ALIVE 3－Until You're Mine

Chapter 15

*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Sia - Breath Me*

__________________________________

Ένας διαπεραστικός έντονος ήχος ακούστηκε στον χώρο. «Τι είναι..» τα βλέφαρα της Eva πετάρισαν πριν τα ανοίξει εντελώς. Αμέσως κοίταξε δίπλα της και είδε τον Harry να έχει μόλις σηκωθεί στην άκρη του κρεβατιού από την δεξιά πλευρά του, έχοντας την πλάτη του στραμμένη προς εκείνη.

«Ha-Harry..» είπε τραχιά, εξαιτίας της βραχνής πρωινής της φωνής. Της φαινόταν ψέμα πως ήταν πράγματι μαζί του. «Ω, συγγνώμη που σε ξύπνησα..» γύρισε αμέσως το κεφάλι του εκείνος και την κοίταξε πάνω από τον ώμο του. Τα μακριά μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, οι πολλαπλές τριχούλες στο πιγούνι και στο μουστάκι του φαινόντουσαν πιο καθαρά τώρα στο φως του ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο ενώ τα μάτια του ήταν πρισμένα από τον ύπνο.

Η Eva χαμογέλασε στην όψη του, της φαινόταν το ίδιο χαριτωμένα νέος καθώς ήταν αγουροξυπνημένος, ακόμη και τώρα στα τριάντα επτά του. «Δεν πειράζει..» του είπε τελικά μετακινώντας το κεφάλι της στο δικό του μαξιλάρι. Η μυρωδιά του είχε διαπεράσει το ύφασμα.

Εκείνος έστρεψε λίγο το σώμα του προς εκείνη και την κοίταξε, «Είχα ξυπνήσει πριν αρκετή ώρα, απλά ξέχασα να κλείσω το ξυπνητήρι..κοιμήσου εσύ..» την χάιδεψε τα μαλλιά και εκείνη του χαμογέλασε ξανά. «Γιατί ξύπνησες πιο νωρίς;» τον ρώτησε χαμηλόφωνα. «Δεν ξέρω, ίσως χόρτασα ύπνο..ίσως..δεν ξέρω..ίσως απλά ήθελα να σε δω να κοιμάσαι δίπλα μου, να βεβαιωθώ πως είναι αλήθεια και όχι όνειρο για μια ακόμη φορά.» της είπε αργά, με σοβαρό ύφος.

Εκείνη απλά βούρκωσε και έπειτα έκλεισε τα μάτια της. Κράτησε με την αριστερή παλάμη της την δικιά του μεγάλη στο πρόσωπο της και αναστέναξε. «Μου είχες λείψει αβάσταχτα πολύ. Ο πόνος της έλλειψης σου από τη ζωή μου, είχε γίνει πλέον μια συνήθεια. Δεν με ένοιαζε να πονάω για τα λάθη μου μετά από ένα σημείο αφού σε είχα χάσει.» μουρμούρισε εξακολουθώντας να έχει κλειστά τα βλέφαρά της.

«Δεν έπρεπε να μου κρύψεις ότι είχες κάνει και άλλες δολοφονίες Eva, νόμιζα όλα τα χρόνια γαμώτο ότι μπήκες φυλακή για χάρη μου επειδή σκότωσες εκείνους τους ανθρώπους την ημέρα που έγιναν όλα για να με σώσεις! Αλλά όχι, γι'αυτό αθωώθηκες επειδή το έκανες από ανάγκη... Μιλάγαμε κάθε μήνα δύο φορές στο τηλέφωνο για δώδεκα ολόκληρα χρόνια και δεν μου είπες ποτέ την αλήθεια!» άρχισε να λέει δυνατά ο Harry έχοντας πια σηκώσει το σώμα του από το κρεβάτι. Η Eva τον κοίταζε έντρομη, δεν της άρεσε να τον βλέπει έτσι.

«Ποτέ δεν μου είπες την γαμημένη αλήθεια! Γιατί;! ΤΙ πάει στραβά με εσένα και την αλήθεια ρε Eva;!» άρχισε να της φωνάζει πιο έντονα τώρα. Εκείνη έφερε τα πόδια της στο στήθος της και έμεινε να τον κοιτάει με ορθάνοιχτα μάτια σιωπηλή. Ποτέ δεν συμπεριφερόταν έτσι ο Harry πριν, πριν από τα ψέματα της, πριν από την αλήθεια, πριν από εκείνη. Τον είχε αλλάξει, τον είχε καταστρέψει και ήξερε πως ήταν για ολοκληρωτικό κακό. Ήξερε πως ήταν δική της ευθύνη όλο αυτό που αντίκριζε τώρα μπροστά της.

«Θέλεις να φύγω;» ήταν το μόνο που κατάφερε να του πει.

«Ω Θέε μου! Γαμώτο!» τράβηξε τις ρίζες των μαλλιών του γρυλίζοντας. «Είπα κάτι τέτοιο;! Είπα;! Γιατί πάντα θες να φεύγεις από την αλήθεια;! Γιατί;!» φώναξε δυνατότερα κάνοντας τις φλέβες στο λαιμό του να πεταχτούν. «Δεν-εμ-τότε γιατί μου τα λες όλα αυτά; Γιατί κάνεις αυτήν την έκρηξη τώρα;» τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή.

«Γιατί ξέρω πως ποτέ δεν θα την έκανες εσύ! Δεν θα ξεπεράσεις ποτέ τον πόνο των πραγμάτων που αποφεύγεις! Ποτέ! Θέλω τα τελειώσουν όλα με ακούς;! Να ζήσεις ευτυχισμένη με την Derma! Να μην αφήσεις τίποτε πάλι πίσω να εμφανιστεί! Τίποτε! » συνέχισε να της φωνάζει.

«Ευτυχισμένη μόνο με την Derma;» τον ρώτησε αργά αφήνοντας ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό της. Ο Harry έμεινε να την κοιτάει κατακόκκινος, σιωπηλός, με το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει από τις φωνές που της είχε βάλει πριν λίγα δευτερόλεπτα. «Γάμα το!» πέταξε και έφυγε αμέσως προς το μπάνιο.