Twins {5sos Fanfictie} √

H.16

P.O.V. Sabine
Ik ren de gus in, Ashton en Michael negeer ik compleet. Ik voel hun ogen op mijn rug branden, volgens mij is het er niet gezelliger op geworden toen ik er niet was. "Cal, kan ik met je praten?" Vraag ik. Hij knikt en kijkt me aan. "Alleen graag." Zeg ik om duidelijker te zijn, ik loop naar de game ruimte. "Cal, ik wist het niet, die brocode... Ik ben maar een vrouw en heb ook maar onduidelijke gevoelens. Soms moet je blij zijn de je een jongen bent man. Sterker nog ik weet niet eens wat dat is, een 'brocode'. En daarbij, hoe kan een meisjes vorm van de gekke, vrolijke maar echt super lieve Calum nou kiezen tussen Michael of Ashton? Waarom is het zo moeilijk?! En waarom wisten jullie niks van Esmee en Luke af? Zelfs een blinde kip ziet dat.." Zeg ik in een hap adem, ik barst in tranen uit. Geen idee waar dat vandaan komt, alle emoties en gebeurtenissen. Ik kijk Calum bang aan, hij kijkt niet boos, wat ik wel verwacht had. Hij kijk bezorgd en verbaasd. "Sorry, waar gaat het over?" Vraagt hij.

Oke, het hele verhaal maar uitleggen dan... Echt het hele verhaal. "Oke, euhm, ik vertel je het hele verhaal... Maar het is moeilijk voor me dus niet boos worden ofzo..." Zeg ik terwijl ik snikkend naar Calum kijk, hij knikt begrijpelijk. "Oke, nou het zit zo. Toen ik 10 was, 9 jaar geleden dus, overleed mijn vader. Mijn moeder zei dat het een ongeluk was, en alles wat ik had gezien een slechte waas was. Maar ik had alles gezien, ik weet dat het geen waas was... Mijn vader werd vermoord, alleen omdat hij voor me opkwam... Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoelt, mijn moeder..." Ik slik en veeg een paar tranen weg. Calum legt zijn hand om mijn schouder, ik haal adem en ga verder. "Mijn moeder vermoorde mijn vader... Ze zei dat het een ongeluk was maar ik wist beter. Omdat ik geen hulp kreeg door het verhaal van mijn moeder zat het allemaal in mij... De pijn van mijn vader, een woedende moeder. Ik kon het niet meer aan... Toen ik 13 was, drie jaar na de trauma gebeurtenis, ging ik naar klas 1. Ik dacht een nieuw begin..." Ik haal mijn neus op en kijk een beetje wazig voor mij uit, ik neem even een pauze. Maar ik ga snel weer verder. "Het werd alleen maar erger, op school werd ik gepest, in elkaar geslagen en uitgescholden. Ik was dik, lelijk, abnormaal en vriendeloos. Omdat ik thuis net zo hard 'gepest' werd door mijn moeder begon ik er zelf in te geloven. Ik begon mezelf te haten, ik walgde van mezelf... Toen er eindelijk een meisje bij mij op school kwam waarmee ik bevriend werd dacht ik dat het stopte..." Ik snuit mijn neus ik een verfrommeld papiertje dat nat is van tranen. "Na drie jaar, toen ik 16 was, kreeg ze een vriendje. Ik was niet jaloers, maar dat dacht zij wel. Haar vriendje probeerde mij te kussen en aan te raken... Ik wou het niet en sloeg hem, recht in zijn gezicht... Ik ben zo snel als ik kon naar haar toe gegaan en heb het haar verteld. Ze geloofde me niet en schold me uit, sinds dien ging het pesten weer door en geloofde ik weer in ze. Ik was dik en lelijk. Ik begon mezelf uit te hongeren en als 'straf' voor te zijn wie ik ben begon ik mezelf te snijden... Ik ben weer clean, al twee maanden. De enige die hiervan weet is Esmee... Ze hielp me door mijn moeilijke tijd. Ze had zelf ook problemen, ze had anorexia. Maar ze moet wel in de gaten gehouden worden... Voor het verhaal van Ashton en Mikey, vraag maar aan hun." Zeg ik en ik kijk Calum aan. Ooit Calum zien huilen, nou ik niet, eerste keer in mijn leven. Hij geeft me een knuffel en kijkt me aan. "Je bent het mooiste zus, samen met Mali, die ik heb. Wees trots op jezelf!" Ik glimlach...

Als na een tijdje Luke roept dat we gaan eten. ruik ik bloemkool met Kaas saus, Mm lekker.  'Eeum Cal, waar is esmee' vraag ik, denk maar niet dat ik het aan Mickey ga vragen hij kan de pot op.
'Ziek op bed' mompelt hij. Ik sta op en loop naar de slaapcabine. Als ik in de cabine kijk licht Esmee dar met luke zijn knuffel pinguin. Langzaam opend ze haar ogen en ik krijg een klap voor me kop. 'Ik sliep net sukkel' mompelt ze. 'Schuif op' ze knikt en ik kom naast haar zitten. 'We gaan zo eten, dan weet je het. Maar wat heb je gegeten doordat je ziek werd.' 'Ik heb geen idee. Ik denk de ei' 'dan moet ik dat dus niet eten' ze knikt, 'kom' zeg ik en trek haar aan haar arm het bed uit. 'Auh' mompelt Es nog, en dan lopen we naar het avondeten...