Twins {5sos Fanfictie} √

H.14

P.o.v Sabine
"Gast hadden we niet een brocode" ik kijk op. Daar staat Mikey, wtf doet die gast hier. "Dan breek ik hem! Gast heb je je zusje en luke gister niet in het park gezien, knuffelend ik wed dat hun ook een realatie krijgen" "We hadden met z'n alle beloofd dat niemand iemand z'n zusje zou daten, en ook niet de liefde van een beste vriend van je." Zegt Michael boos. Oke, wat in unicorns naam gebeurd hier. Ik was al super erg tussen hun aan het twijfelen, maar nu! Ik wil Calum niet teleur stellen en ook geen vriendschappen breken. Straks krijg ik weer de schuld van alle 'gebroken harten en vriendschappen'... "Ik heb schijt aan de regels, vriendschap is niet zo veel waard als liefde, en daarbij heeft Sabine al gezegd dat ze me leuk vind." Zegt Ashton, nooit geweten dat hij zo goed discussies kon voeren. Maar nu heb ik nog meer problemen, en dat met de tweelingbroer van mijn vriendin. Waar ben ik ook alweer goed voor? Blijkbaar alleen voor ruzie en gebroken bromance... Ugh, ik haat mezelf! Ik zet het op het rennen, waarvoor? Problemen. Waarheen? Geen idee...

Ik ren zoals ik nog nooit heb gerent, mijn hoofd ontploft van woede. Niet woede op Ashton of Michael, nee ik ben boos op mezelf. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Hoe heb ik me toch alweer tussen een hechte vriendschap gedrukt. Ik ben nergens goed voor, en ik ben al helemaal geen regenboog unicorn met een 'gouden' hart. Nee ik ben een lelijke ezel zonder hart... Ik haat mezelf, ik haat mijn leven, ik haat de zon, ik haat mezelf, ik haat alles. Ergens diep in me waarschuwt een stem me. Het zegt:'stop, je bent mooi. Val niet terug in je depressie'. Ja, depressie. Ik was vroeger een depressieve kip, ik had geen vrienden. Ik was dik en lelijk. Ik bedoel ben. Hoe kunnen jongens mij leuk vinden? Ze doen vast alsof... Ik ren richting de winkel, ik ga opzoek naar iets scherps. Ik ben aan het terugvallen....

Daar lag het, recht voor mijn neus. Een prachtig mesje, het lijkt wel alsof hij me roept, 'ja, Sabine... Kies mij, geef jezelf straf! Maak er een eind aan...'. Jup, klinkt psychisch he. Maar dat is gewoon hoe ik het voel... Dat is gewoon de straf die ik nodig heb, de snee om te spreken, het bloed voor de woorden... Huilen is verboden waar iedereen bij is... Ik loop naar de kassa met het mesje in mijn hand. Achter de kassa staat een oude man, hij kijkt bedroefd. "Meneer, is alles oke?" Vraag ik. "Ja meisje, is dit alles wat je nodig hebt?" Vraagt hij. "Kijk me in de ogen meneer. Ik zie dat er wat is, praten lucht op!" Hoor wie het zegt. Snijden helpt meer, maar daar kom je nooit meer vanaf. Hij wenkt me naar de koffie kamer en hij gaat zitten. "Meisje, mijn vrouw is overleden." "Wat erg voor u, het spijt me." "Ze is niet zomaar weggegaan, ze koos ervoor... Ze praatte niet over haar problemen... Ze sneed." Baf, klap in mijn gezicht. Ik heb ook gesneden, ik ben afgekickt, het was moeilijk en ik val zo weer terug. Deze man heeft daar pijn aan. "Ze heeft nu rust meneer." Hij kijkt me aan met droevige ogen. "Stop met die neppe lach, praat over je problemen..." Zegt hij tegen mij. Hij staat op en loopt naar de deur. "Ga, kies je voor het mes, of voor de vrijheid. Liefde komt nog wel, geloof me, echte liefde of vriendschap overwint." En weg is de man. Dat was pittig eng...