Bleed Forever

Chapter 10

Melian wachtte op Severus bij zweinsveld, ze zouden samen naar Voldemort gaan om daar verder te spioneren voor Perkamentus. Het zat haar nog steeds heel erg dwars dat Kyle Dane en Amber boos op haar en Remus waren omdat ze elke keer erop uit gingen, maar het was niet anders, ze hoorde bij de orde en ze wisten dat er risico's genomen moesten worden wilde ze ooit Voldemort kunnen verslaan. Melian was diep in gedachten verzonken en zag niet dat Severus er al aankwam. Hij tikte haar op der schouder en ze schrok op uit haar overpeinzingen. "Oh, Sev." zei ze opgelucht dat het haar broer was en niet iemand van de dooddoeners ofzo, je wist maar nooit wie of wat er rond liep in zweinsveld, het dorpje dat niet onder de bescherming van Perkamentus en het ministerie stond. "zullen we?"vroeg Severus, hij leek ook bleker dan hij normaal al was, geen van beiden was duidelijk blij met het vooruitzicht om terug te moeten naar Malfoy Manor waar Voldemort verbleef met zijn andere dooddoeners, Melian had medelijden met Lucius en Narcissa Malfidus, het was duidelijk dat ze ondertussen zo hun bedenkingen hadden over het dooddoener bestaan, het probleem was enkel, als je er eenmaal in zat, kon je er ook niet meer uit, ja ...door dood te gaan. Melian knikte en zuchtte diep "Zorg maar dat de heer van het Duister niet merkt dat je er niet bij ben met je hoofd ik denk niet dat hij blij zal zijn" mompelde Severus voor ze begonnen te lopen. Melian knikte weer "Ik weet het, maar ik kan het niet laten rusten, wat Kyle, Dane en Amber zeiden. Ze hebben gelijk weetje" Melian had het Sev verteld, en waarschijnlijk had Christina het toen ook weer afgedraaid maar het ging erom dat Severus op de hoogte was van de recente problemen die zich in de familie begonnen te ontwikkelen, zowel Melians kinderen, als de dochter van Severus, begonnen het steeds moeilijker te vinden om te zien hoe hun ouders weg gingen en dagen later weer somber en depressief terug kwamen. Luthien had het Severus ook heel subtiel laten weten hoe ze erover dacht dat hij en Melian bij Voldemort spioneerde en dat Remus bij de weerwolven zat. Melian was ook bezorgd om Remus, hij was die vorige avond laat weggegaan en hij had bijna groen gezien. Melian schudde de gedachten van zich af en keek naar Severus "Hier is ver genoeg" zei ze tegen hem, hij knikte en ze verdwijnselde beiden naar Malfoy Manor.

Remus leunde tegen de muur van de grot waar Vaalhaar en zijn maatjes samen zaten te bespreken waar ze hun volgende slachtoffers zouden gaan maken, Remus deed soort van mee, Vaalhaar vertrouwde hem niet helemaal, met goede reden uiteraard, hij was niet vergeten dat hij verantwoordelijk was voor Remus zijn situatie. Remus had gedacht dat Vaalhaar zoveel slachtoffers zou hebben dat hij de meeste wel was vergeten maar hij had een uitstekend geheugen...helaas. "De heer van het Duister is van plan om volgende week een aanval te doen op Zweinstein weetje" gromde een andere weerwolf tegen Vaalhaar. Remus stond vrijwel direct op scherp "Ah mooi, daar kunnen we wel wat smakelijke hapjes vandaan halen" Vaalhaar had een brede grijns op zijn gezicht waardoor zijn scherpe gele tanden zichtbaar werden, het leek alsof na elke transformatie die hij had, hij zelfs in zijn mensenvorm steeds meer op een weerwolf ging lijken, nog even en hij was er 24/7 eentje. Remus ging verstaan zodat hij het beter kon horen, de andere schonken totaal geen aandacht op hem, nog niet eens op elkaar zelfs. Alleen Vaalhaar was nu in een uitvoerig gesprek over de aanval op Zweinstein. Remus had kunnen weten dat Voldemort binnenkort een aanval zou doen op de school, hij had al een aanval gedaan op het ministerie, op het hoofdkwartier van de orde, en nu kon de school niet uitblijven. Het liefste ging Remus nu direct terug naar school om Perkamentus in te lichten maar als hij nu ineens ervandoor ging, werd hij misschien ontdekt en dat was wel het laatste wat ze nodig hadden. Die weerwolven lulde veel te veel door, niet dat dat slecht was voor hem, maar wel voor de kant van Voldemort. Remus bedacht zich dat zijn undercover werk toch wel over zou zijn na die aanval, hij ging de orde helpen natuurlijk, en als de wolven dat zouden zien tsja...
hij kon er nou niet bepaald wakker van liggen.

Severus keek strak voor zich uit en keek recht in het gezicht van Bellatrix die hem ook strak en vuil aan bleef kijken. Het was geen geheim dat ze elkaar niet mochten en niemand deed ook poging dat te ontkennen. Voldemort keek zijn 2 'trouwste' dienaren om de beurt aan en ging toen weer verder met het verhaal waar hij mee bezig was geweest voor ineens de stemming in de eetkamer van Malfoy Manor omsloeg "Dus, zodra Bellatrix en Severus Perkamentus hebben uitgeschakeld...is de school van ons" zei hij rustig. Melian huiverde even en Voldemort keek haar vragend aan "Is er iets Melian?" Severus keek naar zijn zus met een waarschuwende blik, dat ze vooral haar emoties voor zich moest houden "Niets heer, alleen Severus is mijn broer en vergeef me maar als zelfs U heer, niet tegen Perkamentus op kan, hoe willen Bellatrix en Severus het er dan wel heel vanaf brengen?" vroeg ze Voldemort recht aankijkend. Vele dooddoeners vermeden het oogcontact met Voldemort behalve Melian, Severus en Bellatrix. Bellatrix snoof schamper maar voor ze haar mond open kon trekken hield Voldemort zijn hand op om haar het zwijgen op te leggen "Melian, ik begrijp je bezorgdheid maar Severus en Bellatrix zullen het prima doen, Perkamentus zal niet verwachten dat Severus hem komt vermoorden of wel?" dit keer was het Melian der beurt om minachtend te snuiven "Perkamentus weet alles, het zou een wonder zijn als hij dit niet aan ziet komen" Voldemort besloot daar maar niet op te reageren wat waarschijnlijk maar goed was voor Melian voor die ineens wat minder respectvol ging praten, het was nog altijd niet even makkelijk om te doen alsof je een dooddoener bent als het over dit soort dingen ging en Severus was bang dat een deze dagen Melian zichzelf versprak en dat dan uit zou lekken dat ze eigenlijk een orde lid was die alle informatie van Voldemort en de dooddoeners doorbriefde aan Perkamentus, en als Melian werd gepakt, werd Severus dat ook.
Ze gingen verder over andere dingen zoals de complete overname van het ministerie wat voor de aanval op Zweinstein gebeurd moest zijn anders zouden ze nooit door de beveiligende spreuken van het ministerie en Perkamentus rond de school komen. Melian hield verder heel verstandig haar mond en Severus zweeg ook liever, het ministerie was niet zijn afdeling dus daar hoefde hij zich niet mee te bemoeien...