Bleed Forever

Chapter 24

"fijn. Waarom ben ik nou weer degene die DAT gesprek met pap aan moet gaan.' Dacht Kyle terwijl hij met het gevoel alsof er lood aan zijn benen hing richting het kantoor van zijn vader liep. Hij wist dat hij daar was gezien de lessen afgelopen waren voor vandaag en Remus daar merendeel van zijn tijd nu doorbracht om de kans dat hij Melian tegen het lijf liep te minimaliseren. Hij kwam eigenlijk alleen zijn kantoor uit om les te geven of om te eten en daar hield het dan ook mee op. Kyle maakte zich meer zorgen om zijn vader dan om zijn moeder. Eigenlijk was hij nog steeds pissig op z'n ma maar hij had nou eenmaal gezegd dat hij zou proberen met z'n vader te praten. Dane was te bang om de woede van hun vader over zich heen te krijgen, god wist wat Amber allemaal aan het uitspoken was, die had hij al een tijdje niet echt meer gezien sinds het hele gebeuren, en hij was dus de enige die met Remus kon praten. Remus deed namelijk nog steeds of Melian niet bestond.. Kyle was aangekomen bij het kantoor van Remus, haalde diep adem en klopte toen aan. Remus mompelde dat hij binnen kon komen en hij opende voorzichtig de deur en keek om het hoekje om te zien of de kust veilig was. Remus zat achter zijn bureau met zijn gezicht in zijn handen. Kyle kwam wat verder naar binnen en ging tegenover zijn vader aan de andere kant van het bureau zitten en wachtte tot Remus op zou kijken om te erkennen dat hij er was.
Het duurde even voor Remus ook daadwerkelijk in beweging kwam en zijn zoon aankeek "Kyle. Wat is er?" Kyle fronste en hield zijn hoofd een beetje schuin, een tik die hij van zijn vader had overgenomen "Wauw." Zei Kyle terwijl hij zijn wenkbrauwen op trok. Kyle dacht dat zijn moeder er beroerd en zwaar ongelukkig uitzag maar Remus sloeg alles. Vandaar dat hij zich in zijn kantoor verstopte elke keer... Remus trok een wenkbrauw op en keek zijn zoon vragend aan "Uhm ik uh..." ja.. hoe moest je vragen wat Remus precies van plan was en of hij nog terug ging naar Melian als hij zijn vader in deze staat zag... "Ja?" spoorde Remus hem aan toen het te lang duurde voor Kyle verder ging. Kyle haalde diep adem en besloot maar gewoon te vragen wat hij wilde vragen "Gaan jij en mam scheiden?" hij zei het zo snel dat hij niet eens wist of Remus het wel duidelijk had verstaan maar schijnbaar wel gezien de weinige kleur die Remus in zijn gezicht had, wegtrok. Remus en Kyle keken elkaar voor een minuut of 2 in stilte aan toen Remus eindelijk zijn spraakvermogen had hervonden "Ik weet het niet." Zei hij en hij gleed even met zijn handen door zijn haar. Kyle beet op zijn onderlip, dit was de reden waarom hij niet met zijn vader over dit had willen praten. Hij kon maar al te duidelijk zien dat dit allemaal zwaar op zijn schouders lag en hij er behoorlijk onder leed en Kyle haatte het om zijn vader zo te zien. Zijn moeder verdiende het vond hij maar Remus... wat had zijn pa ooit gedaan om dit te verdienen? Hij moest onthouden dat hij dit aan zijn moeder zou vragen! "Mam schijnt te denken dat je gewoon tijd nodig heb." Vervolgde Kyle voorzichtig en Remus snoof schamper wat dus duidelijk een nee niet betekende. "Wat dan pap? Mam word gek, Dane en Amber durven niet eens tegen je te praten." Remus was nu wel echt verbaasd "Hoezo dat?" vroeg hij met een frons. Kyle haalde zijn schouders op "Amber praat ook niet met mam. Om eerlijk te zijn heb ik haar zeer weinig gezien deze week en schijnt ze ons allemaal te ontwijken. Dane is bang dat je boos word als we proberen te praten over mam met je." Legde Kyle uit. Remus schudde zijn hoofd "Jullie hebben niets gedaan waarom zou ik boos worden op jullie als jullie iets vragen over je moeder?" Kyle haalde zijn schouders op en schoof wat ongemakkelijk heen en weer "Het is voor ons ook niet erg makkelijk pap." Zei hij toen voorzichtig "We hebben geen idee wat er gaat gebeuren en wat we kunnen verwachten en Dane wilt niet langer tussen jou en mam hoeven kiezen... hij wilt het mam vergeven maar hij is ook bang dat jij dan ook boos word op hem." Remus zweeg even en schudde zijn hoofd "Het is je moeder waar ik een probleem mee heb Kyle. Niet jou, je zusje of je broer. Wat Dane doet moet hij zelf weten het maakt me niet uit als jullie gewoon normaal om kunnen gaan met jullie moeder." Kyle schudde zijn hoofd "Ik ben Dane niet pap. Ik heb geen behoefte aan mam der aanwezigheid op het moment en Dane wel. Dane kan sowieso nooit lang boos blijven op mensen." "Je broer is inderdaad niet erg lang boos..." Remus zuchtte diep "Ik weet niet wat ik ga doen Kyle. Ik weet alleen dat ik je moeder voorlopig niet wil zien of spreken en dat dit de tweede keer is... ik weet niet wat ik fout heb gedaan in de tussentijd waardoor ze heeft besloten weer met Amycus-" hij stopte abrupt met praten. Die naam alleen al zorgde ervoor dat Remus zijn ogen donkerder werden en hij zacht gromde waardoor Kyle zich alleen nog maar ongemakkelijker ging voelen. "Ik weet dat het niet makkelijk is voor jullie." Vervolgde Remus toen hij zichzelf weer op orde had en was gekalmeerd "Maar ik kan er nu nog weinig over zeggen.." Kyle knikte en stond op "Misschien moet je met tante Christina gaan praten... zij heeft er blijkbaar verstand van hoe het kan voelen als je in de steek word gelaten of verraden." Ja dat was ook een onverwachte wending geweest vorige week in het St. Holisto. Oom Severus die een echte dooddoener was geweest en Christina had verlaten om Voldemorts slaafje te gaan spelen. Kyle kon zich daar niet bepaald druk om maken, dat deed Luthien al genoeg voor hen allemaal dus dat had toch weinig zin. Buiten dat vond Kyle de relatie tussen zijn ouders, of nou ja, zijn vader vond hij belangrijker. De relatie tussen zijn ouders was zo goed als over als hij het zo zag en hij kon weinig medelijden opbrengen voor zijn moeder. Remus knikte langzaam "Misschien." Zei hij toen maar en stond ook op waarna hij met Kyle mee liep zijn kantoor uit "Heb je zwerkbal training vanavond?" vroeg hij en Kyle knikte "Ja, wel onder toezicht van enkele docenten en orde leden geloof ik. Het veld is nu pas vrijgegeven." Remus knikte "Weet ik. Ik ben een van de docenten die toezicht houd." Kyle glimlachte en knikte "Dan zie ik je vanavond op het veld pap." Remus knikte en liep de tegenovergestelde richting van Kyle op waarschijnlijk toch op zoek naar Christina.

Remus had inderdaad besloten dat hij naar Christina zou gaan. Hij kon zich niet eens meer herinneren wanneer hij echt een goed gesprek met Chris had gevoerd. Vroeger tijdens hun schooltijd waren ze erg goede vrienden geweest ook al voor Melian in beeld kwam. Hij en Christina waren close geweest, nooit meer dan vrienden maar alsnog erg close.
Hij liep richting de ziekenzaal waar Christina nu madame Plijster hielp met het oplappen van de studenten die in het gevecht van vanmorgen verwikkeld waren geweest. Christina keek op toen hij binnen kwam en glimlachte even flauw "Hey Reem." Zei ze terwijl ze de Griffoendor net een drankje gaf waardoor hij in slaap viel. "Hee Chris. Kan ik je even spreken?" Christina keek hem even aan en liet haar ogen over zijn lichaam en gezicht heen glijden, kneep haar ogen samen tot spleetjes wat ze waarschijnlijk had overgenomen van Severus, en knikte toen kort. Christina liep naar Madame Plijster en zei snel was, Madame Plijster keek voor een moment naar Remus en knikte toen naar Christina die zich toen omdraaide en naar hem toe kwam. "Kom op. Laten we ergens gaan zitten waar het rustig is." Zei Christina en ze haakte haar arm door die van Remus heen die het voor elkaar kreeg flauw te glimlachen. Af en toe waren ze dus nog steeds de vrienden die ze waren geweest toen zij nog op school zaten. Ze verdwenen een leeg lokaal in en Christina deed de deur op slot waarna ze op een tafel ging zitten en Remus aankeek "Laat me raden. Je weet niet wat je met Melian aanmoet." Het was niet eens een vraag meer een vaststelling. Remus leunde met zijn armen over elkaar geslagen tegen de tafel tegenover Christina en keek met een frons in zijn voorhoofd naar de grond. "Kyle kwam net naar mijn kantoor." Begon hij en Christina trok een wenkbrauw op "Hij vroeg of Melian en ik gingen scheiden." Hij had verwacht dat Chris een hele preek zou geven, of hem zou aansporen het haar te vergeven, hij kon er niet verder naast zitten "Ik hou van Mel. Ze is mijn beste vriendin en schoonzusje maar Remus, misschien is het inderdaad het beste. Ze doet je alleen maar pijn. Dit is niet de eerste keer dat ze is vreemd gegaan met Amycus." Zei ze streng en Remus zijn gezicht vertrok toen de naam Amycus viel. "Wie zegt dat ze het niet weer zal doen?" Remus sloot zijn ogen even en zuchtte diep "Ik weet het." Mompelde hij. Maar hij zag er niet bepaald naar uit om scheidingspapieren en alles aan te gaan vragen en haar het nieuws te brengen. Hij wist dat het beter was zo... hij was nog steeds woedend op haar en wist ook niet of hij uberhaupt in staat was met haar te praten maar hij zou wel moeten "Waarschijnlijk heb je gelijk." "Tuurlijk heb ik gelijk. Luister Reem, Melian zal altijd deel van je leven blijven gezien jullie samen 3 kinderen hebben, jullie beiden hier op school lesgeven en beiden in de orde zitten. Maar het zal waarschijnlijk een stuk makkelijker zijn om met haar om te gaan als jullie echt uit elkaar zijn. Dan hoef je, je ook niet meer druk te maken om vertrouwen of bang te zijn dat ze het weer zal doen want dan heb je geen banden meer met haar." Remus was verbaasd dat Christina hem zo aanspoorde om toch te scheiden van Melian, die twee waren beste vriendinnen maar aan de andere kant, Chris wist hoe hij zich voelde toen Severus haar had verlaten en ze erachter was gekomen dat hij een dooddoener was. "Het zal zwaar worden voor zowel jou en de kinderen als voor Melian maar je kan zo niet echt verder. Hoe lang wil je haar negeren ? Haar zo laten zitten terwijl ze geen idee heeft of je haar gaat verlaten of niet, je kan het beter zo snel mogelijk zeggen en ermee klaar zijn." Remus knikte een keer kort en keek Christina toen aan en Chris haar blik stond medelevend. Ze veerde overeind van de tafel en liep naar hem toe om hem vervolgens een knuffel te geven "Het spijt me Remus." Zei ze zachtjes. Remus had voor heel even zijn armen ook om Christina heen maar liet haar toen los, en verliet het lokaal op zoek naar Melian. Hij wilde het nu direct zeggen dan had hij dat in elk geval achter de rug. Christina keek hem na en beet op haar onderlip. Ze vond het vreselijk voor Remus en ze was boos op Melian. Hoe had Melian dat hem aan kunnen doen? Alweer. Christina schudde afkeurend haar hoofd en ging toen maar terug naar de ziekenzaal waar het nu behoorlijk druk was door het duel vanmorgen tussen die zwadderaars en Griffoendors. Ze wist nog steeds niet precies wat er gebeurd was en dat was ook haar zaak niet. Zodra ze klaar was in de ziekenzaal zou ze naar het St. Holisto gaan met Luthien en Remus om naar Sirius te gaan. In de week dat was verstreken was er geen verandering geweest in zijn toestand en ze gingen elke avond even langs in de hoop dat er toch iets zou gebeuren. Helaas tot nu toe tevergeefs.

Sinds de ruzie met Luthien was Severus in een duivelse bui geweest, en iedereen merkte het. Iedereen bleef ook zo ver mogelijk bij hem uit de buurt. Zijn gezicht stond namelijk alsof hij alles en iedereen wilde vervloeken, of de school tot de grond toe wilde laten afbranden en dat was angstaanjagend en niemand wilde het slachtoffer zijn van Severus zijn humeur. Hij was op zoek geweest naar Christina die niet in de ziekenzaal was maar volgens Madame Plijster met Remus was gaan praten en Severus had enkel met zijn ogen gerold en was nu op zoek naar zijn vrouw in de gangen van de school. Leerlingen renden snel de andere kant op als hij aankwam lopen, zelfs de spoken van Zweinstein zweefde door de dichtstbijzijnde muur weg en ook Foppe , die eerst zijn mond open had willen doen om weer een of ander dom liedje te gaan zingen scheen daar beter van te denken en zweefde ondersteboven de andere kant op en begon maar studenten te pesten door lege inktpotjes te gooien of volle inktpotjes over de studenten hun hoofden leeg te gooien. Severus vond Christina eindelijk toen hij om de hoek liep en haar net uit een lokaal zag komen. Ze liep zijn kant op en keek behoedzaam toen ze zijn gezicht zag "Waarom kijk je alsof je elk moment de school laat ontploffen met alleen je blik?" vroeg ze voorzichtig alsof zij straks het slachtoffer zou worden. Ze wist ook wel dat Severus haar nooit iets aan zou doen maar ze kon nog wel voorzichtig zijn ze hoefde ook niet zijn slechte humeur over haar heen te krijgen. Severus ontspande en rolde even met zijn ogen door haar opmerking "Luthien." Zei hij kortaf en Christina zuchtte "Ja..ik weet het ze kwam naar me toe na jou les. Pissig en des duivels een beetje zoals jij nu alleen ging zij tekeer over jou en ... je gaat toch nu niet tekeer tegen mij over haar toch?" Severus keek haar droog aan "Nee." "Mooi want daar heb ik weinig behoefte aan ik wilde eigenlijk met je praten over Melian." "Laten we het toch maar over Luthien hebben." "Nee." Severus werd met tegenzin mee gesleept hetzelfde lokaal in als waar Christina uit was gekomen "Wat is er met Melian." Vroeg hij nors. "Heeft ze iets tegen je gezegd over Remus?" vroeg ze "Nee. Ze vroeg alleen wat ze moest doen maar ik had even iets anders aan mijn hoofd om me druk over te maken en ik bemoei me liever niet met haar relatie met Lupos." Christina zuchtte diep "Ik snap dat je het wilt goed maken met Luthien maar, kan je niet op z'n minst proberen te accepteren dat Sirius en Luthien een relatie hebben gehad voor de afgelopen...weet ik het hoeveel maanden." Severus trok een wenkbrauw op "Wil je zeggen dat jij het heb geaccepteerd?" Christina dacht zeer zorgvuldig na over de woorden die ze nu wilde gaan gebruiken "Ik heb erover nagedacht en besloten dat we er nu weinig tegen kunnen doen zolang Sirius nog in coma ligt. Ik zeg niet dat ik het ermee eens ben maar we kunnen niets. En Luthien proberen te overtuigen dat het niets word en niet kan heeft geen zin nu. Ze houd van hem en hij ligt in een coma en ik ga het haar niet nog moeilijker maken door te proberen haar van gedachten te laten veranderen, je kan niet iemands gevoelens zomaar laten veranderen door woorden..." zei ze en Severus wist dat ze gelijk had. Betekende niet dat hij het leuk vond. Hij knikte wederom kort en zuchtte toen diep "Ofwel?" vroeg hij toen maar en Christina grijnsde "Ofwel laat haar maar even met rust ze draait vanzelf wel bij en als ze weer een beetje is afgekoeld en woorden met je wil wisselen kan je het goed maken met haar. Maar nu hebben we vrij en ik wil straks naar Sirius en je gaat mee." Severus trok een gezicht "Luthien gaat ook mee en als ze ziet dat je op z'n minst mee komt om te kijken hoe het gaat zal ze wellicht minder boos zijn." "Best." Gromde Severus wederom met tegenzin. Geweldig.

Remus was vastbesloten naar het nieuwe kantoor van Melian gelopen en klopte aan. "Binnen." Zei Melian en Remus was even van zijn stuk gebracht door de toon in haar stem wat ongelukkig klonk maar zette zich eroverheen door alleen maar aan de naam Amycus te denken. Hij kwam binnen en zag Melian midden in haar kantoor staan, ze had schijnbaar lopen ijsberen of iets anders sta je niet random midden in je kantoor beetje vreemd natuurlijk. Melian draaide haar hoofd naar hem toe en kon haar verbaasde blik niet verbergen ook al probeerde ze dat wel "Remus." Zei ze alsof hij haar meest gekoesterde bezit was. Remus echter bleef staan waar hij stond ook al kwam Melian naar hem toe gelopen, zijn gezicht stond koel alsof het hem allemaal geen moer deed maar hij had de grootste moeite met zijn uitdrukking houden zoals het was en niet te gaan schreeuwen. Melian bleef een klein stukje voor hem staan en keek naar hem op "Wat doe je hier?" vroeg ze zacht. "Ik dacht dat je wilde praten?" vroeg Remus koel. Melian's gezicht vertrok door zijn toon. "Ja.. ik kunnen we gaan zitten?" vroeg ze wenkend naar haar bureau maar Remus schudde zijn hoofd "Nee. Ik blijf liever staan. Ik heb maar 1 vraag en dan nog iets anders wat ik wil zeggen en dan ben ik weer weg." Zei hij. Melian beet op haar onderlip en knikte "Wat is je vraag?" "Waarom? Waarom heb je het gedaan? Wat heb ik gedaan dat ik dat verdiende? Alweer." Zei hij nu had hij minder succes in het verbergen van zijn boosheid en Melian kromp ineen en keek met tranen in haar ogen op naar Remus "Je hebt niets gedaan Remus. En je verdiend het niet wat ik heb gedaan en hoe je, je nu voelt en het spijt me zo ongelofelijk erg. Ik weet dat je me niet vertrouwd maar alsjeblieft ik hou van je meer dan van wie dan ook en het was een enorm domme en grote fout en ik heb me er schuldig om gevoeld vanaf het moment dat het was gebeurd." Melian was moe van het huilen, ze was moe van alles maar ze zou niet rusten voor Remus het haar had vergeven. Remus echter, leek niet bepaald in de bui om het haar te vergeven en hij keek haar spottend aan "Dat heb ik allemaal al eerder gehoord. Waarom zou het deze keer anders zijn? Nee beter nog, ik heb nog geen antwoord op mijn aller eerste vraag, waarom heb je het weer gedaan?" daar, had Melian geen antwoord op. Het was alsof Amycus een soort aantrekkingskracht had of een of andere bezwering over zichzelf of haar had uitgesproken waardoor ze niet in staat was geweest te stoppen of zichzelf tegen te houden. "Ik... ik weet het niet Remus." Zei ze toen langzaam. Remus knikte kort "Oke. Dan heb ik je nog maar één ding te zeggen." Melian keek hem aan en zag hoe boos hij was, en wist vanaf dat moment wat er ging komen "Ik wil een scheiding."

Melian trok wit weg "Remus-" "Ik wil het niet horen." Zei Remus die zich om wilde draaien om haar kantoor te verlaten maar hij werd tegen gehouden door Mel die zijn arm beet pakte en hem vasthield. Hij keek voor een moment naar haar handen die zijn arm half fijn knepen en keek haar toen aan, haar gezicht straalde een en al ongelukkigheid en ellende uit en ze keek hem smekend aan "Alsjeblieft Remus geef me nog een kans ik zweer het op mijn leven dat ik het niet weer doe ik hou van jou!" Remus schudde echter zijn hoofd en probeerde zijn woede vast te houden maar hij voelde hoe hij langzaam weer kalm werd. Hij sloot zijn ogen even en pakte haar hand vast die om zijn arm geklemd was en zorgde dat ze hem los liet. "Hoe kan ik je nu nog vertrouwen Mel?" vroeg hij zacht. Zijn stem was nu lang niet meer boos maar eerder triest. Melian schudde haar hoofd "Laat me proberen je vertrouwen terug te winnen. Ik smeek het je Remus ik kan niet zonder je..." Remus draaide zijn hele lichaam weer haar kant op "De eerste keer kon ik het je vergeven. Mede vanwege Amber die nog zo jong was, maar dit is anders Melian. Dit is de tweede keer, ik weet niet hoe ik het je moet vergeven .. ik kan het je niet vergeven niet deze keer." Melian begon nu volop te huilen alle sluizen gingen open en ze zakte door haar knieën op de grond niet meer in staat woorden te vormen. Haar hele wereld stortte in en ze wist, dat het allemaal haar eigen schuld was. Remus zakte door zijn knieën voor haar neer en legde zijn handen aan de weerszijden van haar gezicht zodat ze hem recht aankeek "Ik hou van je Melian. Maar ik kan dit niet meer. Het spijt me." Hij kuste haar nog heel even kort op haar lippen, stond toen op en liep weg zonder nog terug te kijken naar Melian die op de grond zat en wiens wereld nu compleet was ingestort.