Bleed Forever

Chapter 44

Het moment dat ze in het St. Holisto aankwamen, renden er meteen een aantal helers op hen af. De helers vroeger niet wat er was gebeurd maar namen Severus direct over om hem op te lappen en te kijken wat er aan de hand was en hoe ze dat konden verhelpen. Christina en Luthien volgden de helers op de voet en Kyle en Dane bleven achter om hun ouders en Sirius op te wachten. Het duurde echter niet lang voor Remus als eerste naar binnen kwam. Hij werd op de voet gevolgd door Narcissa en Lucius, daarna Draco en achteraan Sirius. Remus vroeg niet waar Severus, Chris en Luthien waren maar sleepte zijn zoons aan hun kraag mee naar een leeg hoekje en keek hen voor een tijd lang zwijgend aan, en een zwijgende Remus was misschien wel gevaarlijker dan een schreeuwende Remus en dat wisten de broers maar al te goed, vandaar ook dat ze beiden ongemakkelijk om zich heen keken om de priemende blik van hun vader te ontwijken, wat nog een behoorlijke opgave bleek te zijn. Kyle was de eerste die zijn hoofd ophief om zijn vader recht aan te kijken. Het bleef nog even stil voor Remus diep adem haalde en toen begon de preek van de eeuw “Wat dachten jullie wel niet? Dit is een serieuze vraag, hoe halen jullie het in je hoofd in jullie eentje zomaar een zelfmoordmissie te ondergaan? Het had jullie dood kunnen worden als Amber niet naar ons toe was gekomen. Jullie hadden zelf gevangen genomen kunnen worden en jullie weten meer van de Orde dan is toegestaan. Ik kan niets over Luthien zeggen, dat is Christina’s afdeling ma-” Kyle snoof luid en keek zijn vader opstandig aan, die Kyle weer verbijsterd terug aanstaarde “Het spijt me pap maar als Dane en ik niet met Luthien waren meegegaan, was het zeker haar dood geworden. Het spijt me dat we jullie niet op de hoogte hebben gebracht maar wat hadden jullie gezegd? Dat het een te groot risico was omdat Oom Severus waarschijnlijk toch niet meer in leven was? Dat we niet nog meer Orde leden gingen riskeren voor 1 persoon die er misschien niet eens zou zijn? Jullie hebben niet bepaald veel moeite gedaan om zelf uit te vinden of oom Severus nog leefde. Je kan boos zijn wat je wilt pap, en ik begrijp dat je boos ben-” “Ik ben niet boos.” zei Remus ineens zacht. Kyle keek verbaasd en Dane’s hoofd schoot omhoog. Remus schudde zijn hoofd en gleed even met z’n hand door zijn haar en leek even niet te weten wat te zeggen. “Hebben jullie enig idee, hoe bang jullie mij en jullie moeder hebben gemaakt?” begon hij langzaam en Kyle voelde een steek van schaamte opkomen, hij keek naast zich naar zijn broer die zo te zien exact hetzelfde voelde. “Wat als Sirius en ik niet op tijd waren geweest? Of als Lucius had besloten jullie te verraden in plaats van jullie je gang te laten gaan en doorlopen?” Remus sloot zijn ogen even en schudde zijn hoofd “Jullie twee en Amber zijn belangrijker voor jullie moeder en mij dan wie dan ook jongens. Ik weet dat jullie willen helpen en jullie zijn goede tovenaars, maar met z’n drieeën het hol van de dooddoeners in rennen.” Kyle wilde zijn mond open doen om hem weer van repliek te dienen maar Remus hield zijn hand omhoog en Kyle deed zijn mond weer dicht en keek gepikeerd omdat hij niet eens de kans kreeg iets te zeggen. Remus zijn blik was nu ernstig en ineens zag hij er 10 jaar ouder uit waardoor Kyle besefte dat door hun actie, zijn vader zichzelf ook in gevaar heeft moeten brengen om hun eruit te halen, vlak voor de volle maan. “Severus zal dit nooit hardop toegeven, maar ik weet zeker dat hij niet zou willen dat jullie en Luthien jullie eigen leven op het spel zetten om hem te redden. Niet nadat hij dat van hem had opgegeven om ons te redden.” “Remus!” Remus keek om naar Melian die hem had geroepen, een van de helers was naar hen toegelopen. Remus, Kyle en Dane voegde zich direct bij Sirius en Melian terwijl de Malfidussen een eindje verdop stonden te smoezen met elkaar, maar niemand maakte zich bijzonder druk om hen of gaven uberhaupt aan dat ze wisten dat ze er waren. De heler wachtte geduldig tot de drie Lupossen erbij stonden voor hij begon te praten “We hebben uw broer wakker gekregen, het is echter duidelijk dat hij behoorlijk is gemarteld en door die traumatische ervaring heeft zijn brein zichzelf afgesloten. Er is iets gebeurd wat de knop deed omzetten en we weten niet hoelang het duurt voor zijn geheugen terugkeerd. Hij herkend niemand en weet niet wat er is gebeurd, dus ik waarschuw u alvast.” Melian was bleek geworden en kneep krampachtig in Remus zijn hand die een gezicht trok maar niets zei en zijn hand ook niet lostrok al leek het er sterk op dat hij veel moeite moest doen om geen geluid te maken. De Heler knikte even naar hem en Sirius en ging toen verder met een andere patiënt die ook net was binnen gekomen. “Laten we gaan.” zei Remus die voorzichtig zijn hand losmaakte van die van Melian zodat zij voor kon gaan en hij even duidelijk kon laten blijken hoe hard Mel wel niet in zijn hand had staan knijpen. Kyle onderdrukte een grijns en Sirius klopte Remus op zijn rug terwijl ook hij, behoorlijk veel moeite scheen te hebben met het verbergen van een grijns.
Sirius draaide zich nog even om naar de Malfidussen “Ik heb Romeo Wolkenveld en Alastor Dolleman op de hoogte gebracht van jullie bijdrage aan onze ontsnapping en de redding van Sneep. Ze zullen jullie hoogstwaarschijnlijk zometeen contacteren om nog het een en ander te bespreken.” De Malfidussen knikte maar waren wel wat bleker geworden dan eerst en ook Sirius merkte dat op maar gaf hen geen geruststelling. Ze zouden niet naar Azkaban gaan of enig andere gevangenis. Maar hij vond wel dat ze het verdiende om even in de stress te zitten en dus zweeg hij en liep hij achter de rest aan.