ALIVE 3－Until You're Mine

Chapter 40

*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

The 1975 - Robbers*

__________________________________

Φτάνοντας δύο τετράγωνα πέρα από το σπίτι. Το πρώτο που θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς για την γειτονιά του πατέρα του Conor ήταν πως είναι ερημική , ελάχιστα  παλιά σπίτια, αρκετά κενά χωράφια και  πολλές οικοδομές. «Είσαι σίγουρος;» αναστέναξε η Eva. «Όχι. Μα πρέπει.» γύρισε και την κοίταξε ο Will. «Τα έχεις όλα τα δικά σου;» την ρώτησε αμέσως μετά. «Τα έχω.» αναστέναξε και εκείνη σφίγγοντας τα χέρια της. Δεν ένιωθε άγχος μόνο αυτήν την φορά αλλά και φόβο.

 «Ο Wilmer θα έρθει μαζί μας. Ο Adam θα παραμείνει εδώ.» ο Will άνοιξε τη πόρτα του οδηγού και κατέβηκε από το αυτοκίνητο. «Τι θα πάμε; Τώρα;»  δεν ήταν σίγουρα καθόλου μα καθόλου έτοιμη. «Ναι. Δε μπορούμε να χάσουμε άλλο χρόνο.» της είπε και έκλεισε τη πόρτα πίσω του. Προχώρησε ακριβώς μπροστά στο φορτηγάκι από το οποίο μόλις είχε βγει ο Wilmer. H Eva αφού έβγαλε πρώτα μια βαθιά ανάσα βγήκε και εκείνη έξω.

«Λοιπόν.» περπάτησε προς το μέρος τους. «Θα έρθεις και εσύ μαζί μας.» έδειξε τον Adam που στεκόταν μέσα στο πίσω μέρος από το φορτηγάκι. «Γιατί και εγώ;» απόρησε εκείνος πνιχτά. «Γιατί σε χρειαζόμαστε μέσα. Εσύ θα ακυρώσεις όλα τα στοιχεία του μικροτσίπ.» του είπε επιτακτικά. «Δε-δε..» προσπάθησε να βρει κάτι να πει. «Έχει δίκιο, Adam.» τον κοίταξε ο Will. «Θα σε προστατέψουμε εμείς.» τον διαβεβαίωσε κοιτώντας το ανήσυχο πρόσωπο του.

«Πάμε. Ας μη χάνουμε κι άλλο χρόνο έτσι άσκοπα. Adam και Will εσείς βρείτε τρόπο να μπείτε από πίσω. Εγώ και η Eva θα μπούμε από μπροστά.» ανακοίνωσε ο Wilmer και ο Will έγνεψε αποδεχόμενος τα λόγια του. «Πάμε! Πάμε!» άρχισαν να τρέχουν στο πεζοδρόμιο για να διασχίσουν τα δύο τετράγωνα που τους χώριζε από το σπίτι.

«Έι! Έι!» φώναξε ο Wilmer πίσω τους. «Βεβαιωθείτε πως δεν είναι κανείς απέξω.» προσπάθησε να διατηρήσει τη φωνή του σε χαμηλά επίπεδα. Έτρεξαν οι μπροστά και οι πίσω ακολούθησαν με γρήγορο βήμα. Η Eva κοιτούσε τριγύρω της μη τυχόν εμφανιστεί κανείς. Έφτασαν στο απέναντι πεζοδρόμιο από το σπίτι του πατέρα του Conor και τότε ο Will ανακοίνωσε. «Εδώ είμαστε.» έδειξε με το δείκτη του τη μονοκατοικία με τον μικρό κήπο, στη γωνία του απέναντι δρόμου.

«Ωραία. Δεν είναι κανείς απέξω..» μουρμούρισε η Adam. «Πάμε..» έτρεμαν τα άκρα του τόσο μα τόσο πολύ. Εκείνος με το Will πήδηξαν τη μάντρα και κατευθύνθηκαν προς το πίσω μέρος του σπιτιού ενώ ο Wilmer με την Eva άνοιξαν την πόρτα της αυλής και ανέβηκαν γρήγορα τα σκαλάκια φτάνοντας μπροστά από την λευκή πόρτα της εισόδου του σπιτιού. «Λοιπόν..» ψιθύρισε ο Wilmer, έβγαλε το πιστόλι του και το όπλισε για να πυροβολήσει τη κλειδαριά σπάζοντας τη, ώστε να μπορέσουν να μπουν.

Αμέσως η Eva γούρλωσε τα μάτια της και του τράβηξε το χέρι πίσω.  Γύρισε προς τα πίσω να δει μήπως πέρναγε κανείς τον δρόμο ή ήταν κανένας από τους άλλους εκεί και έπειτα έστρεψε το βλέμμα της πίσω στον Wilmer. «Πολύ θόρυβο.» ανοιγόκλεισε το στόμα της, ίσα που ακούστηκε η αχνή φωνή της. «Έλεγξε τα παράθυρα.» του έκανε νόημα.

Εκείνος περπάτησε προς το παράθυρο που βρισκόταν στα δεξιά από την πόρτα και εκείνη στα αριστερά. «Τίποτα.» μουρμούρισε εκείνος αφού στην προσπάθεια του να το σηκώσει είδε πως δεν άνοιξε. «Έλα..» τον κοίταξε η Eva, το δικό της άνοιξε. Σήκωσε το παράθυρο και του έκανε νόημα να το κρατήσει. Κοιτώντας γρήγορα από μέσα, είδε το σαλόνι και στο βάθος στα αριστερά την κουζίνα. Είχε φως σε αυτή μα κανείς δε φαινόταν εκεί.

Έβγαλε και το δικό της πιστόλι για σιγουριά και πέρασε το μικρόσωμο σώμα της μέσα από το παράθυρο. Αναστέναξε και κοίταξε γύρω της. Κανείς στο σαλόνι, ούτε στο βάθος αριστερά στην κουζίνα αλλά ούτε και στην απέναντι πλευρά στα δεξιά στην τραπεζαρία, ομιλίες όμως ακούγονταν από το βάθος του διαδρόμου ευθεία μπροστά της. «Πως θα μπω εγώ;» άκουσε τον Wilmer να ρωτά πίσω της. Πράγματι δε χωρούσε από το παράθυρο, ήταν πολύ μεγαλόσωμος.

«Μισό-..» βήματα ακούστηκαν στο διάδρομο και φωνές ξαφνικά πλησίαζαν. «Φύγε από το παράθυρο! Κρύψου!» του είπε γρήγορα και εκείνη περπάτησε γρήγορα στην τραπεζαρία. Κρύφτηκε πίσω από τη σκούρα μεγάλη κουρτίνα του παράθυρου και πλέον οι φωνές ακούγονταν πιο καθαρά. «Στο πόσο είμαστε δηλαδή;» ρώτησε μία αντρική φωνή. «Τώρα που ακινητοποιήσαμε επιτέλους τη μικρή και καταφέραμε να ανιχνεύσουμε το μικροτσίπ σε λίγη ώρα όλα θα έχουν τελειώσει. Στο 76 τις εκατό και τρέχουμε γρήγορα.» απάντησε μια άλλη φωνή.

Η Eva κάλυψε το στόμα της με την παλάμη της για να μην ακουστεί. «Βιάσου..» ένα ποτήρι ακούστηκε να σπάει και έπειτα βρισιές. «Είσαι ανάπηρος ρε μαλάκα;! Κοίτα τι έκανες;! Γαμήσου!» βρύχησε η πρώτη φωνή που ακούστηκε πριν. «Έι..για περίμενε..κοίτα εδώ, εσύ άφησες το παράθυρο ανοιχτό εδώ;» η φωνή ακουγόταν πιο κοντά τώρα. Η Eva γούρλωσε τα μάτια της. Τράβηξε ελάχιστα την κουρτίνα και είδε την πλάτη του ενός από τους δύο που μιλούσαν, ο οποίος πλησίαζε αργά στο παράθυρο.

«Όχι ούτε καν, δεν ασχολήθηκα καθόλου με αυτές τις μαλακίες.» απάντησε η άλλη φωνή του άντρα πιο πίσω. Η Eva βγήκε στη στιγμή από την κουρτίνα, άρπαξε ένα βάζο από τα δεξιά της και γονάτισε στο έδαφος πίσω από την μεγάλη τραπεζαρία για να μη φανεί. «Τι διάολο;» είδε τον άντρα να σκύβει μπροστά από το παράθυρο για να το κλείσει και τότε ο Wilmer εμφανίστηκε. Τον χτύπησε δυνατά με το πιστόλι του στο μέτωπο και ο άνδρας ζαλισμένος έχασε της αισθήσεις του και έπεσε μπροστά από το παράθυρο.

Όταν ο δεύτερος έτρεξε από την κουζίνα προς τα εκεί, η Eva σηκώθηκε όρθια περπάτησε πίσω του και πριν το καταλάβει του κοπάνησε με δύναμη το βάζο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ο άντρας έβγαλε ένα δυνατό επιφώνημα και έπεσε στο έδαφος. Δεν έπρεπε να χάσουν άλλο χρόνο. «Wilmer..» η Eva περπάτησε στην πόρτα. «Δεν ξέρω που είναι τα κλειδιά.» του είπε γρήγορα. Τράβηξε τους δύο συρτές που ασφάλιζαν την πόρτα μα δεν ήξερε που ήταν τα κλειδιά.

«Ψάξε στις τσέπες τους..» είπε εκείνος χαμηλά από το ανοιχτό παράθυρο. «Βασικά, όχι, δεν έχουμε χρόνο. Θα πυροβολήσω την κλειδαριά της πόρτας.» ανακοίνωσε τελικά εκείνος. «Όχι. Δε γίνεται. Δε γίνεται .Θα ακουστεί στη γειτονιά.» τα χέρια της έτρεμαν. «Δεν έχουμε άλλη λύση. Φύγε! Τρέξε να βρεις στο σπίτι που είναι οι άλλοι με το μικροτσίπ και κρύψου άμα περάσει κανείς για να έρθει εδώ μόλις την πυροβολήσω!» της είπε γρήγορα και η Eva ξεροκατάπιε.

Δεν της φαινόταν και η καλύτερη ιδέα. «Βιάσου!» την παρότρυνε εκείνος και τελικά το έκανε. Έτρεξε στο διάδρομο και μπήκε στην πρώτη πόρτα που βρήκε μπροστά της. Ήταν  μπάνιο. Κανείς μέσα. Τράβηξε την κουρτίνα της μπανιέρας μα και πάλι κανείς. Ο πυροβολισμός ακούστηκε. Εκείνη γούρλωσε τα μάτια και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Μπήκε μες τη μπανιέρα και τράβηξε την κουρτίνα. Παρέμεινε για κάποια λεπτά εκεί.

Ο Wilmer  μπήκε στο σπίτι αφότου άνοιξε την πόρτα πυροβολώντας τη. Άνοιξε την πόρτα εντελώς τέρμα και κρύφτηκε πίσω από αυτή. Ένας άντρας εμφανίστηκε στο χολ. «Τι διάολο;» περπάτησε μέχρι την πόρτα μα δεν είχε δει τον Wilmer. Εκείνος έβγαλε το πιστόλι του μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τον πυροβόλησε στον ώμο και με δύναμη τον χτύπησε με την πόρτα στο πρόσωπο. Τον έσπρωξε πίσω και έκλεισε την σπασμένη πόρτα, η οποία πλέον δεν έκλεινε.