ALIVE 3－Until You're Mine

Chapter 18

*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Coldplay-The Scientist*

__________________________________

«Είσαι έτοιμη Derma;» ρώτησε ο Harry την κόρη του, διπλώνοντας την κουβερτούλα όπου κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ στην άκρη του καναπέ. «Εμ..ναι..» απάντησε μονότονα εκείνη στερεοποιώντας τον εαυτό της πίσω στο τοίχο λίγα βήματα μακριά του.

«Κοιμήθηκες καλά με τη μαμά σου εχθές;» την ρώτησε και εκείνη έγνεψε ελαφρά θετικά. Η πόρτα του δωματίου χτύπησε και ο Harry έσπευσε να ανοίξει, «Καλημέρα σας κύριε..» του χαμογέλασε ο νεαρός που μπήκε στο δωμάτιο, σέρνοντας το τραπεζάκι με το πρωινό τους. «Καλημέρα νεαρέ..» ξεφύσησε και ο Harry κοιτώντας τα τρόφιμα που είχε πάνω το τραπεζάκι με αηδία, τις τελευταίες ημέρες έτρωγε ελάχιστα ή έως και καθόλου, η όλη κατάσταση του προκαλούσε αναγούλες και δυσφορία.

«Ευχαριστούμε.» πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του πριν δώσει φιλοδώρημα στον νεαρό. Εκείνος του χαμογέλασε ευγενικά και περπατώντας έξω από το δωμάτιο με γρήγορο βήμα, έκλεισε την πόρτα αργά πίσω μου.

«Λοιπόν, κάτσε να φας κάτι αγάπη μου.» κοίταξε κατάματα την κόρη του και εκείνη αμέσως έστρεψε το βλέμμα της αλλού. Από την ώρα που έμαθε την αλήθεια ο πατέρας της, αδυνατούσε να τον κοιτάξει στα μάτια. «Δεν πεινάω..» του ψιθύρισε σιγανά και εκείνος ξεφύσησε δυνατά.

«Λίγο, έστω μία φρυγανιά ή λίγο χυμό. Κάτσε σε παρακαλώ..» περπάτησε μπροστά της. Άγγιξε το πιγούνι της με την παλάμη του και σηκώνοντάς το κεφάλι της, την κοίταξε κατάματα. «Σε παρακαλώ..λίγο, για εμένα.» της είπε παρακλητικά και εκείνη αμέσως βούρκωσε, έσκυψε το κεφάλι και περπάτησε μέχρι το τραπεζάκι για να πάρει κάτι να φάει.

 Ο Harry έμεινε να την κοιτάει για λίγο αναστενάζοντας, μα μόλις άκουσε την πόρτα του μπάνιου να ανοίγει και να ξανά κλείνει περπάτησε με γρήγορο βήμα πίσω στο υπνοδωμάτιο, περνώντας την ανοιχτή δίφυλλη πόρτα αντίκρισε αμέσως  την Eva να στέκεται στην άλλη άκρη του δωματίου, με μια λευκή πετσέτα γύρω της και τα μαλλιά της βρεγμένα να πέφτουν στους ώμους της.

 Ξεροκατάπιε  και έκανε ένα βήμα πίσω, δεν ήθελε να φανεί λες και την παρακολουθούσε ψυχωτικά ή κάτι τέτοιο. Έβηξε ελαφρά και εκείνη αμέσως γύρισε προς το μέρος του ξαφνιασμένη. «Αμ, εγώ-εμ..έκανα ένα ντους, συ-συγγνώμη για την αμφίεση..» του είπε κρατώντας στα χέρια της τώρα μια μπλε μπλούζα που μόλις είχε βγάλει από την βαλίτσα της.

«Όχι, εντάξει, δεν πειράζει. Ει-είσαι όμορφη.» της ξεστόμισε σιγανά και αμέσως μετά μόλις συνειδητοποίησε τις λέξεις που της είπε, έβρισε τον εαυτό του που άφησε τόσο εύκολα το στόμα του υποσυνειδήτου του να μιλήσει και όχι το δικό του.

 «Αμ..» η Eva κοκκίνισε και καθάρισε το λαιμό της σκύβοντας πάλι πάνω από την βαλίτσα της. «Με-με ήθελες κάτι λοι-λοιπόν;» τον ρώτησε κοπιαστικά.

«Εμ, ναι βασικά..ξέρω εγώ ένα νοσοκομείο όπου μπορούμε να την πάμε, έχω εκεί έναν γνωστό γιατρό, οπότε θα μας ήταν πιο εύκολο εάν μας βοηθούσε εκείνος να βρούμε γυναικολόγο.» την ενημέρωσε και εκείνη έγνεψε καταφατικά στα λόγια του.

«Καλώς τότε.» του απάντησε χαμογελώντας ελαφρά. Εκείνος έκανε το ίδιο και έκανε ένα βήμα πίσω. Του ήταν αδύνατο να μπορέσει να φύγει από εκεί μέσα, όλη αυτή η νοσταλγία που είχε για εκείνη τον τράβαγε πίσω κοντά της. Είχε μαγευτεί ακόμη μια φορά, από αυτήν την ιδιαίτερη ομορφιά της, έτσι με την απλή πετσέτα γύρω της και τα μαλλιά της ατημέλητα βρεγμένα στους ώμους της.

 «Θέλεις κάτι άλλο;» τον ρώτησε η Eva και εκείνος αμέσως κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε από το σημείο όπου είχε απορροφηθεί. «Όχι..» της απάντησε τελικά τρίβοντας το μέτωπο του.

«Δηλαδή θα κάτσεις εδώ;» τον ρώτησε και εκείνος αμέσως έσμιξε τα φρύδια του. «Ναι, γιατί όχι;» την ρώτησε μπερδεμένος. «Εμ-βασικά ήθελα να ντυθώ, αλλά θα πάω στο μπάνιο δεν πειράζει.» του εξήγησε  αργά, παίρνοντας τα ρούχα που ήθελε να φορέσει στα χέρια της.

 «Α, δεν το κατάλαβα, θα πάω από εκεί ....φυσικά ναι..δεν θα κάτσω εδώ..φυσικά» της είπε γρήγορα και περπάτησε μέχρι την δίφυλλη ξύλινη πόρτα. «Θα την κλείσω τώρα, να εδώ..τώρα»  της είπε και τράβηξε ατσούμπαλα τα δύο φύλλα της πόρτας για να την κλείσει.

 Είχε κοκκινίσει και η Eva του χαμογέλαγε γλυκά, φαινόταν ανήσυχος όπως τον πρώτο καιρό του ερωτά τους, όταν ακόμη ντρεπόταν γύρω της, όπως και εκείνη.  «Εντάξει.» του χαμογέλασε η Eva.

Κατάφερε και έκλεισε τελικά την  δίφυλλη πόρτα αφήνοντας τη μόνη της στο δωμάτιο για να ντυθεί. «Θα μείνω ακριβώς εδώ μήπως με χρειαστείς κάτι.» τον άκουσε να λέει πίσω από την πόρτα και  εκείνη γέλασε ελαφρά, αν και δεν το επέτρεπε η όλη κατάσταση.