı gözlerinde. Biraz da sinir.

Sanki küçük kıza bişey yapıcakmışım gibi hemen onu içeri soktu. Ve bana yaklaşarak tam karşımda dikildi.

"Sen niye geri döndün?! Ha!? Cevap versene?!" Diyerek omuzlarımdan ittirdi. Bu hareketiyle afalladım ve bir iki adım geti gitmek zorunda kaldım.

Ama o hayla konuşuyordu. Ben ağızımı bile açamazken...

"Yetmedimi çektirdiğin acı ha?! Mutlu musun? Senin yüzünden biricik kocam felç geçirdi! Mutlu musun? Senin yüzünden abin öldü!! Mutlu musun ha?! Niye geri geldin? Tekrar hayatımıza etmek için mi?!!!"

Abin öldü...

Abin öldü...

Öldü...

SENİN YÜZÜNDEN!!!

***

"Özür dilerim..."

"Ne diyeceğimi, ne yapacağımı inan bilmiyorum... benim yüzümden... kahretsin! Herkezi öldürüyorum ben! Lanet olsun, lanet olsun, lanet olsun... ne gerizekalı bir insanım ben ya! Ne iğrenç bir insanım! İlk annemi öldürdüm sonra seni.. üzgünüm abi... çok üzgünüm. bi işe yaramayacak biliyorum ama ben... çok... özür dilerim... sana yaptıklarımdan. Yaşattıklarımdan... beni affetmiceksin dimi? Tabii ki affetmezsin.. kim olsa affetmez beni. Ben bile kendimi affetmezdim. Suçlamıyorum seni ama benimde bi suçum yok be abi... sadece herşeyden uzakta olmak istemiştim. O gün 5 yıl önce beni klinike yatırdıkları gün, hani beni göz göre göre oraya gönderdiğin gün... sana o gün küsmüştüm. Kızgındım sana. Hemde çok. Hala kızgınım.. ama küs değilim. Seni affediyorum... belki beni orya göndermeseydin bunlar olmayacaktı... yine bencillik yapıyorum. Yine bütün suçları başkasında arıyorum. Bu hiç değişmicek hep boktan bir kardeş olucam senin başına. Annemin başına Hayırsız evlat. Diğerlerine karşı; bencil, kötü... sen beni her halimle severdin mesela. Bi ara sey olmuştu. 5 yaşındaydım sanırım. çamura düşmüştüm. Dizim yaralandı diye başını şişirmiştim. Ama sen her şeye rağmen çamurlu olmama rağmen bana sarılmış ve 'seni seviyorum başımın belası' demiştin. Hiç unutmuyorum o günü. Çünkü o yaşamımız boyunca tek ve en güzel anımızdı. Sen bana sarılmış ben sana sarılmış ikimizde sevdiğimizi söylüyoruz. Ondan sonra sen bana hiç öyle sarılmadın. Ben cesaret edemedim... şimdi bu mezara sarılsam sana sarılmış gibi olurmuyum abi? Çünkü gerçekten çok ihtiyacım var..."

Yaşların durmadığı gözlerimle mezar taşına baktım. Ondan bi cevap bekledim ama vermedi.

Umursamadım.

Mezara kollarımı açıp ayaklarım dışarıda kalacağı bir şekilde ağırlığımı vermeden mezara sarıldım. Hemen yanında Annemin mezarı vardı.

Birkaç gün sonra ise abimin yanında benim mezarım olacaktı...

---

Bölümü nasıl buldunuz??

2.sezon başlamıştır!!!

Herkeze iyi günler!!!