ALIVE 3－Until You're Mine

Chapter 34

*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Evanescence - My Immortal *

__________________________________

 Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και η Eva πετάρισε τα μάτια της μόλις άκουσε τον ήχο αυτό. «Καλημερούδια.» μπήκε μέσα ένας αισιόδοξος και χαμογελαστός Will. «Καλημέρα..» αναστέναξε εκείνη καθώς κοίταξε γύρω της εξεταστικά. Βρισκόταν ακόμη στο νοσοκομείο.

«Πως είσαι σήμερα; Κοιμήθηκες πολλές ώρες από όσο κατάλαβα.» της είπε ο Will αμέσως μετά. «Μετά το φαγητό ήρθαν νωρίς το μεσημέρι δύο νοσοκόμες, είδες κιόλας, αφότου έφυγες για να πας στον Harry αυτές με εξέτασαν για αρκετή ώρα. Mου έδωσαν χαπάκια και μου έκαναν και μια ένεση και χαλάρωσα εντελώς. Πρέπει να κοιμάμαι γύρω στις είκοσι ώρες.»του εξήγησε και αυτός της χαμογέλασε.

 «Άρα είσαι έτοιμη για το εξιτήριο σου, λογικά και ο γιατρός το ίδιο θα υποθέσει.» της είπε και η Eva έγνεψε αργά το κεφάλι της στα λόγια του. «Ίσως. Δεν πονάω τόσο και νομίζω ότι ακόμη και το τραύμα από την αφαίρεση της σφαίρας στον ώμο μου, επουλώνεται. Πως είναι ο Harry;» τον ρώτησε αμέσως.

Ο Will κάθισε σε μια καρέκλα λίγο πιο δίπλα από το κρεβάτι πριν της απαντήσει. «Καλά μου φαίνεται. Θα τον δει και ο γιατρός σήμερα και ίσως μπορέσει να φύγει και εκείνος μαζί σου αν πάρεις εξιτήριο. Θέλει να βγει όποτε βγεις και εσύ.» της απάντησε αναλυτικά.

«Μα μπορεί να φύγει; ..Εννοώ..δε θα πρέπει να μείνει εδώ να τον κάνουν καλά;» του αποκρίθηκε γρήγορα. Κατάλαβε όμως αμέσως μετά από λίγο τι  ακριβώς είπε και αναστέναξε κατσουφιάζοντας. Δεν μπορούν να του κάνουν καλά ότι έχει.

«Τέλος πάντων..» κοίταγε οπουδήποτε αλλού εκτός από τον Will γιατί δε ήθελε να δει τα δάκρυα που είχαν κατέβει στα μάτια της. «Είναι καλά οι άλλοι; Η Derma και η Anne;» τον ρωτάει και ο Will έγνεψε θετικά. «Ναι, ναι..» της απάντησε.

Για λίγο επικράτησε μια μικρής διάρκειας ησυχία μεταξύ τους.

«Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι Will, κι αν θέλεις μου απαντάς.» σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε. Εκείνος έσμιξε τα φρύδια του μα κούνησε κατευθείαν το κεφάλι του καταφατικά. «Όταν ήμασταν στη δεξίωση. Όταν γινόταν τέλος πάντων ότι γινόταν και μου ζήτησες να φύγω και εγώ αρνιόμουν επιμένοντας... Γύρισες και μου είπες πως απαιτούσες να φύγω γιατί έτσι έπρεπε, ανέφερες πως είχες νιώσει στο παρελθόν αυτόν τον πόνο, το να χάσεις κάποιος που αγαπάς υπερβολικά πολύ, και δεν ήθελες να τον περάσει και ο Harry αυτόν τον πόνο...» του μίλαγε γρήγορα.

«Σε ρώτησα τι συνέβη και εκείνο το βράδυ, αλλά δεν μου απάντησες..με παρότρυνες να φύγω. Θα μου έλεγες αλλά δεν υπήρχε χρόνος ή είναι κάτι που θέλεις να κρατήσεις ο ίδιος μόνο για εσένα;» τον ρώτησε εν τέλει και ο Will έμεινε να την κοιτάει σιωπηλός. Τα χείλη του πιέστηκαν δυνατά μεταξύ τους και το πιγούνι του σφίκτηκε.

«Είναι..είναι παλιά ιστορία.» έριξε το βλέμμα του στο πάτωμα. «Θα ήθελες να μου μιλήσεις γι αυτή; Φαίνεται πως σε βασανίζει. Τι έγινε; Ποιον έχασες;» έσκυψε μπροστά το κεφάλι της η Eva, κοιτώντας τον έντονα, περιμένοντας για μιαν απάντηση θετική ή και αρνητική δε θα την πείραξε. Δεν ήταν περιέργεια όχι, εκτιμούσε ότι ο Will δεν ήταν σαν τον Steve, τους είχε σώσει πολλές φορές, τους είχε στηρίξει και νοιαζόταν για τον καθένα ξεχωριστά έστω κι αν ακόμη τα χρήματα που έπαιρνε ήταν ελάχιστα.