ALIVE 3－Until You're Mine

Chapter 25

*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

The Νeighborhood - Wires*

__________________________________

Φτάνοντας έξω από το κτήριο όπου γινόταν η δεξίωση, τα αυτοκίνητα ήταν πολλά και ο κόσμος ήταν  το ίδιο αρκετός. «Που είναι ο Steve;» ρώτησε με άγχος ο Harry σφίγγοντας τα χέρια του γύρω από το τιμόνι. «Είναι ήδη μέσα από ότι νομίζω.» του απάντησε ο Will.

«Ήδη μέσα; Μα πως; Πως μπήκε; Εμείς πως θα μπούμε;» τον ρώτησε γρήγορα ο Harry. «Έι, μία μία οι ερωτήσεις φίλε, δεν ξέρω πως μπήκε αλλά λογικά κάποιον έξυπνο τρόπο θα βρήκε, μπορεί να είναι μαλάκας μα είναι έξυπνος. Όσο για το πώς θα μπούμε εμείς, έχω ελέγξει τα σχέδια του κτηρίου και από ότι νομίζω υπάρχουν πίσω μαγειριά. Από εκεί.» του απάντησε.

«Πήγαινε από εδώ..» έτεινε το δείκτη του μπροστά για να του δείξει και ο Harry προχώρησε, το αυτοκίνητο του έσβησε ξαφνικά και έβρισε μέσα από τα δόντια του. «Ηρέμησε αγάπη μου..» το χέρι της Eva άγγιξε γόνατό του, σφίγγοντας τον ελαφρά εκεί.

«Είναι η τρίτη φορά που σου σβήνει απόψε, ηρέμισε. Όλα θα κυλήσουν ομαλά.» του ψιθύρισε σιγανά για να τον ενθαρρύνει. «Δεν είναι αυτό.» έβαλε πάλι μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου εκείνος. «Φταίει απλώς αυτό το αυτοκίνητο, δεν το έχω συνηθίσει και δυσκολεύομαι.» εξήγησε καθώς συνέχισε να οδηγάει αργά στην ευθεία μπροστά τους εξαιτίας του κόσμου.

«Συγγνώμη για το αυτοκίνητό μου.» απολογήθηκε κοροϊδευτικά από τα πίσω καθίσματα ο Will. «Ευτυχώς που έχω βάλει ψεύτικες πινακίδες επίσης!» πρόσθεσε και ο Harry απλώς στροβίλισε τα μάτια του στα λόγια του δίχως να πει κάτι. «Μετά την ψηλή κώλωνα στρίψε δεξιά..» πρόσθεσε ο Will και εκείνος έκανε ότι του είπε.

Βρισκόντουσαν τώρα στο πίσω μέρος του κτηρίου. Σε ένα σκοτεινό μικρό στενό, γεμάτο κάδους και λασπόνερα. «Σας αφήνω εδώ, κατεβείτε, σε πέντε λεπτά θα είμαι πίσω. Πάω να εξαφανίσω το αυτοκίνητο λίγα τετράγωνα παρακάτω. Άμα δείτε καμία περίεργη κίνηση, καλέστε εμένα ή τον Steve ή αλλιώς πράξτε αναλόγως.» τους συμβούλεψε και άνοιξε την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου για να βγει.

 «Τι εννοείς 'πράξτε αναλόγως';» τον ρώτησε ο Harry ξεκουμπώνοντας τη ζώνη ασφαλείας  μόλις του άνοιξε την πόρτα του οδηγού ο Will . «Πράξτε όπως σας έμαθα.» τον χτύπησε ελαφρά στη πλάτη καθώς βγήκε από το αυτοκίνητο και ανέβηκε εκείνος μέσα στη θέση οδηγού του τζιπ. Έβαλε μπρος και έφυγε αμέσως.

 Η Eva κοίταξε τον Harry από την άλλη απέναντι πλευρά και του χαμογέλασε αδύναμα. «Όλα θα πάνε καλά μωρό μου..» περπάτησε γρήγορα μπροστά της και παίρνοντας το πρόσωπο της στις χούφτες του την φίλησε ρουφηχτά στα χείλη. «Σε αγαπώ, σε αγαπώ και ότι κι αν γίνει απόψε ακόμη θα σε αγαπώ, πάντα θα σε αγαπώ.» της είπε γρήγορα.

 «Μη χάνεις την φιλοδοξία σου Harry, εσύ έλεγες πως όλα θα πάνε καλά. Θα πάνε. Σε αγαπώ πολύ και εγώ.» του ψιθύρισε πάνω στα χείλη και εκείνος αναστέναξε αγχωμένος κοιτώντας γύρω του.

«Eva εγώ..» πήρε μια βαθιά ανάσα μα αμέσως του κόπηκε. «Τι τρέχει Harry;» τον κοίταξε αγχωμένα η Eva. «Τι έχεις;» φυλάκισε το μάγουλο του στη παλάμη της χαϊδεύοντας τον τρυφερά εκεί.

 «Πρέπει να σου πω κάτι τώρα, ξέρω πως..» η ανάσα του κόπηκε ξανά και το στέρνο του άρχισε να συσπάται έντονα, ανεβοκατέβαινε γρήγορα και τα χέρια του έτρεμαν. «Με φοβίζεις Harry..» έπιασε τώρα και με τα δύο χέρια της το πρόσωπο του.

«Δεν μου μένει πολύς-...Η καρδιά-..» πήγε να πει μα το απότομα άνοιγμα της σιδερένιας παλιάς πίσω πόρτας του κτηρίου τους διέκοψε. Η Eva έβγαλε μια πνιχτή στριγκλιά και τον τράβηξε πίσω από έναν μεγάλο κάδο. Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και αμέσως ηρέμισε, ανεξαρτήτως της απαίσιας μυρωδιάς που επικρατούσε εκεί πίσω.

«Ποιος είναι αυτός;» ρώτησε εκείνος σιγανά. «Που να ξέρω εγώ..» του απάντησε ψιθυριστά η Eva. Ο άντρας που βγήκε φορούσε λευκή ποδιά και λευκό καπέλο μαγειρικής κρατώντας από μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών στα χέρια. Μιλούσε στο τηλέφωνο σε μια άλλη ξένη γλώσσα. Ίσως κινέζικα. Ήταν σχισομάτης και εύσωμος άντρας.

«Έλα..» τράβηξε τον Harry από το χέρι η Eva. «Τι κάνεις;!» γούρλωσε τα μάτια εκείνος καθώς τον οδήγησε  πίσω από τον κάδο αργά προς την πόρτα προσπαθώντας να μη τους δει ο άντρας. «Είναι η μόνη μας ευκαιρία.»  του αποκρίθηκε καθώς περπάτησε πρώτη και τον τράβηξε να ανέβει το σκαλί και να μπει μέσα μαζί της.

Μόλις μπήκαν μέσα έντονη βαβούρα τους καλωσόρισε και μια μεγάλη σειρά από πιάτα, σκεύη, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα και δίσκους βρισκόταν μπροστά τους. «Γρήγορα προχώρα..» έμπλεξε το χέρι της με το δικό του και περπατώντας γρήγορα τον τράβηξε έξω από εκεί. Περνώντας πίσω από τις στοίβες με τα πιάτα προχώρησαν και έφτασαν σε μια ανοιχτή πόρτα.

 Το σώμα της Eva έπεσε πάνω σε ένα άλλο και αμέσως τρόμαξαν. «Ποιοι είστε εσείς;! Τι κάνετε εσείς εδώ;!» μια κοντή αδύνατη γυναίκα με πορτοκαλοκόκκινα μαλλιά τους κοίταξε άγρια. Φορούσε και εκείνη ίδια λευκά ρούχα όπως ο μάγειρας-προφανώς- που είδαν έξω. «Ε-ε-εμείς..» τραύλισε ο Harry. «Χαθήκαμε..» πέταξε η Eva σώζοντας την όλη κατάσταση.

«Χαθήκατε στην κουζίνα;! Γιατί που πηγαίνατε;!» τους ρώτησε απότομα βάζοντας τα χέρια στους γοφούς της. «Στο μπάνιο..» απάντησε η Eva χαμογελώντας της όσο πιο πλατιά μπορούσε. «Και οι δύο;» σήκωσε το φρύδι εκείνη. «Ναι, γιατί ποιο είναι το πρόβλημα;» έκανε μια πιο έντονη αμερικάνικη προφορά καθώς μιλούσε για να μην την καταλάβει, ανεξαρτήτως του γεγονότος πως ήταν Αγγλίδα.

Ο Harry χαμογέλασε ελαφρά κοιτάζοντας τη ζωή του στα μάτια και έπειτα έστρεψε το βλέμμα του πίσω στην άγνωστη μαγείρισσα. «Δεν είναι πρόβλημα, φύγετε από εδώ τώρα όμως, μας ενοχλείτε..Αποβράσματα της κοινωνίας όλα σήμερα εδώ μαζευτήκατε..» τους πέταξε και έφυγε γρήγορα μακριά τους.

Η Eva γέλασε ελαφρά και βγήκαν με τον Harry αμέσως μετά έξω από την κουζίνα. Προχώρησαν σε έναν μεγάλο μακρύ διάδρομο και ακούγοντας τη μουσική κατευθύνθηκαν προς τη πλευρά του διαδρόμου που οδηγούσε σε αυτή. «Πιστεύω πως έπρεπε να περιμένουμε τον Will.» μουρμούρισε εκείνος σφίγγοντας το χέρι του γύρω από το δικό της. «Και εγώ πιστεύω πως πράξαμε σωστά, ήταν η ευκαιρία μας.» γύρισε το κεφάλι της και του μίλησε πάνω από τον ώμο της πριν του δώσει ένα μικρό ενθαρρυντικό χαμόγελο.

Βγήκαν επιτέλους στη μεγάλη σάλα, και το έντονο φως θάμπωσε τα μάτια τους. Κρυστάλλινοι τεράστιοι πολυέλεοι κρέμονταν από το ταβάνι και πολύ κόσμος υπήρχε εκεί. Η σάλα δεν ήταν πολύ μεγάλη αλλά ούτε και πολύ μικρή. Ήταν  κομψή και όμορφη, πράγμα που ερχόταν με μεγάλη ειρωνεία στο μυαλό της Eva, μιας και πίσω από αυτή κρυβόντουσαν κτήνος και διεφθαρμένοι άντρες που την δημιούργησαν με βρώμικα λεφτά.

«Συμπεριφέρσου όπως όλοι γύρω σου.» ψιθύρισε η Eva στον Harry και εκείνος έγνεψε ελαφρά στα λόγια της. Ο κόσμος ήταν πολύς και τους βοηθούσε έτσι να κινηθούν πιο εύκολα στο χώρο.

«Σαμπάνια κύριε;» ένας σερβιτόρος εμφανίστηκε ξαφνικά δίπλα του. «Εμ..» ξεροκατάπιε εκείνος κοιτώντας. «Ναι, ευχαριστώ νεαρέ.» του είπε ευγενικά και πήρε με λεπτότητα ένα κολονάτο ποτήρι από το δίσκο που κρατούσε μπροστά του. Η Eva αρνήθηκε ευγενικά την επόμενη πρόταση του σερβιτόρου σε εκείνη και έπειτα κοίταξε τον Harry με απορία μιας και το ποτό δεν ήταν κάτι καλό για την υγεία του.

«Που είναι ο Steve;» ρώτησε έπειτα εκείνη πιάνοντας τώρα αγκαζέ τον Harry. Συνέχισαν να προχωράνε πιο μέσα στον κόσμο και εκείνος ήπιε λίγο από το ποτό του. Σταμάτησαν τα βήματα τους και κοίταξαν γύρω τους, δεν ήξεραν ποιος ήταν ποιος, δεν έβρισκαν τον Steve και ο Will δεν είχε φτάσει ακόμη. Ένιωθαν και οι δύο λίγο χαμένοι.

«Λίγο ύποπτο δεν είναι που έχει αργήσει ο Will;» αποκρίθηκε ο Harry σιγανά πίνοντας λίγη σαμπάνια από το ποτήρι του. «Εμ, δεν-..» πήγε να πει η Eva μα σταμάτησε. «O Steve είναι στην ευθεία μπροστά μας!»  του ψιθύρισε απότομα και ο Harry πάγωσε.

«Που;!» την ρώτησε πνιχτά. «Γύρνα διακριτικά το κεφάλι σου στα αριστερά λίγο και θα τον δεις στο βάθος, πίσω στον τοίχο.» του απάντησε. Ο Harry αμέσως γύρισε το κεφάλι και η Eva ξεφύσησε ενοχλημένα. «Μου αρέσει που σου είπα διακριτικά.» στροβίλισε τα μάτια της.

Ο Steve έγνεψε αργά στο Harry και στην Eva και εκείνη κούνησε το κεφάλι κάνοντας του νόημα πως όλα είναι εντάξει. Τους έκανε νόημα αυτός να κοιτάξουν έπειτα λίγο πιο μπροστά του. Ένας όχι και τόσο ψηλός άντρας, με σκούρο κουστούμι και άγρια χαρακτηριστικά στο πρόσωπο στεκόταν λίγο πιο μπροστά του, έπινε κρασί και μίλαγε άγρια σε μια σερβιτόρα.

«Ο γιος.» ανοιγόκλεισε το στόμα του λέγοντας τους. «Ώστε αυτός είναι ο γιος του, ο Paul λοιπόν.» μουρμούρισε η Eva. «Χμμ, που;» την ρώτησε ο Harry και εκείνη του έκανε νόημα γρήγορα προς τα που να δει. Ένα σώμα έπεσε πάνω στο Harry και μόλις πήγε να ζητήσει συγγνώμη, αντίκρισε τον Will μπροστά του.

 «Έπρεπε να με περιμένετε.» είπες αμέσως εκείνος καθώς τους γύρισε τη πλάτη και πήρε ένα καναπεδάκι από το μπουφέ. «Ο Paul είναι μπροστά από τον Steve.» τον ενημέρωσε ο Harry. «Ξέρω τη μάπα του μαλάκα. Πάω στην άλλη άκρη της σάλας..» του είπε γρήγορα και χάθηκε από τα μάτια του. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο το περίεργο κακό προαίσθημα που είχε προηγουμένως ο Harry, είχε μόλις επιστρέψει.

Λίγα λεπτά πέρασαν όταν ο Paul ήπιε μονορούφι όλο του το κρασί και αφήνοντας το άδειο πλέον ποτήρι με δύναμη πάνω στο δίσκο της σερβιτόρας που στεκόταν μπροστά του, γύρισε το σώμα του και έφυγε περπατώντας γρήγορα προς την σκάλα. Ο Will τον ακολουθούσε αργά.

 «Πάω πάνω..» μουρμούρισε εκείνος καθώς πήγε να περάσει μπροστά από τον Harry. «Πως μπήκες εδώ μέσα;» τον ρώτησε απότομα σταματώντας τον. «Από την κουζίνα.» του απάντησε γρήγορα , «Ένας άντρας πήγε να με σταματήσει, αλλά του έβγαλα πιστόλι.» εξήγησε και γούρλωσαν τα μάτια αμέσως και η Eva και ο Harry.

 «Τι;!» ρώτησαν πνιχτά. «Βιάσου τότε, σίγουρα θα έχει μιλήσει! Μπλέξαμε ήδη!» του πέταξε η Eva. O Will προχώρησε για να ανέβει τη σκάλα και ο Steve έπειτα περπάτησε προς τη μεριά τους. «Ανέβα εσύ Harry γρήγορα για τσίλιες και ακολουθώ εγώ για προστασία.» του είπε ο Steve. Ο Harry πήγε να παραπονεθεί μα το σφίξιμο από το χέρι της Eva στον ώμο του τον έκανε να σωπάσει.  Έπρεπε να αφήσει όλους τους φόβους του πίσω για αυτήν τη μέρα.

«Εντάξει.» μουρμούρισε και έφυγε γρήγορα από εκεί. «Εσύ Eva, παρέμεινε εδώ κάτω, αν θες κοντά στη σκάλα ακόμη καλύτερα.. για να παρακολουθήσεις ίσως κάποια ύποπτη κίνηση.» της εξήγησε γρήγορα ο Steve και αμέσως μετά έφυγε.

Ο Paul ανέβηκε στο δεύτερο όροφο και μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο έκλεισε τη πόρτα πίσω του δυνατά. Ο Will περπάτησε μέχρι εκεί και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα άνοιξε αμέσως μετά και μπήκε μέσα.

Ο Harry κοίταξε γύρω του τον άδειο χώρο και περπάτησε διστακτικά μέχρι τη πόρτα που μόλις έκλεισε. Έβαλε τα χέρια στις τσέπες του και κοίταξε αγχωμένος γύρω του κρατώντας τσίλιες. Φωνές άρχισαν να ακούγονται μέσα από το δωμάτιο και αγχώθηκε ακόμη πιο πολύ μην τις ακούσει κανείς.

Ο Steve ανέβηκε τη σκάλα και περπάτησε βιαστικά μέχρι το μέρος του. «Τι έγινε; Τι κάνεις εδώ Steve;» τον ρώτησε αμέσως ο Harry και βγάζοντας αμέσως εκείνος το όπλο του, τον χτύπησε με δύναμη στο πρόσωπο.

Ο Harry σωριάστηκε αναίσθητος στο πάτωμα και δύο άντρες βγήκαν την ίδια στιγμή από την πόρτα ενός απέναντι δωματίου. «Sorry φίλε. Συνεργάστηκες με τον αδερφό μου πρώτον και δεύτερον μου έδωσαν περισσότερα λεφτά εκείνοι από ότι εσύ.» τον κλώτσησε αδιάφορα και έκανε νόημα στους άντρες να τον πάρουν από εκεί. 

[#ΝewUpdate: Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο. Ήταν μεγάλο και συγχωρέστε με δεν το έλεγξα δεύτερη φορά, για τυχόν λάθη απλώς σχολιάστε στα σημεία για να τα διορθώσω. Ευχαριστώ για όλα, είστε οι καλύτεροι readers. Η ώρα άλλαξε και σήμερα το ALIVE κλείνει 2 χρόνια από την αρχή του. YAAAY. Μην ξεχνάτε να κάνετε FAVORITE/COMMENT!! #alivers4life]